Waarom de Amerikaanse kerk wegzakt

28 januari 2014 | door Walid Shoebat

Toen ik christen werd, vertelden ze mij dat ik moest zoeken naar een Bijbelgelovige kerk.

Ik ging op zoek naar een dergelijke kerk, maar hoewel ik in Amerika twee decennia liep te zoeken, vond ik geen christelijk leider die een navolger van Mozes was, die met een miljoen Joden door de rode zee marcheerde. Er was geen Megakerkpastor als een Elia, die de profeten van Baäl uitgedaagde. Noch vond ik een kerk die in navolging van Israel het beloofde Land binnentrad en vocht met de reuzen.

Waarom keren de christelijke kerken hun eigen geschiedenis de rug toe?

Toen ik hen vroeg naar al deze verhalen, vertelden ze mij dat ik de apostelen in het boek Handelingen moest navolgen, want deze verhalen uit het Oude Testament kunnen alleen op een persoonlijke manier toegepast worden.

Dus ik heb het boek Handelingen bestudeerd. Toch was de kernzaak van het hele boek, zoals ik het bevond, dat de discipelen de bevoegdheden van de duisternis tartten, terwijl ze daarvoor steeds naar de gevangenis gingen, en weer opstonden om het Woord van God te verkondigen tegenover de heidense tirannie, totdat zij allemaal werden gemarteld.

Terwijl ik deed wat het boek zei, maar wanneer ik vreesde voor vervolging, zouden mijn Amerikaanse christelijke broeders mij vertellen: "Maak je geen zorgen, God zal een beschuttende bescherming bieden overal om je heen." (Job 1:10)

Maar toen ik hen daarop testte, om mij te vergezellen, vluchtten ze allemaal. Het was als het lopen op een koord tussen twee torens, en iedereen klapte - "u kunt het" - maar op het moment dat ik vrijwilligers vroeg om mee te gaan op mijn rug en over te steken naar de andere kant, stopten ze allemaal met klappen en bleven zeggen: "God zal een beschuttende bescherming bieden, overal om je heen."

Vervolgens vroeg ik, als strijdbaarheid niet mogelijk was, en alles wat we nodig hadden, was te bidden voor een beschuttende bescherming, hoe het dan komt dat Israël in 1948 en tijdens de Zesdaagse oorlog in 1967 - terwijl ze een "bescherming" hadden, gegeven door Gods voorzienigheid - toch nog moest vechten? Israël zou nooit een natie zijn geworden van zonder gebruik te maken van geweld.

Geweld, zo vertelden ze mij, was iets dat verboden was voor een christen, maar toegestaan aan de Jood.

Nou, niet precies. Het was niet volledig verboden voor christenen om oorlog te voeren. Het was iets vreemds, de evangelische zou goedkeuring verlenen aan de Israëli's bij hun gevechten tijdens de Zesdaagse oorlog, als vervulling van de profetie (en terecht); de Amerikaanse gevechten in de Eerste en Tweede Wereldoorlog waren – volgens hun mening (evenals de mijne) – Bijbels toegestaan. Natuurlijk hadden deze oorlogen te maken met hun eigen voortbestaan, maar wanneer christenen zich militair verdedigen tegen moslims, laten we zeggen, in Servië, Syrië of Afrika, dan krijsen de predikers dat het fout is, veroordelen het, vragen snel om vreedzame resoluties, of wenden zich af terwijl ze klagen over de aanzienlijke verplaatsing van moslims, aangezien deze christenen hun "vijanden" moeten liefhebben.[1]

Dus zei ik tegen mezelf, dat sinds militant-zijn een zonde was, ik ten minste deze ongelukkige zielen van de dood moest redden.

Maar toen ik begon te zoeken naar een organisatie om daarbij te helpen, kwam ik erachter dat veel organisaties zeggen dat zij "christenen redden" door alleen te "bidden", door het "verlenen van morele steun", het "sturen van bijbels", en "anderen over hun benarde toestand informeren".

Niet een van hen heeft een vinger uitgestoken om vervolgde christenen weg te halen uit die uitzichtloze situatie. Ik ben nog steeds aan het zoeken, en gelieve mij bewijs te sturen van feitelijke gevallen.

Dus toen begon ik mijn eigen organisatie en met het zwerven door het land om bij honderden evangelische kerken te spreken, maar ik kon geen enkele pastor vinden die een cent wilde geven.

Vervolgens ging ik naar de katholieke kerken om hulp te vragen en de bisschoppen en priesters ook waren niets anders dan een stelletje huichelaars.

Ze hadden allemaal een vorm van godsvrucht: predikanten, priesters, bisschoppen...

Voor de komende jaren concludeerde ik, dat de meeste predikanten kerkmanagers waren, die wel veel lezen over de handelingen van de apostelen, tegenover de andere boeken van de Bijbel, aangezien dat de plek is waar we heengaan om het bijbelse model te analyseren voor het beheer van de lokale kerk.

Ik dacht altijd, waarom moeten wij een boek moderniseren, dat ons uit de heidense oudheid naar de beste beschaving in de geschiedenis voerde?

Gedurende twee decennia keek ik hoe Amerikaanse christenen tot moslims getuigden, en ze waren doorzeefd met hypocrisie. Wanneer de moslim de kruisvaarders opvoerden om te beweren dat de Bijbel geweld onderwees, boden de evangelische mensen direct een liberale reactie; ze begonnen dan met zich te verontschuldigen, en zeiden dat "de kruisvaarders kwade werken waren van het Vaticaan", en vervolgens noemden ze al deze oorlogen en voegden er een verborgen lading van conservatieve vroomheid aan toe: "Dit is geen Bijbels christendom, of in de geest van Christus," zo zouden ze tegen de moslim zeggen.

Dus verfijnde ik mijn capaciteiten, aangezien ik al jaren mijn tijd verspilde in gesprekken met zoveel huichelaars, gewoon om die de huichelaars eens in het licht te zetten.

Hier is het hoe. Een huichelaar kan gemakkelijk gekend worden aan zijn religieuze vroomheid. Hij is meestal pro-Israël maar niet pro-oorlog. Hij veroordeelt geweld met alle middelen. Hij houdt van iedereen en veroordeeld niemand. Hij pleit altijd voor: "Draai de andere wang toe", en zegt altijd dat wij "aan de keizer moeten geven wat van de keizer is", terwijl hij vergeet om "te geven aan God wat van God is".

Hij is altijd gehuld in halve waarheden.

Laat me het beter uitleggen. Een christelijke hypocriet zou goedkeuren (en terecht) dat de Israëli's vechten tijdens de Zesdaagse oorlog als vervulling van de profetie, de Amerikanen die vochten in de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Maar wanneer christenen zich militair verdedigen tegen moslims, in bijvoorbeeld Servië, Syrië of Afrika, dan krijsen de predikers: fout, veroordelen het, vragen snel om vreedzame resoluties of wenden zich af terwijl ze klagen over de aanzienlijke verplaatsing van moslims, aangezien deze christenen hun "vijanden" moeten liefhebben.

Toen het aankwam op kwesties als de strijd van de Bijbels-toegestane oorlogen, zoals de Eerste Wereldoorlog, Tweede Wereldoorlog of de Zesdaagse oorlog, zouden er gemakkelijk Bijbelse verzen te vinden zijn in overeenstemming met de Amerikaanse conservatieve gedachte over een goedkeuring van hun eigen oorlogen, maar dan vindt men verzen om andere christenen overzee te berispen die vechten.

Wat ironisch was in dit alles waar ik getuige van ben geweest, is dat dergelijke verzen ter ondersteuning van Amerikaanse oorlogen, dezelfde verzen waren die de oude katholieken gevonden hebben tijdens de dagen dat ze moesten vechten tegen heidendom, islam en ketterij.

De huichelaars in Amerika zijn er zowel in de Evangelische als in de katholieke kringen.

Voor de evangelische huichelaars ontbrak in hun discussies dat de moslims die katholieken doodden, omdat voor hen 'Katholicisme' een oorlogszuchtige religie is en het Vaticaan, natuurlijk, de grotere vijand was. Moslims en de islam vertegenwoordigen zelden een veld voor christen om te zaaien. Een dergelijke "veld" bevat nu katholieke volken, waarin evangelische missionarissen voornamelijk genieten van de bezoeken en om ongedaan maken wat oude jezuïeten en franciscaner monniken eeuwenlang hebben opgebouwd, terwijl ze hun leven gaven voor Christus in Zuid-Amerika, Mexico en Afrika, met name sinds deze regio's, werden bekeerd door de militante islam, zijn dat nu nederige katholieken en ze zullen niet terug bijten als de moslim of de hart-uitrukkende Azteken iets zouden doen.

Ik herinner me dat men sprak over het "door het evangelie onbereikten 10-40 graden venster", wat de meerderheid niet zal binnengaan, omdat het vrijwel vijandig gebied betreft, terwijl het een gebied is, dat eens gekerstend is geweest door katholieken van alle richtingen.

Ik wilde hen vertellen dat de islam, als ze eenmaal het gekerstende 10-40 venster had veroverd, zelfs meer wilde, en wel Europa zelf, het centrum van hun erfgoed, wat deze huichelaars genoemd hebben als de toekomstige duivel en de Antichrist. Zij weten niets over de slag bij Lepanto, de slag van Tours, de slag van Wenen en de slag van Malta - allemaal oorlogen om Europa te verdedigen tegen de islam - omdat het allemaal katholieke-islamitische oorlogen waren.

Het ontbreken van moslim-katholieke oorlogen in hun vreemde interpretaties is eenvoudig uit te leggen; een dergelijke strijd werd omschreven als het lijden van een "hoer", die drinkt van het bloed van de heiligen, terwijl de moslims die hen doodden gewoon "God een dienst bewijzen" was.

Ze gingen niet eens beseffen dat de Arabische islam een vampier was, die zich wilde vullen met christelijke bloed. Het kostte me twee decennia om er een paar te overtuigen. Ik was altijd verbaasd. Hoe kan nu het doden van katholieken Allah dienen, de valse god van het Mohammedanisme, en ook de ware God van de Bijbel?

Voor hen stond de islam niet eens op hun radar. Het telde een beetje profetisch mee wanneer ik uitlegde hoe de Bijbel in Openbaring 13:2 sprak van de grootste bedreiging voor het christendom. Dat was de islam dat deze dreiging is geworden (een beestachtig natie), zoals voorspeld in de Schrift, dat de regio bezette, zoals was voorspeld door Johannes; Leeuw (Irak/Arabië), Beer (Perzië) en Luipaard (Griekenland/Klein Azië).

Maar toen vertelden ze mij dat Amerikanen waarschijnlijk geen artikelen van duizend woorden zullen lezen, en dat het voor mij, om het allemaal uit te leggen, verspilling van tijd is.

Ze hebben alles aan de kruisvaarders opgehangen. Ik kon hen niet bewegen om de rest van het nummer af te spelen.

Ze hebben er geen idee van hoe het allemaal begonnen is, door middel van bedrog met behulp van het Hudaybiyyah Verdrag, Mohammed nam later Arabië in, onder Omar bin Al-Khattab, het voormalige christelijke Byzantijnse grondgebied. Ze waren even naïef als mijn moeder Marilyn was, tot aan haar verhuizing naar het Heilige Land, om een gevangene te worden van de islam.

Ze waren onwetend hoe elke moslim is opgeleid over het belang van de beslissende slag bij Yarmouk in augustus 636, toen de christelijke keizer Heracles werd verslagen door de islamitische hordes.

Zelfs over het land uit hun geliefde onderwerp, de Heilige Bijbel, ik was er verbaasd over dat ze nooit hadden geleerd hoe dat voor het eerst werd binnengevallen door de islam en werd ingenomen. In tegenstelling tot de christenen in het Oosten, die een hart hadden voor dergelijke geschiedenis, heeft de Amerikaanse christenheid nooit gehoord van Sophronius, de christen Arabier uit Bethlehem die op dat moment Patriarch van Jeruzalem was, hoe hij in zijn preek op de dag van de Epiphany 636 na Chr. jammerde over de vernietiging van de kerken en kloosters, hoe de steden in zak en as zaten, de velden braak lagen, de dorpen platgebrand door de moslimnomaden die het land waren binnen gevallen en dan later Jeruzalem zelf binnenvielen en het bezetten onder Umar bin Al-Khattab.

Zelfs vandaag, als Saoedi-Arabië en Qatar in Syrië binnenvallen als de replica's van dezelfde oude wilden, met het onthoofden van christenen, verkrachten, verbranden en vernietigen van alles wat ze zien; de Amerikaanse christenheid was aanvankelijk niet eens op de hoogte, ondanks onze waarschuwingen, en dat ze de kant van dergelijke wilden volledig zouden ondersteunen, het zogenaamde Vrije Syrische leger. Dat is niets meer dan moslims uit verschillende landen die in Syrië de belangen van de Hoer Saoedi-Arabië behartigen.

De Amerikaan heeft niets geleerd van de lessen uit de geschiedenis over wat Arabië heeft gedaan aan de christelijke wereld, te beginnen met de verovering van christelijke Syrië in 637, met de verovering van het christelijke Armenië in 639, met een later bloedbad van 1,2 miljoen Armeense christenen in 1915, en met de verovering van het christelijke Egypte in 639 na Chr., waar de bevolking van christelijke Kopten geleidelijk afdaalde van negen miljoen tot 700.000 in de vroege jaren van 1900.

Hoe Egypte toeviel aan de Islam heeft een onderbreking nodig: Egypte is een belangrijke zaak met betrekking tot de tolerantie tot de islam. Het is een historisch feit dat de Egyptenaren de moslims in hun land hebben toegestaan. Toen de Egyptische bevolking hoorde dat de moslims waren aangekomen, accepteerden zij hen met open armen, zagen hen niet als bedrieglijke ketters, maar als mensen die slechts in één God geloofden. Hun open gedachten zouden nu met applaus worden ontvangen door de huidige modernen, maar het eindresultaat, als het gevolg van deze buitengewone gelijkheid en tolerantie was: geweld.

Volgde Egypte het boek Handelingen in de confrontatie met de islamitische ketterij?

De moslims braken direct het land in, plunderden, verbrandden en vermoordden waar ze maar gingen. Ze nam de stad Nikius in met veel bloedvergieten, om het zwaard over iedereen te halen, "in de straten, in de kerken, mannen, vrouwen en kinderen, ze spaarden niemand." Het duurde niet lang voor de Egyptenaren erkenden dat hun aanvaarding van de moslims een ernstige vergissing was.[2]

Toen marcheerde de islam verder - met hetzelfde geweld als in Egypte - met de verovering van christelijk Noord Afrika in 652, vervolgens de verovering van christelijk Cyprus in 654. En dan onder de Omajjaden, met meer veroveringen in het christelijke Noord-Afrika in 665, vervolgens het eerste Arabische beleg van christelijk Constantinopel in 674-678, vervolgens het tweede Arabische beleg van christelijk Constantinopel in 717-718.

Voor westerse 'profeten' worden al deze gebieden vertegenwoordigd als de oostelijke poot van het Vaticaan, wat volgens hen als de religie van de hoer werd vermeld in het boek Openbaring, wat zelfs niet was opgenomen in hun Europese gecentreerd Romeins beest.

Zelfs de islamitische veroveringen als bakens voor het christelijke Westen gaven geen aanleiding tot bezorgdheid toen de moslims Europa zelf binnengingen: met de verovering van christelijk Hispania (Spanje) in 711-718, dan de verovering van Georgië in 736 in Oost-Europa, dan het christelijk Kreta in 820, vervolgens de verovering van christelijk Zuid-Italië, in 827 en 831-902.

Voor hen was dit gewoon het westerse been van de Antichrist en de boezem van de hoer van Babylon, het centrum waar dit beestachtig tien-gehoornde Koninkrijk zou ontstaan uit de Europese Unie.

Alles wat zij van de Afrikaanse christenen wisten, was van bekeerlingen door recente missionarissen die ze hadden gestuurd. Ze wist heel weinig over de islamitische veroveringen van christelijk Nubië in 700-1606.

Zelfs de zeven kerken die als de zeven kandelaren in Klein-Azië werden vermeld in de Openbaringen van Johannes, de kerken door de apostelen gevestigd, als baken van het christendom, ze wisten weinig over hoe de afstammelingen van deze kerken eindigden, beginnend met de verovering van Anatolië in 1060-1360 en de bloedige geschiedenis tegen het christendom, die zich in de Byzantijns-Ottomaanse oorlogen voortgezet heeft in 1299-1453, en verder met de veroveringen in 1200-1800, nadat het Mongoolse rijk het Kalifaat van de Abbasiden had verwijderd, voortrazend door het grootste deel van de islamitische wereld na de slag van Bagdad (1258), en dat ze zich snel bekeerden tot de islam, het begin van een tijdperk waarin de Turkse en Mongoolse moslims zich uitbreidden in het christelijke Oost-Europa, Centraal-Azië en India, waarin zij een enorm aantal van 80 miljoen afgeslacht hebben en letterlijk torens van schedels bouwden.[3] Ze wisten maar weinig over hoe de islam zichzelf verraste als supermacht nadat de islam in 1068 met Alp Arslan en de geallieerde Turkmeense stammen vele Moslim Abbasidische landen heroverde en de christelijk Byzantijnse gebieden zijn binnengevallen, verder oprukten in Midden- en Oost-Anatolië na een grote overwinning in de slag bij Manzikert in 1071, die aan de basis stond van het Ottomaanse Rijk dat voortkwam als gevolg van het uiteenvallen van de Seltsjoek-dynastie, die het Sultanaat was van het Rum of Seljuk Sultanaat van Rum (Anadolu Selçuklu Devleti of Rum Sultanlığı).

Geen van hen past in hun eschatologische model, ongeacht het feit of de term "Rûm" van het Arabische woord komt dat staat voor het Romeinse rijk. De Seltsjoeken noemden het land naar hun Sultanaat Rum omdat was gevestigd op grondgebied dat lang beschouwd werd als "Romeins", en dat wil zeggen Byzantijns, door de islamitische legers.[4] Dit werd de eerste uniforme Turkse moslimdynastie.

Vervolgens op 15 april 1452 de noodlottige dag dat Mohammed II orders gaf om voorbereidingen te treffen voor het beleg van Constantinopel, het heeft ingenomen en zichzelf met een adellijke titel getooid: "Kaiser-i-Rum", of "Roman Caesar". En hij modelleerde het naar het oude Byzantijnse Rijk, denkend aan zichzelf als de opvolger van de Romeinse troon. Later, toen hij Otranto binnenviel, was het zijn doel om Rome in te nemen en het Romeinse rijk te herenigen voor de eerste keer sinds 751. Justinianus' Hagia Sophia kathedraal werd omgebouwd tot een keizerlijke moskee, zoals uiteindelijk met talrijke andere kerken en kloosters werd gedaan.[5]

De evangelischen hebben geen idee dat hun heropleving van het Romeinse rijk ook dit deel van de geschiedenis bevat, waarin Mohammed II zijn domein claimde als het Romeinse rijk.

Ten slotte is de grootste bedreiging voor het Judeo-Christendom dit beest, het islamitische Ottomaanse Rijk, dat instortte in 1918 en het islamitische rijk een hoofdwond heeft ontvangen in de nasleep van de eerste Wereldoorlog. Deze belangrijke historische gebeurtenis, die eeuwen van de bloedigste oorlogen beëindigde in de christelijke geschiedenis - tot op 3 maart 1924 President Mustafa Kemal Atatürk de instelling van het kalifaat afgeschafte als onderdeel van zijn hervormingen in Turkije naar een seculiere Republiek en een Turkse nationale staat, uit de overblijfselen van het ingeklapte islamitische multi-etnische Ottomaanse rijk.

Ik had al gewaarschuwd over een Ottomaanse heropleving twee decennia geleden, toen nog maar weinig politieke analisten erover spraken. Het is vandaag een veel besproken argument geworden bij de herziening van de verschuivende machten in het Midden-Oosten.

Ondanks al deze profetische vooruitgang, blijft voor deze mensen, nog steeds verreweg het Vaticaan de schurk.

De katholiek was de vijand, terwijl we al het kwaad negeerden dat vanuit de islam vloeide, vanuit dat Babel, Saoedi-Arabië, als het eerste Kalifaat (vicaris van Allah op aarde). Dit is betekenisvol. Het is de sleutel tot het ontsluiten van alles: de vervolging van de heiligen, de hoer, het beeld voor wie ze aanbidding verlangen, het doel van de oorlogen die de anti-God-in-het vlees, anti-Kruis, anti-drie-eenheid, de eerste hoofdwond, het einde van de zeven gemeenten en de zeven kandelaren, het geestelijke besturen van de zeven bergen... alles van dit kwaad vloeide voort uit Arabië en landde in Turkije, het zevende Koninkrijk dat nieuw leven zal worden ingeblazen en als achtste komt (Openbaring 17:11)

Vandaag in Amerika, beide instellingen - katholieke en evangelische - 'zuigen'. Wat overblijft dat is u, de volgelingen, zwervende zielen, migranten, kerkhoppers... we veroveren niet, maar redden wat is achtergelaten. We staan te samen tot de dood ons scheidt.

Daarom vraag ik uw steun, red de christenen.

[1] Nieuwe Amerikaan, Wereld kijkt weg als rebellen de bloedbaden van Syrische christenen intensiveren, vrijdag, 20 december 2013

[2] Butcher, Het verhaal van de kerk van Egypte, vol. i, deel i, ch. xxxi, p. 352; CH. xxxii, p. 358, 363-365, 370

[3] Prof. K.S. Lal, suggereert een berekening in zijn boek in de groei van de moslimbevolking in het middeleeuwse India, die tussen het jaar 1000 nC en 1500 nC schat dat de Hindoe bevolking daalde met 80 miljoen.

[4] Alexander Kazhdan, "Rûm" The Oxford Dictionary of Byzantium (Oxford University Press, 1991), vol. 3, p. 1816.

[5] Wikipedia *

Bron: Why the American Church Sucks | Walid ShoebatWalid Shoebat