HIJ ZEI NIET DAT HIJ GEEN TWEESTATEN OPLOSSING WILDE STEUNEN. HIJ ZEI DAT HET ONMOGELIJK IS.

Netanyahu spreekt uiteindelijk zijn gedachten uit

Op zijn vrijdag-persconferentie heeft de minister-president de volledige Palestijnse soevereiniteit uitgesloten, en hij bespotte de Amerikaanse aanpak aangaande de Israëlische veiligheid en hij heeft zijn Midden-Oosten-visie uiteengezet met een ongekende openhartigheid. Zijn opmerkingen zijn niet wijd en zijd gemeld; zoals zou moeten.

Door David Horovitz | 13 juli 2014

Ondersteunt premier Benjamin Netanyahu echt een tweestatenoplossing, of is zijn retoriek daartoe geveinsd? Wilde hij echt een overeenstemming te vinden met de Palestijnen tijdens de negen maanden van de door de VS bemiddelde onderhandelingen die in april in elkaar klapten, of hield hij gewoon de Amerikanen en de Palestijnen aan het lijntje, terwijl zijn hart in feite echt lag bij de nederzettingenonderneming?

Dit zijn fundamentele vragen - vragen waarvan je denkt dat Israëli's en de wereld sinds lang naar de beantwoording hebben uitgezien, vooral gezien het feit dat Netanyahu Israels tweede langst dienende premier ooit is. In feite, hoewel veel Israëli's beweren definitieve antwoorden te hebben, erkennen veel experts dat ze nooit helemaal zeker waren hoe Netanyahu de potentiële oplossing voor het Palestijnse conflict ziet, en voor welke concessies hij echt klaar staat om te doen, en wat zijn visie is op lange termijn, en hoe die eruit zal zien.

Maar nu weten we het.

De onzekerheden werden vrijdagmiddag weggevaagd, toen de eerste minister voor de eerste keer in lange tijd een persconferentie gaf op dag vier van 'Solide Rots'.

Hij sprak alleen in het Hebreeuws, en we zitten midden in een mini-oorlog, dus het zijn niet rechtstreeks oorlog-gerelateerde opmerkingen die wijd en zijd worden gerapporteerd. Maar deze opmerkingen mogen niet over het hoofd worden gezien te midden van een bitter conflict met de islamitische heersers in Gaza; juist met name in het midden van een bitter conflict met de Gazaanse islamitische heersers. De minister-president sprak zijn gedachten uit als zelden daarvoor, indien hij het al ooit deed. Hij zette zijn wereldbeeld uiteen met het vertrouwen van een leider die bewijzen ziet in de chaos rondom. Hij beantwoordde die fundamentele vragen.

Netanyahu begon zijn optreden, zoals meestal, met het lezen van enkele voorbereide opmerkingen. Maar dan, heel ongewoon, somde hij een aantal vragen op. En terwijl hij in eerste instantie de vragen verbond met de oorlog tegen Hamas, de doelstellingen en de voorwaarden waaronder het zou worden stopgezet, stapte hij vervolgens - ongevraagd - over naar een terrein dat hij meestal niet in het openbaar behandelt, en zeker niet met een dergelijke openhartigheid.

Voor sommigen zullen zijn algemene vooruitzichten somber en deprimerend lijken; voor anderen duidelijk en pragmatisch. Eén ding is zeker: niemand zal ooit in de toekomst kunnen beweren dat hij ons niet vertelde wat hij werkelijk denkt.

Hij maakte expliciet duidelijk dat hij nooit, nooit, een volledig soevereine Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever zal accepteren. Hij gaf aan dat hij Israël bijna permanent alleen ziet staan in de frontlinies tegen het wrede islamitische radicalisme, terwijl de rest van de vooralsnog vrije wereld zijn best doet om niets op te merken van de opmars van het extremisme. En meer dan eens liet hij doorschemeren dat hij het huidige Amerikaanse diplomatieke team onder leiding van John Kerry beschouwt als, laten we het beleefd zeggen, naïef.

Misschien haakten de meeste verslaggevers af, terwijl hij de hoofdlijnen gaf, maar toen duidelijk maakte dat "geen internationale druk ons zal verhinderen om ons met alle kracht te handelen tegen een terroristische organisatie (Hamas) die tracht ons te vernietigen", en dat Operatie Solide Rots de gegarandeerde rust voor Israël zal herstellen. Als ze het wel doen, hadden ze het niet moeten doen.

Netanyahu benadrukte dat hij in het verleden vaak niet wilde dat Israël een binationale staat zou worden - hetgeen impliceert dat hij een soort voorziening wil met een soort afscheiding van de Palestijnen. Maar op vrijdag maakte hij duidelijk dat dit zich niet tot een volledige Palestijnse soevereiniteit kan uitbreiden. Waarom? Omdat, gezien de opmars van het islamitische extremisme in het Midden-Oosten, zei hij, Israël zich het eenvoudigweg niet kan veroorloven om de controle over het grondgebied aan de onmiddellijke oostzijde weg te geven, met inbegrip van de oostelijke grens - dat wil zeggen, de grens tussen Israël en Jordanië, en de Westelijke Jordaanoever en Jordanië.

De prioriteit die Netanyahu nu benadrukt, was om "te letten op Hamas". Maar de bredere les van de huidige escalatie was dat Israël ervoor heeft te zorgen dat "we niet een nieuw Gaza krijgen in Judea en Samaria." Midden in het huidige conflict, sprak hij uit: "Ik denk dat het Israëlische volk nu begrijpt wat ik altijd zei: dat er geen situatie kan zijn, onder geen enkele overeenkomst, waarin wij afzien van de veiligheidscontrole over het grondgebied ten westen van de rivier de Jordaan."

Het niet afstaan van de zeggenschap over de veiligheidscontrole ten westen van de Jordaan, moet worden benadrukt, en dat betekent een Palestijnse entiteit zonder volledige soevereiniteit. Dat betekent: niet volgens de eisen van Mahmoud Abbas, of volgens de eisen van Barack Obama, of volgens de eisen van de internationale gemeenschap. Dit vraagt niet alleen een gedemilitariseerd Palestina; het vereist een voortdurend veiligheidstoezicht van Israël binnen en aan de grenzen van de Westelijke Jordaanoever. Die zin betekent heel eenvoudig het einde van het concept dat Netanyahu instemt met de oprichting van een Palestijnse staat. Een minder-dan-soevereine entiteit? Misschien, maar dit zal nooit voldoen aan de vraag van de Palestijnen of van de internationale gemeenschap. Een volledig soeverein Palestina? Geen sprake van.

Hij zei niet dat hij geen tweestatenoplossing zou steunen. Hij zei dat het onmogelijk is. Dit was niet een nieuwe, dramatische verandering van standpunt door de minister-president. Het was een nieuwe, dramatische uiting van zijn lang gekoesterde standpunt.

Met het noemen van zowel de Amerikaanse Minister van Buitenlandse Zaken John Kerry, als zijn veiligheidsadviseur majoor John Allen - die door de Minister van Veiligheid werd belast met de voorstellen waarmee de VS betoogde om te formuleren dat Israël zich terug zou kunnen trekken uit het grootste deel van de Westelijke Jordaanoever, met inbegrip van de Jordaan Vallei - hamerde Netanyahu op dit punt: Let niet op wat naïeve buitenstaanders aanbevelen. "Ik vertelde John Kerry en generaal Allen, de Amerikaanse deskundige: 'Wij leven hier, ik woon hier, ik weet wat we nodig hebben voor de veiligheid van de Israëlische mensen'."

Eerder dit voorjaar ontstak Minister van Defensie Moshe Ya'alon een storm in Israël en de VS, toen hij in een particuliere bijeenkomst vertelde dat de veiligheidsvoorstellen van de VS-Kerry-Allen niet het papier waard waren waarop ze werden geschreven. Netanyahu zei op vrijdag hetzelfde, en wat meer is, in het openbaar.

Netanyahu zei niet dat alle territoriale compromissen uitgesloten waren, maar hij belichte enkele zaken om te wijzen op het gevaar van afstand te doen van wat hij noemde "aangrenzend grondgebied". Hij bespotte de vele deskundigen die hebben betoogd dat vasthouden aan grondgebied voor veiligheidsdoeleinden minder kritisch is in het moderne technologische tijdperk, en hij argumenteerde in contrast hiermee dat hoe dichter de vijanden, fysiek, de grenzen naderen, des te meer ze zullen proberen om tunnels onder die grenzen te graven en raketten eroverheen af te vuren.

Het is een fout van Israël geweest om zich terug te trekken uit Gaza, voegde hij eraan toe - en herinnerde ons eraan dat hij zich verzet heeft tegen de terugtrekking in 2005 - en dat Hamas sindsdien een terroristische bunker heeft opgebouwd in de Gazastrook. En wat Hamas in Gaza heeft gedaan - zich een weg graven naar en schietend op de vijand - zou worden herhaald op de Westelijke Jordaanoever als Israël zo dwaas zou zijn om de islamisten de gelegenheid te geven.

"Als we ons terugtrekken uit Judea en Samaria, zoals zij ons vertellen om te doen," zei hij bitter - het aan ons latend om in te vullen wie die vele en dwaze "zij's" zijn - "dan zou er een mogelijkheid zijn van duizenden tunnels", gegraven door terroristen om Israël aan te vallen, zei hij. Er zijn 1.200 tunnels gegraven in de strook van de 14 kilometer grens tussen Egypte en Gaza alleen al, die Egypte nu heeft verzegeld. "Op dit moment hebben we een probleem met het grondgebied genaamd Gaza," zei de minister-president. Maar de Westelijke Jordaanoever is 20 keer de grootte van Gaza. Israël, zei hij botweg, is niet bereid om "nog eens 20 Gaza's te scheppen" op de Westelijke Jordaanoever.

Buiten Israëls huidige confrontatie met Hamas om, en het eeuwige Palestijnse conflict, besteedde Netanyahu ook aandacht aan de opkomst van het islamitische extremisme in heel het Midden-Oosten - dat betrekking heeft op het onvermogen van de betrokken staten om het te weerstaan, en Israëls unieke vastberadenheid, en op de capaciteit om pal te staan. Hij zei dat Israël zich bevindt in een regio "die in beslag is genomen door islamitisch extremisme. Het brengt veel landen ten val. Het klopt op onze deur, in het noorden en zuiden."

Maar terwijl andere staten instorten, zei Netanyahu, Israël niet - vanwege de sterkte van zijn leiding, haar leger en haar mensen. "Wij zullen ons verdedigen op alle fronten, aanvallend en verdedigend," zo beloofde hij plechtig.

In een passage die voornamelijk was gericht op Israëls islamitische vijanden, maar welke misschien evenzeer eigen gemaakt kan worden door hen die hij ronduit beschouwde als Israëls zelfbenoemde vrienden, voegde hij eraan toe: "Niemand moet met ons knoeien."

Bron: Netanyahu finally speaks his mind | The Times of Israel

Bron: Netanyahu finally speaks his mind | The Times of Israel