Waarom liegt Kerry over de Israëlische schuld?

Jonathan S. Tobin | 8-4-2014

In een getuigenis voor de Senaatscommissie heeft de Minister van buitenlandse zaken John Kerry een verslag uitgebracht over de recente ineenstorting van de Midden-Oosten vredesbesprekingen. Volgens Kerry was de Palestijnse weigering om de onderhandelingen na april voort te zetten en hun beslissing om de eigen Verdragsverplichtingen aan hun laars te lappen, door terug te keren naar hun inspanningen om erkenning te verkrijgen voor hun niet-bestaande staat bij de Verenigde Naties, allemaal de schuld van één besluit door Israël. Zoals de New York Times het versloeg:

Minister van buitenlandse zaken John Kerry zei op dinsdag dat Israël met de aankondiging van 700 nieuwe appartementen voor Joodse kolonisten in Oost-Jeruzalem de bittere impasse veroorzaakte in vredesonderhandelingen vorige week tussen Israël en de Palestijnen.

Terwijl de heer Kerry zei dat beide zijden verantwoordelijkheid droegen voor voor de "nutteloze" acties, merkte hij op dat de publicatie van woningen vier dagen later kwam, nadat de deadline was gepasseerd voor Israël om de Palestijnse gevangenen vrij te laten en dat het Israëls eigen beraadslagingen bemoeilijkte over de vraag om de besprekingen verder uit te breiden.

"Poef, dat was het moment," zei de heer Kerry in zijn getuigenis voor de Senaatscommissie voor buitenlandse betrekkingen.

Poef?? Te zeggen dat deze evaluatie van de situatie niet eerlijk is zou het understatement zijn van de eeuw. Kerry weet heel goed dat de onderhandelingen gedoemd waren te mislukken zodra de Palestijnen zouden weigeren om de kaderovereenkomst voor toekomstige besprekingen te ondertekenen. Hij suggereerde ook dat ze gecentreerd waren op de 1967-lijnen die zij als de basis voor de grenzen eisten. Waarom? Omdat de leider van de Palestijnse Autoriteit Mahmoud Abbas niet de twee woordjes - "Joodse staat" - wilde zeggen, wat duidelijk zou maken dat hij van plan was om het conflict te beëindigen. Sinds de onderhandelingen vorig jaar begonnen, nadat Abbas op de vrijlating van terroristische moordenaars had aangedrongen om hen terug te krijgen naar de tafel, zijn de Palestijnen nog geen centimeter geweken, op geen enkel probleem.

Dus om de schuld van de instorting te leggen bij het besluit om in Gilo appartementen te bouwen, is, om het zachtjes te zeggen, een leugenachtige inspanning om de schuld weg te nemen van de Palestijnse kant. Gilo is een 40 jaar oude Joodse wijk in Jeruzalem, die niets zou veranderen, zelfs niet in het geval van een vredesverdrag, en waar Israël ook nooit heeft beloofd om daar te stoppen met bouwen. Het eerste de beste voorwendsel neemt de Palestijnse kant te baat om uit de gesprekken weg te vluchten van degenen die concessies hebben gedaan om de Palestijnen aan de tafel te laten zitten. Maar waarom zou Kerry een dergelijk flagrante onwaarheid uiten over het proces dat hijzelf heeft bemiddeld?

Het antwoord is simpel. Kerry wil niet de schuld aan de Palestijnen geven voor het weglopen, want door dit te doen zou dit een stilzwijgend toegeven zijn dat zijn critici gelijk hadden toen zij vorig jaar stelden dat hij zich inscheepte voor een dwaze zaak. De scheiding tussen de door Fatah beheerste Westelijke Jordaanoever en het door Hamas geregeerde Gaza heeft een dynamiek gecreëerd die het voor Abbas bijna onmogelijk maakt te onderhandelen over een deal die de legitimiteit van een Joodse staat zou willen erkennen, ongeacht waar haar grenzen ook worden getekend, zelfs al zou hij het willen.

Omdat Kerry hoopt de Palestijnen te kunnen verleiden om terug te komen naar de besprekingen op een bepaald punt, geeft het beschuldigen van Israël hem ook de hefboomwerking om meer concessies te eisen van de Joodse staat bij het omkopen van Abbas om te onderhandelen. Eerlijkheid over de Palestijnse houding zou niet alleen de basis voor de besprekingen ondermijnen, maar het ook moeilijker maken om het punt te rechtvaardigen dat de regering zou blijven aandringen op de Israëli's - in plaats van Abbas proberen te dwingen zijn onbuigzame standpunten te wijzigen.

In dat licht gezien, denkt Kerry waarschijnlijk dat het geen kwaad kan om de Israëli's schade toe te brengen, die altijd de jongens waren die zweepslagen ontvingen in het vredesproces, ongeacht wat de omstandigheden ook geweest zijn. Maar ook daar zit hij verkeerd. Net als de regering Clinton onschatbare schade aanrichtte aan de geloofwaardigheid van het vredesproces, en het decor opzette voor een volgende ronde van geweld door Yasir Arafats ondersteuning van terrorisme en aanzetten tot haat in de jaren negentig te vergoelijken, zo ook ondermijnen Kerry's inspanningen zijn inspanningen voor de vrede door Abbas neer te zetten als het slachtoffer in plaats van de auteur van dit fiasco.

Zo lang de Palestijnen geen prijs willen betalen voor hun weigering om hun onrealistische eisen op te geven van een Joodse terugtrekking uit Jeruzalem, alsook het "recht op terugkeer" voor de vluchtelingen van 1948 en hun nazaten, en de weigering om Israël te erkennen als een Joodse staat en de beëindiging van het conflict, is vrede onmogelijk en maakt het niet uit wat de regering Netanyahu doet. Hen kalmeren met leugens over Israël, zoals de inspanningen van sommigen om Arafat en Abbas vrij te spreken van hun nee-zeggen tegen vrede zowel in 2000, 2001 en 2008, maakt het alleen maar gemakkelijker voor de PA om door te gaan met nee te zeggen. Of ze dat nu doen in de hoop meer concessies uit Israël te kunnen persen, of omdat, zoals meer waarschijnlijk is, ze niet de intentie hebben om vrede te sluiten op welke voorwaarden dan ook, het resultaat is hetzelfde.

De waarheid over de Palestijnen maakt Kerry belachelijk dat hij zo veel tijd en moeite besteedde aan een proces dat nooit een kans maakte. Maar het zou ook de basis kunnen leggen voor een toekomstig succes, in het geval van een ommekeer in de Palestijnse mening dat er een vrede mogelijk kan zijn. Het valselijk beschuldigen van Israël brengt dat moment niet dichterbij.

Bron: Why Did Kerry Lie About Israeli Blame? « Commentary Magazine