De keuzes voor Syrische christenen
Lawrence A. Franklin | 4 april 2014
Als Assad valt, hoe kunnen christenen nog enige toekomst in Syrië hebben, wanneer radicale soennitische groepen hun mede-moslims Shi'as doden, en zelfs ook hun gematigde Sunni rebelsoldaten?
Het is inderdaad een historische ironie wanneer de enig veilige plaats voor een christen in het Midden-Oosten Israël blijkt te zijn, een land dat grotendeels bevolkt is door Joden die zelf werden gedwongen werden om te vluchten voor de islamitische intolerantie, in de dezelfde landen waar nu christenen nu gedreven worden te vluchten.
Eind januari getuigde een delegatie van prominente geestelijken van de Syrische christelijke gemeenschappen, die een bezoek aan Washington D.C. brachten in verband met de gruwelijke aanvallen van anti-Assad rebellen tegen onschuldige christelijke niet-strijders. Zij beweerden dat beide, zowel het zogenaamde gematigde Syrische leger als de extremistische islamitische groeperingen schuldig waren aan herhaalde schendingen van de mensenrechten tegen christenen.[1] Voor de Syrische christenen heeft de uiitkomst van de burgeroorlog existentiële vertakkingen.
De dhimmi-status (het tweederangs burgerschap van niet-moslimminderheden te verdragen) heeft eeuwenlang onder het mohammedanisme aan de Syrische christelijke minderheidsgemeenschap geleerd op zijn hoede te zijn voor politieke wijzigingen. Na de eerste invasie in 633 A.D. door de islamitische Arabische bedoeïenenhordes, waren de christelijke Syrische gemeenschappen te laat om te beseffen dat dit niet zomaar een inval door woestijnnomaden was. Na een belegering van een maand gaf op 19 september 634 [2] Damascus zich over aan de Arabische invallers. Uiteindelijk werd in het grootste deel van de Levant het christendom door de islam verdrongen. Het tijdperk van de Oosters Byzantijnse christelijke beschaving in Syrië was ten einde. De daaropvolgende slachting van Syrische christelijke gelovigen was enorm. Het verbranden van kloosters, kerken en kloosters wiste de christelijke fysieke infrastructuur vrijwel uit. De verkrachting en de slavernij van niet strijdende onschuldigen was enorm. Enorme stukken privé land werden onteigend en bezet door de moslim veroveraars. De christelijke bevolking van Aleppo en Antiochië was bijna vernietigd.[3]
Die "volkeren van het boek", de Joden en christenen, die de eerste moordpartijen overleefden, moesten worden "beschermd" - zolang zij vreedzaam hun verminderde menselijkheid accepteerden. De Joden van Syrië verging het beter dan de christenen van Syrië, want zij wisselden slechts de ene onderdrukker voor de andere. Christenen echter hadden nog niet de onderscheiden de aard gezien van hun zogenaamde "beschermde" status. Tijdens de anti-christelijke pogrom in het christelijke deel van Aleppo in 1850 verdampte hun "beschermde" status volledig.[4] Telkens wanneer fanatieke imams dit toepasselijk achtten, stookten ze hun islamitische menigte van gelovigen op. Bovendien bleken de politieke leiders die verantwoordelijk waren voor het handhaven van het islam dhimmi contract ondoelmatig en moedwillig passief ten opzichte van de fanatische massa.[5] Ook konden Syrische christenen niet rekenen op gematigde islamitische groeperingen voor opvang: die verdwenen steevast zodra de radicalen op de rampkoers eropuit gingen.[6] Een deel van de in Aleppo wonende christenen is er echter altijd in geslaagd om te overleven. De christelijke gemeenschappen konden zich herpakken van de moordpartijen; eenmaal door de Mongolen, en later door Timoer Lenk, evenals verschillende moslim-georkestreerd pogroms. De hedendaagse Syrische christelijke gemeenschap wordt nu eens te meer getest nu het de wreedheden van Syrië te verduren krijgt in de voortdurende burgeroorlog.
De dreiging van de barre keuze tussen uitroeiing en ballingschap zou kunnen verklaren waarom veel van de Syrische christenen het Assad regime steunen. Niettemin waren er sommige christenen die, samen met hun Shia Alawite moslim landgenoten, werden verdreven en vanwege zelfbehoud toetreden tot de gelederen van de demonstranten in de eerste maanden van de rebellie tegen Assad's tirannie.[7] Veel christenen konden ook blijven trouw aan het regime uit angst, met name met de toegenomen invloed van extremistische Soennitische moslimfacties in de oppositie. Groepen zoals al-Nusra en de Islamitische Staat in Irak en Syrië [ISIS] pleegden misdaden tegen onschuldigen en zowel strijders. Een belangrijke misdaad door Tsjetsjeense buitenlandse strijders van al-Nusra bondgenoot was afgelopen april de ontvoering van de Grieks-orthodoxe en Syrisch orthodoxe aartsbisschoppen van Aleppo.[8] Het lot van deze twee geestelijken blijft onbekend. Een andere misdaad was de ontvoering van 13 nonnen uit hun klooster in Maaloula enkele maanden geleden.[9] Meer dan veertig kerken werden verbrand, raketten afgevuurd op een Armeense hogeschool in Damascus waarbij vier studenten gedood werden; en verschillende mannen werden onthoofd, gewoon omdat zij christen waren. Een halfmiljoen christenen zijn uit hun huizen verdreven en een 300.000 zijn Syrië helemaal ontvlucht.[10]
Verscheidene van de Syrische nonnen die ontvoerd werden in Maaloula in 2013. (Bron van de foto: YouTubevideo door ontvoerders)
Zij die hebben gekozen om te blijven, lopen het risico van gedwongen bekering, dood of dhimmitude. Na de verovering in Syrië van de al-Rakaa provincie door het extremistische ISIS bijvoorbeeld, werd de christelijke bewoners verteld te bekeren tot de islam, of het zwaard, of dhimmi te willen worden. Naar verluidt hebben die Christenen gekozen voor de status van dhimmi met de volgende voorwaarden: te betalen tweemaal per jaar de jizya [hoofdelijke belasting], stille aanbidding binnen hun kerken, geen uiterlijke tekenen van hun christelijke geloof, niet mogen verbeteren of uitbreiden hun bestaande plaatsen van aanbidding en niet het islamitische geloof bekritiseren.[11] Dit is het oude historische profiel van dhimmitude sinds de tijd van Muhammad.
Zelfs strijders van het meer gematigde Syrische leger [FSA] hebben naar verluidt wreedheden begaan tegen christenen. Een overlevende van een moord op christenen in de Syrische stad van Yakubiyah, bijvoorbeeld, die over de grens naar Turkije vluchtte, beweerde dat de FSA er zes christenen onthoofdde.[12] Het is waarschijnlijk dat de meeste soennitisch islamitische oppositiestrijders nu christenen en Alevieten zien als de belangrijkste pijlers van binnenlandse steun voor Assads dictatuur.
Het lot van Syrische christelijke bevolking kan worden vergeleken met die van Irak.[13] Naar verluidt, is slechts een kwart van Iraks bevolking in 2003 van een miljoen christenen in het land overgebleven. Agenzia Fides [geloof agentschap], een Stichting internationale christelijke hulp, beschuldigt de rebellen in Syrië ervan betrokken te zijn bij massale "etnische zuivering" van christenen. In een verslag wordt beweerd dat de militaire oppositie eenheden de christelijke bevolking van Homs hebben teruggebracht van 150.000 tot 1000 zielen.[14]
Als de Syrische regering ineenstorten, zijn veilige alternatieven voor Syrische christelijke minderheid uiterst beperkt. Ze zouden het land kunnen uitvluchten of migreren naar een mogelijk kleinere Alawite-geregeerde Syrische entiteit. Als Syrië's burgeroorlog blijft, is het zelfs waarschijnlijker dat de christelijke minderheid van het land zal toetreden tot de honderdduizenden van hun broeders, meestal Iraakse christenen, die ook hun vaderland hebben verlaten. Deze migratie is waarschijnlijk het veiligste alternatief, ondanks Vaticaan-oproepen aan de christenen te blijven in hun land van herkomst.[15] Als Assad valt, hoe kunnen christenen nog een toekomst in Syrië hebben, wanneer radicale soennitische groepen hun mede-moslim Shi'a's doden en zelfs gematigde Sunni rebelsoldaten?[16] Het is inderdaad historische ironie wanneer het lijkt dat de enig veilige plaats voor een christen in de Midden-Oosten Israël is, een land dat grotendeels bevolkt is door Joden, die zelf werden gedwongen om te vluchten voor de islamitische intolerantie in de dezelfde landen waar christenen nu gedreven worden te vluchten.
[1] "Syrian Christian Leaders Show Hope in Face of Despair" by Andrew Harrod. Religious Freedom Coalition, 31 January 2014.
[2] Early Islam, by Desmond Stewart, Time Incorporated: New York, 1967, p.56. Damascus surrendered to the Muslim army led by General Khalid ibn al-Walid and his Deputy Abu Ubaidah; The Oxford History of Islam by John Esposito. Oxford University Press. UK, p.311.
[3] The Decline of Eastern Christianity under Islam: From Jihad to Dhimmitude by Bat Ye'or. Fairleigh Dickinson University Press: Teaneck, N.J. 1996. p.47.
[4] The Dhimmi: Jews and Christians under Islam by Bat Ye'or. Associated University Presses: Cranbury, New Jersey. 1985. p.242.
[5] Ibid. p. 242
[6] Ibid. pp. 242-243.
[7] Religious Freedom Coalition 31 January 2014. Statement by Dr. Riad Jarjour, former General Secretary of the Middle East Council of Churches.
[8] Middleastlive: "Syria Crisis: Aleppo Bishops Kidnapped". 23 April 2013.
[9] The nuns were released on 9 March, crossing the border into Lebanon the next day. Their release along with three attendants occurred following an exchange of prisoners between the Assad Regime and the rebel group that was detaining the Sisters. Damascus released some female and child relatives of rebel fighters in the exchange. New York Times, March 10, 2014. "Nuns Released by Syrians After Three-Month Ordeal," by Anne Bernard and Hwaida Saad, p1.
[10] Statement by Delegation of Syrian Christian Clerics visiting Washington D.C. January 26-29, 2014. Westminster Institute and Barnabas Aid.
[11] Times of Israel, "Syrian Christians Sign Treaty of Dhimmitude" by Elhanan Miller. 27 February 2014.
[12] The Daily Beast, "Syria's Christians Flee Kidnapping, Rape, and Execution" by Jamie Dettmer. 19 November 2013
[13] The Institute on Religion and Democracy Blog. "Will Christianity in Iraq Survive?" by Dennis Crowley, 1 February 2014. "Since Saddam's overthrow Iraq's 1 million Christian population is down to 200,000."
[14] Agenzia Fides claims that the region of Homs in Syria once held about 160,000 Christians but now the population has been reduced to only around 1000.
[15] "The Fears and Future of Religious Minorities in Syria" by Ammar al-Mamoun, Fikra Forum. March 13, 2014.
[16] "Western-backed Syrian Rebels Massacre Shia Villagers". BBC: Alan Newman, 13 June 2013. The Associated Press and the New York Times covering the same massacre in the Syrian village of Hatia described rebels displaying the signature black flags of al-Qaeda as they rejoiced denouncing the slain Shia "dogs and apostates." The London-based Syrian Observatory for Human Rights claimed that almost 500 Syrians were killed in the first week of January this year as fighting intensified between the radical rebel group, The Islamic State of Iraq and the Levant and moderate Syrian rebel troops. Russian Times, 11 January 2014.