Onmiskenbaar antisemitisme
Door Caroline B. Glick | maart 2014
Verre van een 'wake-up call' te zijn voor de zintuigen van de Fransen, diende Mohammed Merah's optreden als een bron van inspiratie voor meer antisemieten.
Brandende Joden op de brandstapel in Frankrijk - Foto: Wikimedia Commons
Op 19 maart 2014 is het twee jaar geleden dat Mohammed Merah drie Joodse kinderen en een rabbi op de binnenplaats van de Joodse dagschool Ozar Hatorah in Toulouse in Frankrijk afslachtte.
Het is verre van een 'wake-up call' dat het de Fransen gedwongen heeft om hun zintuigen en hun samenleving van de Jodenhaat te zuiveren, welke Merah geïnspireerd heeft zichzelf te filmen toen hij zijn slachtoffers hun hersenen uitblies. Zijn daad diende eerder als een bron van inspiratie voor ander antisemieten.
Volgens het Franse Ministerie van Binnenlandse Zaken, stegen de antisemitische aanslagen van 2011 tot 2012 met 60 procent.
Over de afgelopen vijftien jaar is in heel Europa antisemitisme verhuisd van de achterkamers naar de woonkamers.
Alle aspecten van het Joodse leven liggen onder vuur.
Religieuze naleving is uitgegroeid tot een daad van rebellie tegen de sociale acceptatie.
In 2009 oordeelde het Britse Hooggerechtshof dat Joodse scholen die de religieuze traditie volgen en alleen kinderen toelieten die een Joodse moeder hebben, zich schuldig maakten aan rassendiscriminatie. Met andere woorden, zei het Britse Hooggerechtshof dat het traditionele Jodendom racistisch is.
In het ene na het andere land zijn campagnes in volle gang om Joodse rituele praktijken te verbieden. Regering na regering heeft goedgekeurd of ingesteld een verbod op de shechita, de Joodse traditionele slachting van dieren. Het besnijden van mannelijke baby's ligt ook onder vuur. Natuurlijk zijn beide de grondvesten van het Joodse belijden.
Denemarken is de laatste Europese staat om de shechita te verbieden. En de beweging die een soortgelijk verbod in Groot-Brittannië wil uitvoeren is zo populair gegroeid dat premier David Cameron zich gedwongen voelde om zich ertegen te verzetten tijdens zijn toespraak in de Knesset op woensdag.
Natuurlijk, zelfs nog populairder dan Joden te beschuldigen van koeien en kippen te onderwerpen aan een monsterlijke slachting, is er de praktijk om Joden te beschuldigen van Palestijnen te onderwerpen aan een monsterlijke slachting.
Voor Europa's elite is het radicale en steeds meer gewelddadige anti-Zionisme uitgegroeid tot een antisemitisme naar keuze. Onder meer geloven anti-zionisten dat Israël in zichzelf onwettig is, en noodzakelijk en doelbewust van kwade opzet. Israël is voor hen als nazi-Duitsland. En aanhangers van Israël zijn voor hen de grootste boosdoeners in de wereld. Hen dient geen hoffelijkheid te worden verleend, en te worden behandeld als menselijke uitschot.
Dit is in de afgelopen jaren duidelijk geworden, en het meest levendig op de universiteitscampussen waar Pro-Israël aanhangers verbannen zijn van het podium en uitgesloten om hun standpunten te presenteren.
Een recente aflevering van dit soort vond plaats op 5 maart in de National University of Ireland, Galway, waar de Britse professor Alan Johnson probeerde om te spreken tegen een initiatief om de Universiteit achter de Boycot, Desinvestering en Sancties-beweging tegen Israël te krijgen.
Uit een YouTube-video van het evenement bleek hoe een menigte van BDS-aanhangers hem belette om te spreken. Zij schreeuwden vloeken naar hem en zijn collega's en eisten dat ze "get the f*** uit onze campus!" Schrijvend in de Times van Israël over zijn ervaring met de haat-beweging daarachter, meldde Johnson dat de student die de poging leidde om hem tot zwijgen te brengen, het hoofd is van de NUIG's Palestine Solidarity Society, genaamd Joseph Loughnane.
In 2008 zei Loughnane: "De Joden beheersen de Amerikaanse media en duwen hun agenda er door."
Johnson schreef dat "de grens tussen de radicale en in overtreding zijn [naar Israël toe], én het antisemitisme poreus is." Alhoewel nauwkeurig, toch onderschat Johnson's bewering het probleem.
Zich verzetten tegen het jodendom en Joden, en het ontkennen van een Joods recht op onderwijs, en de rituele naleving, met daarbij het aanvallen van Joden, en het zich verzetten tegen de Joodse staat, en het ontkennen van het recht op zelfbeschikking van Joden, en het aanvallen van de aanhangers van de Joodse staat, zijn twee kanten van dezelfde medaille. Er is geen grens, poreus of solide, tussen hen. Ze zijn een en hetzelfde.
En alle antisemieten weten het.
Maandag meldde de The New York Times dat de pogingen van de Franse autoriteiten om de antisemitische komiek Dieudonne M'bala M'bala te laten zwijgen, zijn misgelopen. De artiest die een populaire omgekeerde nazigroet heeft uitgevonden, heeft de kloof tussen de Franse moslim-antisemieten en Franse fascistische antisemieten overbrugd.
De gewoonte van fans van Dieudonne om foto's te nemen op Joodse plaatsen en nazi-concentratiekampen terwijl ze de groet uitvoerden, was de oorzaak dat Franse officials zijn openbare optredens verboden, met het redelijke argument dat ze brandbommen zijn voor het aanzetten tot antisemitisme en een bedreiging voor de openbare veiligheid.
Eerder dan naar de autoriteiten te luisteren en te erkennen dat Dieudonne's acties obsceen, hatelijk en gevaarlijk zijn, heeft het officiële verbod op zijn prestaties alleen zijn populariteit vermeerderd. Volgens de Times had zijn meest recente YouTube-video twee miljoen hits in de eerste week.
De Times betoogde dat door een verbod op Dieudonne, de Franse officials alleen hem maar hielpen zich openbaar te profileren en dat ze hem omzetten in een martelaar voor vrijheid van meningsuiting.
Maar dit is niet de echte reden dat het verbod is misgelopen. Het verbod mislukte omdat de Fransen hun regering niet serieus nemen.
Hoe kan het voor Fransen verkeerd zijn om door de straten van Parijs te paraderen en de Joden te bevelen het land te verlaten, als de Franse regering ook doet aan antisemitisme? Hoe kunnen de Franse autoriteiten 14 jaar lang het France-2 televisienetwerk verdedigen met zijn uitvinding van de Muhammad al-Dura bloedsmaad en dit te rijmen met de aanklacht tegen Dieudonne? Men zal er aan herinnerd worden dat in oktober 2000 de France-2 Israël-correspondent Charles Enderlain een verhaal uitzond, waarin hij de beelden vervalste en de illusie creëerde dat Dura was gedood terwijl hij zich verborg uit angst voor de IDF-soldaten in Gaza. Deze vervalste beelden die dienden als de impuls voor massale demonstraties van antisemitisme en moorddadige antisemitische aanvallen op Joden in Israël, in heel Europa en de hele wereld.
In januari 2006 werd Ilan Halimi ontvoerd en gemarteld tot de dood, omdat hij een Jood was.
Ondanks het feit dat tijdens zijn 26 dagen in gevangenschap de ontvoerders van Halimi zijn moeder 700 keer belden, waarin ze de martelkreten van haar zoon kon horen, terwijl zijn ontvoerders de verzen uit de Koran reciteerden voor de telefoon, hielden de Franse rechtshandhavers vol dat Halimi's ontvoering een ontvoering voor losgeld was, in plaats van een antisemitische haatmisdaad. Bijgevolg weigerden ze te accepteren dat zijn leven in gevaar was, of dat ze middelen moesten besteden aan het zoeken en opsporen van hem.
En hun ontkenning van de aard van het misdrijf eindigde niet toen Halimi werd naakt aangetroffen, op de spoorlijn, met brandwonden over meer dan 80 procent van zijn lichaam, alleen om kort daarna te sterven.
Het duurde voor de Franse autoriteiten nog een week om te erkennen dat Halimi werd vermoord omdat hij een Jood was.
Twee jaar geleden probeerden de Franse autoriteiten om het feit te verbergen dat Merah een moslim was. In plaats daarvan beweerden ze dat hij een Nazi was. Toen ze uiteindelijk gedwongen werden om de waarheid te erkennen, gaven ze de schuld voor zijn misdaad aan Israël.
Sprekend met verslaggevers zei de toenmalige Franse minister van Binnenlandse Zaken Claude Gueant, dat Merah werd geassocieerd met al-Qaeda en dat hij boos was over, wat Gueant noemde, de Israëlische "moord" op Palestijnse kinderen.
De 17.000 Fransen die door de straten van Parijs marcheerden aan de vooravond van internationale Holocaust Memorial Day in januari, en die erop aandrongen de Joden uit Frankrijk weg te krijgen, kijken door de hypocrisie van Franse autoriteiten heen.
Franse en andere Europese instanties die Israël smaden door de misdaden, die door islamitische terroristen worden gepleegd tegen Joodse kinderen, te projecteren op de Joodse staat, doen niet het soort schrikken van Dieudonne en zijn miljoenen aanhangers.
Ze weten dat het een grap is wanneer dezelfde ambtenaren die de anti-semitische bloedsmaad ontwikkelen en legitimeren, dan ineens geschoktheid voorwenden en met verontwaardiging reageren bij hun onbedekte Joden-haat belijden. Ze zijn er niet door geïntimideerd.
En ze zijn zeker niet overtuigd van de dwaling van hun wegen.
Het simpele feit is, dat je antisemitisme niet kunt bestrijden door het goed te keuren. De enige manier waarop je antisemitisme kunt bestrijden, is door het bestrijden van alle vormen van antisemitisme, met inbegrip van het demoniseren en delegitimiseren van Israël.
Het Europeanen zijn in goed gezelschap bij het ontkennen van dit fundamentele feit. Belangrijke Amerikaanse Joodse leiders draaien er op dezelfde manier omheen.
Eerder deze maand hebben de Anti-Defamation League en de American Jewish Committee hun verzet aangekondigd tegen staatswetten die universiteiten verbieden openbare middelen te gebruiken om academische organisaties te financieren die participeren in boycots tegen Israël. Wetten van dit soort werden besproken door wetgevers van de staten Maryland en New York en worden voorbereid op federaal niveau door leden van het Congres.
Beide groepen beweerden dat ze zich verzetten tegen de wetten, hoewel ze zich verzetten tegen de BDS-beweging, omdat zij beweren dat dergelijke acties de academische vrijheid beperken.
Drie dingen ontbreken in hun uitleg.
Ten eerste heeft het voorkomen dat geld van belastingbetalers wordt gebruikt voor de financiering van campagnes tot het demoniseren en criminaliseren van Israël en zo de haat bevorderen naar de Joden, niets te maken heeft met beperking van de academische vrijheid.
Ten tweede hebben de acties van BDS-activisten niets te maken met academische vrijheid. Door het demoniseren en intimideren van studenten en docenten die zich ertegen verzetten, is hun doel een einde te maken aan zowel de vrijheid van meningsuiting als aan de academische vrijheid.
En omgekeerd, bestrijdend ze daarmee de vooruitgang van zowel de vrijheid van meningsuiting en de academische vrijheid.
Tot slotte is het gewoon bizar dat de ADL en de AJC zich gedwongen voelden om dit onderwerp te overwegen om erover te beginnen. Als ze niet geassocieerd wilden worden met deze actie, hadden zij beter hun mond dicht kunnen houden.
Door het voeren van de strijd ten behoeve van de BDS-beweging, gaven zij daaraan legitimiteit, ondanks hun bewering dat zij zich verzetten tegen anti-Israël boycots.
Zowel de ADL en de AJC presenteren zich alsof ze bezig zijn met andere dingen, zoals Joodse burgerrechtengroepen die erop gericht zijn Joden te verdedigen, met inbegrip van de Joodse staat.
En toch maken ze hier een kunstmatig onderscheid tussen de twee – een onderscheid dat niet gedeeld wordt door de haters.
Ongetwijfeld is het verleidelijk om het kunstmatige onderscheid te accepteren tussen Israëls bestaansrecht te verwerpen en het recht verwerpen van Joden om het jodendom te praktiseren. Door dit te doen, pretendeert men dat het probleem niet zo slecht is als het is, en beweert men dat het lot van Israël, en Joden van de Diaspora, niet rechtstreeks daarmee verband houdt. Het staat je toe te doen alsof Joodse Amerikanen deelnemen aan de BDS-beweging en dan geen antisemieten te zijn. En het staat je toe te doen alsof de Europese leiders, die de echte antisemitische misdaden minimaliseren door het gelijk te stellen met de gefantaseerde Israëlische misdaden, niet in zichzelf vijandig zijn tegenover Joden.
Maar je kunt niet vechten tegen Jodenhaat door het maken van onderscheid tussen de verschillende vormen. Ze zijn allemaal onderdelen van hetzelfde gebeuren. Dus of je bevecht zonder onderscheid alles, of je vecht tegen geen ervan, en je legitimeert zelfs de blinde dweepzucht.
Caroline B. Glick is de auteur van "De Israëlische oplossing: Een Eén-staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten.