Obama, de virtuoze manager

21 oktober 2014 - door Caroline Glick

Uit stabiele peiling-gegevens blijkt dat het beleid van Obama om Israël te beschadigen en te faciliteren dat Iran een nucleair arsenaal verkrijgt, zeer onpopulair is.

Sinds hij nu bijna zes jaar geleden aantrad, is de Amerikaanse president Barack Obama achtervolgd door beschuldigingen van bestuurlijke incompetentie. Obama's critici beweren, dat hij geen leidinggevende ervaring had voordat hij werd verkozen. Zijn gebrek aan dergelijke ervaring, zo zeggen zij, wordt weerspiegeld in wat zij zien als een incompetente hantering van de uitdagingen van het presidentschap.

In alles, van het omgaan met het Congres, het beteugelen van de radicale ideologen bij de IRS, het behandelen van de chaos aan de Mexicaanse grens, tot aan het samenstellen van gecoördineerde strategieën voor het omgaan met allerlei zaken van Ebola tot de Islamitische Staat (IS), beweren Obama's critici dat hij uit de race ligt. Dat hij incompetent is.

Maar als Israëls ervaring met hem een gids kan zijn, dan zijn de critici op zeereis. Omdat zeker in zijn behandeling van de betrekkingen tussen de VS met de Joodse staat, Obama een ongeëvenaarde beheersing getoond heeft in het bespelen van de instrumenten van de uitvoerende macht en niet geëvenaard door de meeste van zijn voorgangers.

We overwegen twee verhalen die werden gemeld in de kranten van afgelopen vrijdag.

Eerst, in een artikel gepubliceerd in de Jerusalem Post, onthulde terrorisme-analist en onderzoeksverslaggever Steven Emerson hoe de hoogste echelons van de regering de FBI en de US Attorney's Office Israël geblokkeerd hebben voor hulp bij het vinden van de overblijfselen van IDF-soldaat Oron Shaul.

Shaul was één van de zeven soldaten uit de Golani Infanteriebrigade, die op 20 juli gedood werd, toen Hamas-terroristen een raket op hun gepantserde personeelsvertuig in Gaza in de Shejeia-wijk afvuurden.

Zoals Emerson onthulde, hebben de Hamas terroristen na het stelen van zijn stoffelijk overschot, Shaul's Facebook-pagina gekraakt en een aankondiging geplaatst dat hij werd vastgehouden door Hamas.

Om Shaul te localiseren en na te gaan of hij nog in leven was, verzocht de IDF onder andere formeel aan de FBI om een ingrijpen bij Facebook om het IP-adres van de personen die op Oron's pagina gepost hadden. Indien dergelijke informatie snel was verkregen, kon de IDF Oron hebben kunnen localiseren, of op zijn minst mensen vinden met kennis van zijn verblijfplaats.

Handelend volgens een vaste praktijk, en met de erkenning dat tijd essentieel was, begonnen de FBI en de US Attorney Office onmiddellijk te werken aan Israëls verzoek. Maar net voordat de Amerikaanse advocaat een vereist gerechtelijk bevel aan Facebook overhandigde voor de records, werd de FBI verteld haar inspanningen te beëindigen.

In een order, zo vertelden hoge wetshandhavingsfunctionarissen aan Emerson, die kwam vanuit het kantoor van de procureur-generaal, Eric Holder, werd de FBI verteld dat het eerst nodig was een "MLAT", een Wederzijds Juridische Bijstandsverdrag met Israël te ondertekenen, een procedure die weken in beslag neemt, en in het algemeen wordt gebruikt in gevallen met betrekking tot strafrechtelijke vervolging en andere niet-levens bedreigende problemen.

Met andere woorden, geconfronteerd met een bureaucratie en onafhankelijk handelend, trad Holder - naar verluidt Obama's meest vertrouwde kabinet secretaris - snel, resoluut en doeltreffend op. En dankzij zijn interventie op dit belangrijke moment, hoewel Israël in staat was – na een uitputtend forensisch onderzoek – om de dood te bepalen van Oron, is het vandaag klaar om onderhandelingen te beginnen met Hamas voor de terugkeer van de delen van zijn lichaam.

Dan was er ook de onofficiële wapenembargo.

In augustus meldde The Wall Street Journal dat het Witte Huis en het State Department het Pentagon op het laatste moment hebben afgestopt om gunstig te reageren op een Israëlische verzoek om her-bevoorrading van Hellfire precisie air-to-surface raketten. De precisie geleide projectielen waren een belangrijk onderdeel van de luchtoperaties van Israel tegen de raketlanceerders in Gaza. De raketten-geleidingssystemen hebben de luchtmacht toegestaan de draagraketten te vernietigen en de collaterale schade te minimaliseren.

Zoals de decennia-lange gangbare praktijk was, verzocht Israël de her-bevoorrading via de European Command, het militaire-naar-militaire kanaal met de VS.

En in overeenstemming met de gangbare praktijk werd het verzoek ingewilligd.

Maar toen het Witte Huis en het Ministerie van Buitenlandse Zaken gehoord hadden over de goedgekeurde verzending kwamen ze in actie. Zoals in het geval van Oron's Facebook-pagina, verwierpen zij niet het Israëls verzoek. Ze voegden enkel een niveau tot aan de bureaucratie bij de behandeling van het verzoek, wat het voor Israël onmogelijk maakte om directe hulp te ontvangen van de Amerikaanse regering.

Zoals State Department woordvoerster Marie Harf het zei op een gegeven moment: "We houden niets tegen. wat dan ook. De ingreep geeft aan, technisch, dat je niet direct een beslissing neemt over een overdracht... Deze aanvragen zijn nog steeds in behandeling. Er zijn gewoon nu wat extra stappen nodig in het proces, en er is geen politiek besluit gemaakt om niet verder te gaan met hen... Ze gaan gewoon een weinig langer tijd nemen."

De Hellfire-raketten, samen met andere munitie die Israël gevraagd heeft tijdens de oorlog, kwam aan in september – een maand nadat het staakt-het-vuren van kracht werd.

Op vrijdag heeft de oud-verslaggever van militaire zaken, Amir Rappaport, in Makor Rishon gemeld dat de stop op de Hellfire raketten slechts één aspect was van de beslissing van het Witte Huis was om te stoppen met het overbrenging naar Israël van wapens tijdens de oorlog. Kort nadat Operation Protective Edge begon, stopte de regering al het contact met de permanente aanbestedingsdelegatie van Defense Ministry in de VS.

Volgens Rappaport was dit voor de eerste keer sinds de oorlog 1982 in Libanon, "en is de verwachte luchtbrug van Amerikaanse munitie [naar de IDF] nooit van start gegaan."

Het verschil tussen Obama's acties tijdens Operation Protective Edge en Ronald Reagans gedeeltelijke wapenembargo tegen Israël 32 jaar geleden, is dat Reagan zijn actie openbaar maakte. Hij stelde zijn zaak aan de orde voor het publiek en het Congres.

Obama heeft niet zoiets gedaan. Zoals het geval was met het schandalige FAA-verbod op vluchten naar de luchthaven Ben-Gurion tijdens de oorlog, zo waren Holder's voorkomen van de FBI om Israël te helpen zoeken naar Oron, en Obama's wapenembargo als louter bureaucratische maatregelen gerechtvaardigd.

Zoals Harf beweerde met betrekking tot het embargo, was er geen vijandig beleid achter een van de vijandige politieke stappen. Obama en zijn senior adviseurs zijn gewoon navolgers van procedures. En aangezien tijdens de oorlog Obama beweerde dat hij Israël steunde, hadden beleidsmakers en het publiek een zware tijd om zich te verzetten tegen zijn daden.

Hoe kan men zich verzetten tegen een vijandig beleid richting Israël, waarvan de regering zegt dat die niet bestaat? Inderdaad, ieder die iets anders vermoedt, loopt het risico te boek te staan als een samenzwerings-theoreticus of een stokebrand.

Hetzelfde geldt voor Obama's beleid richting Iran. Deze week hebben we geleerd dat de regering Iran een nucleaire deal heeft aangeboden, waarin de mullahs de helft van hun 10.000 actieve centrifuges draaiende kunnen houden.

Samen met Irans 10.000 momenteel inactief centrifuges, die het Amerikaanse aanbod negeert, is het werkelijke positie van de VS om Iran genoeg centrifuges te laten houden om nucleaire bommen te bouwen binnen een jaar, hooguit.

Met andere woorden, het beleid van de VS naar Iran, zoals getoond door Obama's nucleaire aanbod, is er een waarmee de meest actieve staatssponsor voor terrorisme bijna onmiddellijk kernwapens kan verwerven.

Maar Obama ontkent dat dit zijn beleid is. Voor zes jaar heeft hij zeer behendig de oppositie in het Congres beheerst tegen zijn vrijage met het Iraanse regime door erop aan te dringen dat zijn beleid een vermindering is van de Iraanse nucleaire dreiging en een voorkoming van oorlog.

Tegen zijn beleid zijn, betekent zich keren tegen deze doelen.

Uit consistente peilinggegevens blijkt dat Obama's beleid van het beschadigen van Israël en het faciliteren van de Iraanse verwerving van een nucleaire arsenaal zeer onpopulair is. Zijn succesvolle vooruitgang in beide beleidsvormen zijn, ondanks deze diepgewortelde publieke gekantheid ertegen, een bewijs van zijn buitengewone vaardigheid.

Aan de andere kant, Obama's virtuoze omgang met de federale bureaucratie en het congres onthult ook de achilleshiel van zijn beleid. Hij verbergt het omdat hij het niet kan verdedigen.

Obama's onvermogen om dit beleid te verdedigen, betekent dat politici uit beide partijen onomwonden het tegengestelde beleid kunnen instellen zonder gevaar voor kritiek of oppositie van de regering.

Hoe kan Obama een serieus beleid bekritiseren ter ondersteuning van Israël als hij beweert dat dit zijn doel is? En hoe kan hij zich verzetten tegen een serieus beleid om te voorkomen dat Iran nucleaire wapens gaat verwerven wanneer hij zegt dat hij dat doel deelt? Ten minste wat Israël betreft, heeft Obama de beheersing van de federale bureaucratie voltooid. Het is niet incompetentie dat zijn beleid stuurt. Het zijn kwaadaardige bedoelingen naar de dichtstbijzijnde bondgenoot in het Midden-Oosten van de VS. En om dit beleid te verslaan, is het niet nodig om incompetentie te bewijzen, die niet bestaat. Het is noodzakelijk om te laten zien dat er veel betere manieren zijn om de verklaarde doelstellingen te bereiken om Israël steunen en om het Iraanse nucleaire wapenprogramma te blokkeren.

De schrijver is de auteur van "De Israëlische oplossing: Een één-staat plan voor vrede in het Midden-Oosten".

Bron: Our World: Obama, the virtuoso manager