De Parijse Kristallnacht

door Guy Millière | 26 juli 2014

Dit was de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat er een anti-semitische pogrom plaatsvond in Frankrijk.

Bijna alle Franse politici hebben een houding van verzoening richting de vijanden van Israël en de Joden. Ze doen alsof ze niet zien dat de haatdragende taal, welke Frankrijk in het Midden-Oosten financiert, zich nu over heel Frankrijk zelf verspreidt.

Geen grote Franse tv-verslaggever spreekt over Hamas met haar genocidale Jodenhaat of over het gebruik van Arabische vrouwen en kinderen als menselijk schild. Kritiek op de radicale islam op de publieke televisie-omroep is nu bijna onmogelijk. Leden van de Israëlische regering zijn nog nooit geïnterviewd op de Franse televisie.

Franse politici weten dat 70% van alle gevangenen in Franse gevangenissen moslims zijn, en dat deze gevangenissen zijn omgevormd tot centra voor het werven van Jihad-strijders.

Wanneer Israël wordt aangevallen door terroristische bewegingen, en behoefte heeft om zichzelf te verdedigen, organiseren "linkse" en islamitische organisaties anti-Israël protesten in Parijs. Een van de laatste vond plaats op 13 juli.

De gebeurtenis heeft tussen de 10.000 tot 30.000 mensen samengebracht - niet verwonderlijk in een land waar de "linkse" en islamitische organisaties sterk zijn.

De demonstranten schreeuwden haatdragende en gewelddadige slogans tegen Israël en Israëlische vlaggen omhoog gehouden waarop de Swastika de ster van David had vervangen - ook niet verwonderlijk. Evenementen georganiseerd door "linksisten" en islamisten dragen meestal dergelijke tekens.

De demonstranten schreeuwden ook zuiver antisemitische leuzen; de kreet "Dood aan de Joden" werd opgepikt door de menigte. Dit was de eerste keer sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog dat er expliciet antisemitische gezangen geschreeuwd werden door een grote menigte in Parijs (tijdens een demonstratie in januari schreeuwden demonstranten: "Joden, Frankrijk behoort niet aan u").

De demonstranten schreeuwden ook: "Hamas zal winnen", ter ondersteuning van de jihadistische terroristische organisatie. Dit was ook de eerste keer dat in een grote menigte in Parijs openlijk leuzen werden geschreeuwd ten gunste van een jihadistische terroristische organisatie (tijdens eerdere demonstraties, schreeuwden demonstranten "Palestina zal winnen", maar wezen niet op Hamas).

Demonstranten schreeuwden ook slogans in het voordeel van een man die joodse kinderen vermoordde; ze schreeuwden: "Wij zijn allemaal Mohamed Merah." Merah vermoordde een rabbijn en drie Joodse kinderen op een besloten schoolplein in Toulouse in 2012; het was één van de ernstigste antisemitische handelingen gepleegd in Frankrijk sinds het Vichy-regime. Dit was de eerste keer in Frankrijk dat een grote menigte zich trots identificeerde met een moordenaar van joodse kinderen.

De demonstratie begon in het 18e Arrondissement van Parijs (metro station Barbès Rochechouart), dicht bij waar islamitische predikers op straat gebeden georganiseerd hebben een paar maanden geleden; het eindigde in de buurt van Place de la Bastille. Tientallen ramen van joodse winkels en restaurants langs de route werden gebroken en bedekt met gele etiketten die zeggen, "boycot Israël". Dit was de eerste keer dat zoveel joodse winkels en restaurants werden aangevallen tijdens een demonstratie in Parijs.

Bovendien waren verscheidene honderden demonstranten gewapend met ijzeren staven, machetes, bijlen en vuurbommen. Op Place de la Bastille marcheerden ze naar de nabijgelegen Don Isaac Abravanel Synagogue op de Rue de la Roquette. Ze riepen: "Laten we de Joden, doden", "Hitler had gelijk", en "Allahu Akbar".

Slechts zes politieagenten waren aanwezig, en die waren al snel overlopen. Leden van de Joodse Defensie organisaties beschermden de 200 Joden die aanwezig waren in de synagoge. Zelfs nadat de politieversterking was aangekomen, werd de synagoge nog bijna twee uur belegerd. De Joden zaten gevangen vanwege een potentieel dodelijke horde.

Dit was de eerste keer sinds de Tweede Wereldoorlog dat een antisemitische pogrom plaatsvond in Frankrijk.

In een poging om het leed van de Joodse Gemeenschap aan de kaak te stellen, veroordeelde de Franse eerste Minister, Manuel Valls, het antisemitisme in het algemeen. Hij zei dat hij de bescherming zou versterken van de "plaatsen van aanbidding", synagogen en moskeeën - hoewel geen moskee werd aangevallen.

Hoewel de regering een volgende demonstratie, die was gepland voor 19 juli, heeft verboden, heeft die toch plaatsgevonden, en veranderde al snel in een rel.

Toen duizenden protesters zich opnieuw verzamelden bij het metrostation Barbès Rochechouart, verhinderde de aanwezigheid van een aanzienlijke politiemacht de demonstranten om Parijs te doorkruisen. Georganiseerde groepen viel toen de politie aan door het gooien van stenen, Molotov-cocktails en met behulp van ijzeren staven. Winkels werden geplunderd. Vuilnisbakken werden verbrand. Tientallen busstations en billboards werden vernield. De demonstranten kwamen met pikhouwelen en scheurden het plaveisel open van verscheidene straten om met stukken asfalt te gooien.

De demonstranten probeerden de grootste textielwinkel in Parijs te verbranden, in de buurt van Barbès Rochechouart, omdat het een joodse naam draagt, Dreyfus-Marché Saint Pierre. De botsingen met de politie in de buurt van deze winkel waren gewelddadig.

Getuigen spraken van een burgeroorlog-sfeer, en fotografen spraken van een "Franse intifada".

De slogans die de relschoppers schreeuwden waren hetzelfde als de week daarvoor: "Dood aan de Joden", vermengd met "Dood aan Israël" en "Lang leve Hamas." Velen die gooide stenen en molotovcocktails en schreeuwden 'Allahu Akbar", net als de aanvallers van de synagoge op 13 juli hadden gedaan.

Ook al zouden er geen synagoges of Joden in de buurt geweest zijn, en ook al had geen demonstrant geschreeuwd: "Laten we de Joden doden" of "Hitler had gelijk", wat er gebeurde in Parijs op 19 juli was zo vreselijk als wat er gebeurde de week ervoor.

Dit was ook niet de eerste keer dat een wijk van een Franse stad werd ondergedompeld in een sfeer van burgeroorlog. In oktober 2005 werden hele buurten in de buitenwijken van verscheidene belangrijke steden in brand gestoken. In 2010 werden in twee districten van Grenoble in Zuidoost Frankrijk branden veroorzaakt gedurende meerdere dagen. In mei 2013 werd het gebied Trocadéro in Parijs geplunderd, en twee maanden later ervoer de stad van Trappes in de buurt van Versailles een uren durende opstand. Tientallen auto's en winkels werden verbrand. Het politiebureau werd aangevallen en urenlang belegerd.

De rellen van deze maand echter, waarin de demonstraties voor de eerste keer leken op een burgeroorlog, werd uitgevoerd door mensen die een expliciete haat voor Joden lieten zien. En ze zeiden dat ze zich identificeerden met de jihad-terroristen. Dit was de eerste keer dat rellen in Frankrijk eruit zagen als een islamitische opstand.

Hoewel de gebeurtenissen van 13 en 19 juli de steun hadden van "linkse" organisaties, was de overgrote meerderheid van de betogers en relschoppers moslim. De meerderheid van de vrouwen droeg de islamitische hoofddoekjes. De meeste mannen droegen een keffiyeh, de geruite Arabische sjaal, en gebruikten die om hun gezichten te verbergen op manier zoals de islamisten in het Midden-Oosten het doen.

Veel demonstranten op 13 juli en 19 kwamen met Palestijnse vlaggen, maar de vlaggen van Hamas, Hezbollah, al-Qaeda en islamitische staat [IS] waren ook aanwezig, waar men trots mee zwaaide.

De dag na de rellen van 20 juli stelde Minister-president Manuel Valls opnieuw het "gevaar van antisemitisme" aan de kaak. 20 juli was ook de verjaardag van de "Vel d'Hiv Round-up" - de massale arrestatie van Joden in Parijs in 1942 door de Franse politie onder toezicht van de nazi's. Maar Valls zei niets over deze antisemitische en jihadistische dimensie van de rellen. Sommige conservatieve politici hebben kritiek op het gebrek aan standvastigheid van de regering. Leiders van het rechtse Front National zeiden dat de regering verantwoordelijk was voor het geweld en de "vrijheid van meningsuiting" had ondermijnd

Op hetzelfde moment dat Manuel Valls sprak, begonnen de oproerkraaiers met het plunderen van de grootste wijk voor de Joodse bevolking in de buitenwijken van Parijs: Sarcelles. Alle joodse winkels en veel auto's werden vernield of in brand gestoken. Een groep schreeuwde "Allahu Akbar" en probeerde opnieuw om de synagoge van de stad in de brand te steken. Opnieuw waren de meeste relschoppers moslim. Nogmaals, de meesten schreeuwden: "Dood aan de Joden."

Alle Franse politici staan klaar om het antisemitisme te veroordelen in algemene termen (met uitzondering van leden van het Front National); niemand wil klip en klaar benoemen dat het antisemitisme is ontploft in Frankrijk en het bij haar naam noemen: islamitisch antisemitisme.

Alle Franse politici, links of rechts (met uitzondering van de leden van het Front National) hebben dezelfde houding over wat er gebeurd is op 13, 19 en 20 juli. Deze houding kan worden samengevat in één zin, die gebruikt is door de Franse President, François Hollande: "Het Israëlisch-Palestijnse conflict kan zichzelf importeren naar Frankrijk." Geen Frans politicus zou durven zeggen dat het Israëlisch-Palestijnse conflict al aanwezig is in Frankrijk, en dat, onder de moslimbevolking, het islamitische antisemitisme onlosmakelijk met elkaar is vermengd met een absolute haat tegen Israël en Joden.

Bijna alle Franse politici hebben een houding van verzoening richting de vijanden van Israël en Joden. Zij omschrijven nooit Hamas als een islamitische terroristische organisatie. Ze sluiten hun ogen voor de anti-Israëlische en anti-Joodse haatdragende taal die wordt verspreid door de vijanden van Israël in het Midden-Oosten, en voor de ironie dat Frankrijk dit financiert. Ze doen alsof ze niet dat de haatdragende taal zien, die Frankrijk in het Midden-Oosten financiert en die zich nu verspreidt over heel Frankrijk.

De grote Franse media hebben geen woord gezegd over het antisemitisme en het jihadisme dat het protest van 13 juli en de rellen van 19 en 20 juli doortrokken heeft. Alle grote Franse televisieverslagen van deze gebeurtenissen presenteerden de betogers en relschoppers als mensen die alleen ondersteuning wilden van de "bevrijding van het Palestijnse volk". Alle rapporten van de grote Franse televisie over de oorlog van Israël tegen Hamas gaan uit van de visie van Hamas of de Palestijnse autoriteit. Geen verslag spreekt over Hamas' genocidale Jodenhaat of van het gebruik van Arabische vrouwen en kinderen als menselijk schild. Journalisten van de grote Franse media doen alsof ze dat niet wisten vanwege het aannemen van een afgezwakte visie op de betogers en relschoppers in Frankrijk, en door de oorlog te beschrijven vanuit het oogpunt van Hamas of de Palestijnse autoriteit. Daarmee spelen ze een gevaarlijk spel dat tot meer pogroms en zelfs een burgeroorlog kan leiden.

De houding van Franse politici weerspiegelt het sorry-standpunt van de Franse samenleving. De rellen die uitbraken in Frankrijk tijdens de afgelopen tien jaar waren het gevolg van kleinere incidenten, maar toonden dat Frankrijk op de rand van een grootschalige explosie staat. Franse politici willen een grootschalige explosie vermijden. Ze zijn bang en het verlamd hen.

Franse politici weten ook dat de moslimbevolking in Frankrijk nu zelfs tot 15% bedraagt van de totale bevolking en dat de radicale islamitische organisaties zich bijzonder goed gevestigd hebben. De Unie van islamitische organisaties van Frankrijk (UOIF), de Franse tak van de Moslimbroederschap, is de belangrijkste Franse islamitische organisatie; deze trekt tienduizenden mensen aan bij elk van de jaarlijkse bijeenkomsten en die verleent openlijk politieke steun aan Hamas, de Palestijnse afdeling van de Moslimbroederschap. Franse politici willen geen confrontatie met de UOIF.

Franse politici weten ook dat meer dan 750 buurten in Frankrijk worden beschouwd als "no go zones" door de politie, en dat de autoriteiten alle controle over hen verloren hebben.

Ze weten ook dat 70% van alle gedetineerden in het Franse gevangenissysteem moslim zijn, en dat zelfbenoemde imams en bendeleiders de gevangenissen hebben overgenomen. Ze weten dat deze gevangenissen zijn omgevormd tot centra om jihadisten te werven, en dat het herwinnen van de controle van deze gevangenissen een bijna onmogelijke taak is. Mohamed Merah en Mehdi Nemmouche, de moordenaar van het Brusselse Joodse Museum, werd een Jihadstrijder in de Franse gevangenis.

De Franse politici weet ook goed, dat meer dan 800 Franse moslims opgeleid worden in de Islamitische Staat in Irak en Syrië.

Ze weten dat moslims stemmen. Acht miljoen moslims hebben duidelijk meer politiek gewicht dan vierhonderdduizend Joden.

De grote Franse media zijn ook bang en verlamd. Kritiek op de radicale islam op de Franse televisie is nu bijna onmogelijk. Organisaties die vechten tegen "islamofobie" zijn uiterst waakzaam en zeer goed gefinancierd.

De verdediging van Israël op de Franse televisie is ook bijna onmogelijk. Leden van de Israëlische regering zijn nog nooit geïnterviewd op de Franse televisie. Vertegenwoordigers van Palestijnse en "pro-Palestijnse" organisaties worden regelmatig uitgenodigd en kunnen liegen zonder ooit te worden tegengesproken.

Verslagen over het rechts-radicale antisemitisme zijn er overvloedig. Verslagen over islamitische Jodenhaat bestaan niet.

De Global Anti-semitisme Index gepubliceerde onlangs dat door de Anti-Defamation League blijkt dat 37% van de Franse bevolking kan worden beschouwd als antisemitisch. Het is waarschijnlijk dat het aandeel van antisemieten onder de Franse moslims veel hoger is.

uit een peiling voor de BBC in 2012 bleek dat 75% van de Fransen een negatief beeld over Israël hebben. Het is waarschijnlijk dat het aandeel onder de Franse moslims, nogmaals, veel hoger ligt.

Het heersende gevoel onder Franse Joden is dat er een bladzij is omgeslagen. De Franse Joodse filosoof Shmuel Trigano schreef op 16 juli dat wat er is gebeurd een teken is dat Joden Frankrijk snel moeten verlaten. "Recente gebeurtenissen dreigen de rol te spelen van dergelijke gebeurtenissen die in het verleden hebben gespeeld voor de Joden in veel landen: een sterke symbolische gebeurtenis geeft het signaal dat de Joden in zo'n geboorteland geen toekomst hebben."

Het heersende gevoel onder Franse volk werd algemeen beschreven door een enquête die gepubliceerd werd in januari 2014: 74% van de Fransen verklaarden zich 'pessimistisch' of 'zeer pessimistisch' over de toekomst van het land. 63% zei dat zij geloven dat de islam "niet aanpasbaar is aan de waarden van een democratische samenleving." 78% zei dat ze alle politici "wantrouwen". 77% zei dat ze van mening zijn dat de informatie door de media "onbetrouwbaar" is.

De woorden van de meesten van de Franse politici kunnen het vertrouwen van de Fransen in hun politici niet hebben versterkt.

Het gedrag van de meeste Franse journalisten kan de geloofwaardigheid die de Fransen in hun media hebben niet hebben verhoogd.

En de gebeurtenissen die in Parijs op 13, 19 en 20 juli plaatsvonden, kunnen niet hebben gemaakt dat de Fransen minder pessimistisch zijn geworden, en meer vertrouwen over de verenigbaarheid van de islam met de waarden van de democratie.

Onlangs, op 23 juli, werd een anti-Israëlisch protest georganiseerd, dat was verboden in Parijs. Deze keer werd het protest niet verboden. Het bracht 10.000-20.000 mensen samen. 15.000 politieagenten waren aanwezig. Dertig socialistische parlementsleden waren aanwezig onder de demonstranten. De media zei dat het een "vreedzaam protest" was. Mensen schreeuwden: "Hamas, Jihad, verzet." Nazi-tijdperk en antisemitische cartoons verscheen op grote panelen. Nogmaals, de groepen demonstranten beëindigden hun dag op de Rue des Rosiers met het aanvallen van joodse winkels. Een "vreedzaam protest".

Op 21 juli zei Meyer Habib, een parlementariër die de Franse burgers vertegenwoordigt die leven in Israël, dat "een sfeer van Kristallnacht" zich over het hele land heeft verspreidt. Veel Franse Joden zijn het daarmee eens.

Bron: Paris's Kristallnacht