www.wimjongman.nl
Waarom Obama een hekel heeft aan Netanyahu
30 oktober 2014 - door Daniel Greenfield
Van Obama's buitenlandbeleid werd verondersteld dat het Amerika's relatie met de rest van de wereld opnieuw in zou stellen. Oude bondgenoten zouden mensen worden met we af en toe spraken. Oude vijanden zouden nieuwe bondgenoten worden. Goedendag Koningin en Hallo Vladimir. Samenwerking in de Engelse sfeer verruilen voor de Latijns-Amerika marxistische dictaturen. Bondgenootschappelijke regeringen in het Midden-Oosten vervangen door de islamieten en noem het een dag voor het kalifaat.
Weinig van dit alles verliep volgens plan.
Obama zit nog steeds met Europa. De Midden-Oostelijke en Latijns-Amerikaanse linksisten haten nog steeds Amerika. De Arabische lente implodeerde. Japan, Zuid-Korea en India hebben nog steeds conservatieve regeringen.
En dan is er ook nog Israël.
Het oorspronkelijke plan was om Israël aan de zijlijn te plaatsen door zich te focussen op de islamitische wereld. In plaats van rechtstreeks Israël laten vallen, zou de regering de regio transformeren. De Amerikaans-Israëlische relatie zou imploderen niet door middel van conflicten, maar omdat de Moslimbroederschap in deze landen haar plaats zou innemen.
Dat heeft niet al te goed uitgewerkt. In plaats van sierlijk weg te draaien, heeft Obama luid Netanyahu afgesnauwd. Een foto van hem waar hij zijn vinger port in de borst van Netanyahu laat de sfeer zien. Netanyahu leverde een toespraak af die het Congres toejuichte. En Obama ging hem zien als een binnenlandse politieke tegenstander.
De stortvloed van anti-Israël lekken van de regering is een behandeling die meestal gereserveerd wordt voor politieke tegenstanders. De hatelijke opmerkingen door Witte Huis-woordvoerders en de anonieme persoonlijke aanvallen op Netanyahu in de media echoden de binnenlandse haatcampagnes uit het Witte Huis, zoals met operatie Rushbo.
Netanyahu was niet alleen de leider van een land dat door links gehaat wordt. Hij was een eervolle Republikein geworden.
Toen Obama hem ontmoette, daagde Netanyahu hem stevig maar beleefd uit op zijn beleid. Hij heeft dat volgehouden sindsdien, ook gedurende zijn meest recente bezoek. Op een bepaald moment, toen de meeste leiders het bericht kregen om Romney te mijden, was Netanyahu graag bereidt hem een gunstige ontvangst te geven. Netanyahu wilde duidelijk Romney voor zich winnen, terwijl Obama duidelijk wenste dat hij een Clinton kon nemen en Netanyahu vervangen. Maar Netanyahu's economisch beleid werkte op precies dezelfde manier, zoals dat van Obama het niet deed.
De twee mannen haten elkaar niet alleen op een persoonlijk niveau, maar ook op het politieke vlak.
Netanyahu heeft er met succes een agenda door geduwd voor modernisering en privatisering die aan deze kant van de oceaan gekoppeld is aan de Canadese premier Stephen Harper en Wisconsin's gouverneur Scott Walker. Het is waarschijnlijk iets wat Romney zou gedaan hebben, wat een reden te meer is om die de twee mannen zo goed met elkaar kunnen vinden. Obama's zichtbare afkeer van Romney is een onderdeel voor zijn haat naar Netanyahu.
Hij haat ze niet alleen. Hij heeft ook een hekel aan waar zij voor staan. Dat is waarom Harper en Netanyahu zo goed met elkaar kunnen opschieten. Het is onderdeel van waarom Obama en Netanyahu zo slecht hebben met elkaar.
Maar het grootste deel van het conflict is niet persoonlijk noch politiek. Obama wilde Israël aan de zijlijn; in plaats daarvan zit hij opgescheept met hen. Hillary's gebrek aan ambitie in buitenlandse beleid heeft de Joodse staat toegestaan om vrij goed door Obama's eerste termijn te komen. Voor Hillary was het minister van buitenlandse zaken zijn gewoon een opstapje naar het Witte Huis om haar kandidatuur opnieuw fris te maken. Haar relatie met Israël was slecht, maar haar eerste zorg was om geen golven te maken.
John Kerry sprong heel ambitieus in deze arena van een divers buitenlands beleid. Zijn bod voor een deal tussen Israël en de PLO was een voorspelbare ramp. En hij nam Obama mee in de rit. Het is onbekend of Obama Kerry de puinhoop verwijt die volgde, toen zijn voorstellen een oorlog veroorzaakte, maar er is weinig twijfel over dat hij nu Netanyahu meer dan ooit haat.
De oorlog wierp Obama diep in de verwarrende politieke wateren van de regio. Zijn poging tot steun aan de versterking van Hamas door Turken en Qatari in de onderhandelingen eindigde ermee dat Egypte en de Saoedi's een overwinning behaalden. Het was nauwelijks Netanyahu's schuld dat Obama nogmaals koos voor de andere kant als sponsors van staatsterreur, maar het is veiliger Netanyahu de vernedering te verwijten dan de leiders van Egypte en Saoedi-Arabië.
En dan is er nog Iran. Netanyahu blijft de luidste stem te laten horen tegen een Obama-akkoord om Iran nucleair te laten worden. Het maakt niet uit hoeveel koppen de deal verdedigen, hij blaast ze alle weg als dikke lucht.
Niet alleen heeft Obama gefaald om Israël aan de zijlijn te zetten, maar hij zit opgescheept met Netanyahu. En het maakt niet uit hoeveel hij Netanyahu ziet als een Israëlische Romney, hij kan hem niet openlijk behandelen als een Romney omdat er tal van Joodse democraten zijn die zich nog steeds niet hebben gerealiseerd wat zijn ware gevoelens voor Israël zijn.
Beide mannen zitten elkaar vastgeplakt. Egypte heeft een hekel aan Obama, meer dan het deed voordat hij de oorspronkelijke regering omver wierp. Irak en Syrië zijn oorlogsgebieden. De Saoedi's ondermijnen actief het beleid van Obama. Israël is nog steeds Amerika's beste bondgenoot in de regio en die onderlinge afhankelijkheid frustreert hem zeer.
Obama wilde de Amerikaans-Israëlische betrekkingen vernietigen. In plaats daarvan wordt hij er in verstrikt. Hij verwijt Netanyahu deze situatie, hoewel de puinhoop meestal door zijn eigen handelen komt.
Ondanks de mythes over de enorme bevoegdheden van de lobby, heeft Israël nooit in het hart gezeten van het Amerikaanse buitenlandse beleid. En onder Obama staat het op de rand, in elke betekenis van het woord. Israël is weer terug om een grote zorg te zijn voor de Amerikaanse buitenlandse politiek, en meestal wegens Obama's enorme tekortkomingen in elk ander deel van de regio, en tevens vanwege Kerry's overtuiging dat hij een of andere manier zou kunnen slagen waar iedereen gefaald heeft.
Netanyahu's aanwezigheid doet Obama denken aan zijn eigen mislukkingen. Als alles volgens plan was gegaan, zou Amerika een nieuw tijdperk van vriendschap met de islamitische wereld hebben ervaren. In plaats daarvan heeft hij opnieuw bombardementen op Irak en de speciale relatie met Israël is opnieuw bevestigd, bijna alsof hij in een vierde termijn van Bush zit.
Het is niet de manier hoe de internationale smaak van hoop en verandering zou moeten zijn.
Obama heeft een hekel aan Israël. Hij heeft een hekel aan Netanyahu. En hun voortdurende aanwezigheid in Washington D.C. herinnert hem aan zijn onvermogen om het Amerikaans buitenlands beleid te transformeren. Het voortbestaan daarvan vernedert hem.
Hij weet dat het rechtstreeks verlaten van Israël hem zou vervreemden van de Joodse supporters die hij nog nodig heeft. Ondanks zijn inspanning om de pro-Israëlische stemmen te verdringen met J Street, is de Joodse Gemeenschap nog steeds pro-Israël. En dus heeft hij zijn toevlucht genomen tot een passief agressief gedrag zoals afsnauwen van de Israëlische Minister van defensie of anonieme ambtenaren in de administratie die Netanyahu treiteren als een "lafaard" en "kippenstront" in de media.
Een moedige regering is er nodig om anoniem de leider van een klein land een lafaard te noemen. Het is kinderachtig gedrag, maar dit is een regering van kinderen onder toezicht van een man wiens reactie op de nauwkeurige lezing van zijn opponent op de wereldsituatie was hem te beschimpen over de jaren "80" en "paarden en bajonetten."
Terwijl Obama's mensen Netanyahu anoniem als een lafaard beschimpen, is het hun baas die zich als een lafaard gedraagt door Israël een mes in de rug te steken, en hun leider anoniem via de media te belasteren, en vervolgens probeert om zichzelf te verkopen aan de Joodse donors als de beste vriend van de Joodse staat in het Witte Huis.