(homepagina)

De Gaza-oorlog: Schijn versus Realiteit

door Louis Rene Beres - 19 augustus 2014

Waarom zet Hamas op de eerste plaats haar wapens temidden van huizen, scholen, ziekenhuizen en moskeeën?

Palestijns geweld is hardnekkig in het overtreden van alle regels en verplichtingen, ondanks het ondertekenen van de Oslo II interim-overeenkomst van 1995, artikel XIV, dat bepaalt dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook volledig gedemilitariseerd zal zijn.

Nu de stof is begonnen neer te dalen in de Gazastrook na de Israëlische Operatie Protective Edge, is het weer makkelijk om medelijden voor de belegerde Palestijnen te voelen. Zoals iedereen die de kranten leest wel weet en naar de NOS kijkt, zijn de vertoonde beelden ontegenzeggelijk pijnlijk, en lijken "asymmetrisch" en "disproportioneel".

Hoe kan Hamas de agressor zijn geweest als er zo veel meer Arabieren dan Israëli's werden gedood? Zeker moet de kant met grotere verliezen onder de burgerbevolking altijd in haar recht staan. Hoe kan het anders?

De bevolking van Gaza (samen met veel Israëliërs die nog steeds gedwongen zijn om onder terroristische raketaanvallen te leven) zijn inderdaad slachtoffers van het regionale geweld. Maar hun slachtofferschap werd niet veroorzaakt door een externe vijand. Integendeel, het Palestijnse lijden is het directe gevolg van een misdadig Hamas leiderschap. Waarom in de eerste plaats zet Hamas haar wapens in temidden van huizen, scholen, ziekenhuizen en moskeeën?

Bovendien plaatst dit Palestijnse leiderschap zich veilig uit de buurt van Gaza, ofwel weggestopt in Qatar of in de comfortabele delen van Europa. "Martelaarschap" is altijd welkom, zolang het maar van iemand anders komt.

 

Israëlische soldaten inspecteren een met beton versterkte tunnel die werd gegraven door Hamas vanuit Gaza naar Israël, ter voorbereiding van een terroristische aanslag, 3 augustus 2014 (Afbeelding bron: IDF)

In tegenstelling tot zorgvuldig voorbereide uitbarstingen van Hamas, waren de defensieve reacties van Israël nooit ongegrond of bedrieglijk. In tegenstelling tot hun tegenstanders hebben de Israëliërs absoluut geen plezier in het doden van anderen. Hamas, de Islamitische Jihad en aanverwante terreurgroepen, die vanuit Gaza opereren, lijken integendeel altijd berekende stappen te nemen om ervoor te zorgen dat de Israëlische represailles Palestijnse non-strijders zal doden of verwonden. Door het sturen van oudere vrouwen en jonge kinderen naar die gebieden in Gaza vanwaar de dodelijke raketten opzettelijk worden gelanceerd naar de Israëlische huizen, ziekenhuizen en scholen -- met de wetenschap dat de Israëli's terug zullen vuren naar de plaatsen waar de lancering plaatsvond -- zijn Palestijnse leiders openlijk in strijd met de meest elementaire beperkingen van het oorlogsrecht. Volgens het internationaal recht is het houden van burgers aan het front als een schild, gespecificeerd als een oorlogsmisdaad.

Ironisch genoeg zijn het deze criminelen die de leiders van Israël voor het Internationaal Strafhof willen brengen.

Nu, na een onverwacht maar niet overtuigend einde aan Operatie Protective Edge, zal een aantal belangrijke Palestijnse terreurgroepen zich beginnen voor te bereiden op uitgebreide aanvallen op Israël. Dergelijke aanvallen, eventueel in samenwerking met bepaalde geallieerde jihadistische groeperingen (misschien zelfs met de Islamitische Staat [IS], die nu zijn weg vindt met de afslachtingen in Irak), kunnen onder meer de chemische of biologische massavernietigingswapens worden ingezet. Na verloop van tijd, vooral als Iran iets van haar groeiende voorraad van nucleair materiaal aan terreurgroepen overbrengt, kan Israël zelfs geconfronteerd worden met een Palestijns nucleair terrorisme, misschien gelanceerd vanaf vrachtwagens en schepen, maar ook met nucleaire-koppen voorziene raketten.

Mocht Iran worden toegestaan om een nucleaire staat te worden, zoals het nu met zekerheid lijkt, kan het ballistische raketten met kernkoppen naar Israël sturen, zoals het herhaaldelijk heeft gedreigd te doen, ondanks de bepalingen van het VN-Handvest dat het de lidstaten niet toegestaan is elkaar te bedreigen. Het Israëlische Arrow ballistische raketafweersysteem zou 100% succes moeten zijn, maar een dergelijk systeem van perfecte betrouwbaarheid is niet mogelijk.

Israël heeft altijd geprobeerd tijdens de oorlog om haar essentiële contra-terrorisme operaties in Gaza in overeenstemming te brengen met de vastgestelde regels van het internationale humanitaire recht. Daarentegen is het Palestijns geweld hardnekkig in het overtreden van alle regels en verplichtingen, ondanks het ondertekenen van de Oslo II interim-overeenkomst van 1995, artikel XIV, dat bepaalt dat de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook volledig gedemilitariseerd zullen zijn. [1]

Ofschoon de term "bezetting" onvermoeibaar is herhaald in de media gedurende een maand, is er geen "bezetting" van Gaza. De laatste Israëli verliet Gaza in 2005, in de hoop dat de Palestijnen, op basis van wederkerigheid, eindelijk zouden ophouden met hun zelfdestructieve excursies naar terreur, en in plaats daarvan gebruik zou maken van de mogelijkheid om een productieve staat op te bouwen. Alle beperkingen op hoe goederen Gaza konden binnengaan is gegroeid uit de zorg, die nu gezien wordt als gerechtvaardigd, dat in plaats van het bouwen van een eigen productieve staat, Hamas, het materiaal dat werd geïmporteerd gebruikte om een stad van terreurtunnels te bouwen, en van daaruit Israël aan te vallen. Welk land zou dat kunnen toestaan van een buurman die blijft beloven het te zullen vernietigen?

Louis Rene Beres studeerde aan Princeton (Ph.D., 1971), en is auteur van vele boeken en artikelen over terrorisme en het internationaal recht. Zijn meest recente juridische geschriften zijn te vinden in de Harvard National Security Journal (Harvard Law School); Israel Journal of Foreign Affairs; The International Journal of Intelligence and Counterintelligence; The Brown Journal of World Affairs; and Oxford University Press. Professor Beres' populaire geschriften zijn gepubliceerd in US News & World Report; The Jerusalem Post; The New York Times; and The Atlantic. Dr. Beres is geboren aan het eind van de Tweede Wereldoorlog in Zürich, Zwitserland.

[1] 3 Met uitzondering van de Palestijnse politie en de Israëlische strijdkrachten, zullen er geen andere strijdkrachten worden gevestigd of actief zijn in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook.

4 Met uitzondering van wapens, munitie en uitrusting voor de Palestijnse politie beschreven in bijlage I, en die van de Israëlische strijdkrachten, zal geen organisatie, groep of individu in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook vervaardigen, verkopen, verwerven, bezitten, de invoer of anderszins het introduceren daarvan in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook enige vuurwapens, munitie, wapens, explosieven, kruit of aanverwante apparatuur, tenzij anders is bepaald in bijlage I.

Bron: The Gaza War: Appearance vs. Reality

printen??? spaar papier en inkt.