Artikel

Ik draag een ketting gemaakt van zilver door een ontwerpster uit Carmel, Indiana. In mijn jaren in het onderwijs, met filosofie en godsdienst, maakte ik wel eens een retorische verwijzing naar het Jodendom en het christendom door één kant van de hanger te laten zien, het christelijke kruis, en te zeggen: "Iemand kan onmogelijk de volledige betekenis hiervan begrijpen zonder een diep en blijvend begrip van dit," waarna ik mijn hanger omkeerde en de ster van David liet zien aan de andere kant.

Door de jaren heen heeft die kleine demonstratie een steeds groter effect gehad terwijl ik een cursus ontwikkelde over de Shoah waarin de eerste helft van het semester werd besteed aan het verkennen van de Joodse tradities en overtuigingen met een gast-rabbi, over de anti-joodse retoriek van de vroege kerk, en de anti-joodse wetgeving van de vroege kerkenraden en wereldlijke regeringen. Na verloop van tijd werden de Joden beperkt in welk gebied ze konden leven, hoe ze zouden kunnen leven, verboden het bezit van grond, bevolen om niet te praten met christenen, verboden om in het openbaar te verschijnen tijdens de christelijke feestdagen, geweigerd in de onderwijsberoepen, gedwongen om onderscheidende kleding te dragen, zodat iedereen zou weten dat ze een Jood waren, en zo meer.

Dit alles was lang, lang voordat Adolf Hitler op het toneel kwam. In feite, met uitzondering van zijn georganiseerde bureaucratische en op technologie gebaseerde uitroeiing is er nauwelijks iets wat in de Neurenbergwetten tegen de Joden staat vermeld, dat niet in een eerder stadium door een synode of een door de kerk beïnvloede staatsregering werd aangenomen.

De cursus zou komen tot in de negentiende eeuw met het bespreken van de progressieve en wetenschappelijke theorieën van ras en rasverbetering, welke toen op dat moment populair waren. Tot dan was het probleem met Joden vanuit een christelijk perspectief een "slecht denken" en "geestelijke blindheid en koppigheid" vanwege hun doorlopende afwijzing van Jezus Christus. Theorieën van rassen introduceren het begrip dat het niet alleen slecht denken is, maar kwaad bloed. Dus wordt de anti-joodse retoriek van het verleden omgezet in antisemitisme.

Er is een logica – wel een tragische – in deze haat voor Joden. De vroege kerk zei in wezen: "U zult niet onder ons leven als Joden." Dus waren er pogingen om Joden te bekeren tot het christendom, soms onder dwang. In de middeleeuwse periode werd dit omgezet naar: "U zult niet leven onder ons." Dit was de periode van hetzij gedwongen uitzettingen of gettovorming van Joden. Dit werd logisch gevolgd door de volgende stap: "U zult niet meer leven." Wat ons brengt bij Hitlers poging om de Joden in de Shoah uit te roeien.

De tweede helft van de cursus beziet de opkomst van Hitler en de mechanieken van de Shoah. De meeste studenten hadden enig idee, en welin het algemeen gehoord over de Holocaust, maar bijna allen stonden volledig verstomd om te leren over de anti-Joodse activiteit van de vroege kerk en van de antisemitische opvattingen die vele westerse landen beïnvloedde en uiteindelijk de politiek van nazi-Duitsland domineerde.

Ik ben nu met pensioen uit het onderwijs, maar ik draag nog steeds de ketting. Dat heb ik gedaan sinds de dag dat ik op 21 augustus 1982 trouwde. Vreemd genoeg is het alleen nu dat ik begin te voelen het gewicht van mijn ketting. Gezien de emoties die het onlangs ontketende tijdens het conflict in de Gaza. En ik ben bang voor wat ik ooit dacht dat nooit zou kunnen gebeuren: antisemitisme achtervolgt opnieuw het land en is op zoek naar Joods bloed. Wat ik in mijn leven probeerde bloot te leggen zodat het nooit weer zou gebeuren, lijkt terug te zijn, vaak met een nogal sinistere en waanzinnige passie.

Het is in deze tijd van toenemende antisemitische activiteit dat ik gedwongen ben om te schrijven zodat anderen zich misschien wel bewust worden van de lange traditie van anti-Joodse en anti-semitische retoriek en activiteit. Dit is nodig, zodat allen zich realiseren zullen, dat de huidige uitbreiding van het antisemitisme niet uitsluitend in de Gaza of de Palestijnse kwestie voorkomt, of door Israël wordt veroorzaakt. Integendeel, het is gewoon een uitbreiding van wat er al eerder gebeurde, 2000 jaar lang.

Het was een gelukkiger tijd toen ik voor het eerst de ketting liet maken. Ik was op dat moment een student op een christelijk seminarie. Onder de klassen die ik volgde was een gezamenlijke onderwijzing door Clark Williamson, een christelijk theoloog, en Jonathan Stein, een Joodse rabbijn. Dit semester met een intensieve studie van de Joodse godsdienst was een eye-opener die leidde tot een groot respect voor de wortels van de Joodse overtuigingen en tradities. Deze cursus werd gevolgd door een andere die werd onderwezen door Williamson, waarin de geschiedenis van het anti-joodse denken binnen de kerk werd opengelegd. Meer dan een eye-opener was dit. Het is een schandelijke erfenis die christenen moeten meedragen, hoewel ik durf te zeggen dat de meesten geen idee hebben van het onrecht en het geweld dat is opgehoopt voor de Joden door de eeuwen heen. Het heeft een goede reden dat dit anti-Joodse sentiment bekend staat als 'De Langste Haat'.

Wat ik heb geleerd in de daaropvolgende jaren, is dat anti-joodse retoriek zich herhaalt, en wordt uitgebreid, door bijna al de kerkvaders. Melito van Sardes, Justin Martelaar, Irenaeus, Augustinus, Tertullian, Origen, Hippolytus, Gregorius van Nyssa, Cyprianus van Carthago, en Novatianus van Rome, allen hebben ze hun minachting uitgedrukt voor Joden en het jodendom. En dit is slechts een gedeeltelijke lijst van degenen die zich bezighielden met de Adversus Judaeus prediking van de vroege kerk.

Eén stem van anti-joodse retoriek dient bijzonder onderstreept te worden. In 1543 werd er een echt kwaadaardige aanval op de Joden geschreven door Maarten Luther, de vader van de Reformatie. De titel van het pamflet was “Over de Joden en hun leugens.” Daarin gebruikt hij de meest lachwekkende beledigingen die denkbaar zijn. Luther legt uit wat hij gelooft dat er gedaan moet worden met de Joden. Het was een zevenvoudige plan, met inbegrip van het volgende:

2) dat Joodse huizen met de grond gelijk gemaakt moeten worden en vernietigd en de Joden gedwongen om te leven in een gemeenschappelijke schuur-achtige structuur of kazerne,

3) dat alle gebedsboeken en Talmoedische geschriften van hen moeten worden weggenomen,

4) dat de rabbijnen voortaan moet worden verboden om te onderwijzen op straffe van de dood,

5) om veilig te zijn moet de Joden hun gebruik van de hoofdwegen van het land worden beëindigd en ze moeten worden gedwongen binnenshuis te blijven,

6) dat woeker moet worden beëindigd voor Joden, want het is alleen voor christenen en dat de Joodse rijkdom door middel van geld lenen in beslag genomen zal worden, en

7) een aanbeveling dat gereedschappen worden geplaatst in de handen van Joden en dat ze worden gedwongen om te werken.

Als je kijkt naar deze lijst, ziet het eruit als een nazi-concentratiekamp, nietwaar? Geen vernietigingskamp, maar de typische werkkamp. In feite verdedigde een van de verdachten op de Neurenberg oorlogsmisdaden-proces, Julius Streicher, redacteur van de notoire antisemitische krant Der Stürmer, zich tijdens het proces door te beweren dat hij alleen heeft bepleit wat Martin Luther had aanbevolen om te worden gedaan.

Dat onze regering... moet fungeren als een goede arts, die, wanneer het bederf zich heeft genesteld, deze zonder genade weg te snijden, en weg te branden van vlees, aders, botten en beenmerg. Een dergelijke procedure moet ook in dit geval worden gevolgd. Afbranden van hun synagogen, verbieden van alles wat ik eerder genoemd heb, hen dwingen om te werken, en hard te zijn voor hen... Ik heb mijn plicht gedaan. Nu laat iedereen het zijne zien. Ik ben vrijgesteld.

Ik moet zeggen er is altijd een neerslag wanneer iemand een publieke weergave doet van een man die wordt gezien als een toonbeeld van geloof en deugd. In de volgers van mijn cursus was een jonge vrouw die een vrome Lutherse was. Lerend in de klas wat Luther had gezegd over Joden, barstte ze op een dag letterlijk in tranen uit. Er is geen vreugde in het zien van hoe een ander zijn idealen worden aangetast. Ik kon alleen maar hopen dat ze in de wijsheid van haar jaren in staat zou zijn om te scheiden de theologische wijsheid die Luther te bieden heeft van zijn minachting voor Joden.

Gelijktijdig met het verbale en theologische teisteren van Joden was er een anti-joodse wetgeving door de kerkenraden en synodes evenals door de wereldlijke regeringen. Noem er slechts een die in 1215 op het vierde Lateraanse Concilie is afgekondigd, waarin alle Joden in alle provincies onderscheidende kleding moesten dragen, zodat iedereen die hen in het openbaar ziet, hen kan kennen als Joden. Dit komt als een schok voor degenen die denken dat Hitler begon met dat beleid, door orders te geven dat Joden de ster van David moesten dragen in het openbaar. Hun rechten werden beperkt of ronduit geweigerd, van staat tot staat, van regio tot regio, en de Joden bevonden zich stateloos, met slechts enkele manieren om te blijven leven. De kerk en de staat verschenen om samen te werken om het leven voor de Joden steeds onmogelijker te maken.

Sommigen vonden dat er een rechtvaardiging nodig was om de Joden aan te vallen, en inderdaad werden er motiveringen in bepaalde populaire aanklachten tegen Joden gevonden. Eén was de "rituele moord"-aanklacht, ook wel bekend als "bloedsmaad". De aanklacht is dat Joden een christelijke jongen zouden ontvoeren en zijn bloed gebruiken voor het maken van matzes voor de feestmaaltijden. De beschuldiging werd voor het eerst gedaan in Norwich, Engeland, in 1144. Tegen het einde van die eeuw was die aanklacht overal waar Joden onder christenen leefden. De aanklacht staat geboekt in de twintigste eeuw in Duitsland, Rusland, en zelfs in de staat New York. Bernard Malamud's roman The Fixer en is gebaseerd op de beroemde proces in 1913 in Kiev, Rusland, van Mendel Beiliss. Hij werd beschuldigd van het doden van een jonge jongen. En een getuige voor de vervolging was een katholieke priester die de moord verklaarde in termen van rituele "bloedsmaad".

Helaas, zoals geboekstaafd door het Midden-Oosten Media Research Institute, is de rituele moordaanklacht nog steeds onder ons aangezien islamitische imams en de moslim-media onophoudelijk beweren dat Arabische kinderen zijn ontvoerd en hun bloed afgenomen voor het maken van matzes. Associated Press heeft onlangs een variatie van de rituele moordaanklachten gemeld, toen het de beschuldiging doorgaf dat Israels IDF-soldaten de lichaamsdelen van Palestijnen wegnamen die waren gedood in de recente Gaza-gevechten. AP heeft het verhaal snel verwijderd, maar ongetwijfeld wordt het nog steeds bewaard in de islamitische media-archieven.

Een andere populaire aanklacht tegen Joden was de "schending van de hostie". Interessant is dat deze aanklacht nooit kwam, totdat de kerk in haar leer de transsubstantiatie stelde, die zegt dat tijdens de Eucharistie het feitelijke lichaam en bloed van Christus aanwezig zou zijn in het brood en de wijn. De ontheiliging in de hostie-aanklacht zegt in wezen dat Joden in de katholieke kerken komen en de gewijde hostie stelen en het dan herhaaldelijk doorsteken, dus opnieuw Christus doden.

Een derde populaire aanklacht was dat Joden "de bronnen vergiftigden" van christenen. Dit is geassocieerd met de zwarte pest in 1347-49. Niemand begreep op dat moment de epidemiologie van de ziekte, maar ze zagen dat christenen waren aangetast en de Joden niet. Derhalve werd geconcludeerd dat de Joden het gedaan moesten hebben. Er is echter een eenvoudige verklaring voor, waarom Joden niet werden getroffen: zij namen baden. Persoonlijke hygiëne onder christenen was sterk verwaarloosd, tot aan het onbestaanbare op dat moment. Er is een goede reden voor schrijvers uit deze periode om over een jonge vrouw met een "zoete adem" te schrijven, want die waren vrij zeldzaam.

Een kritische draai in de houding ten opzichte van Joden vindt plaats met de komst van de theorieën van rassen in de negentiende eeuw. Joseph Arthur Comte de Gobineau was een vroege negentiende-eeuwse Franse aristocraat, die bekend werd om zijn pleiten voor de witte suprematie en de ontwikkeling van de theorie over het "Arische meesterras" in zijn boek 'Een Essay over de ongelijkheid van de menselijke rassen'. Hij ontwikkelde de term "Semiet" om te verwijzen naar de Arabieren en de Joden in het Midden-Oosten, die voor hem de onderkant van de raciale ladder vertegenwoordigden. Hij plaatste het podium voor wat bekend kwam te staan als de "Noordse Theorie."

De Noordse Theorie was heersend in de late negentiende en vroege twintigste eeuw in West-Europa en de Verenigde Staten, en had een grote invloed op de nazi-ideologie. De theorie beweert dat de Noordse volkeren een "meesterras" vormen vanwege hun "aangeboren raciale capaciteit tot leiderschap". De belangrijkste vertegenwoordiger van de Noordse Theorie in Amerika was Madison Grant, die van 1865-1937 leefde. Hij was een eugenicist die de Noordse Theorie werkzaam maakte in een poging om het binnenkomen van de mediterrane volkeren in de VS te beperken. Hij verklaarde dat het mengen van de rassen een "raciale zelfmoord zou worden". Tenzij de eugenetica werd beoefend, zo beweerde hij, zal het Noordse ras in de VS worden verdrongen door de "minderwaardige" rassen.

Grant was zeer invloedrijk onder de regeringsbeleidsmakers en zelfs in de populaire cultuur. Het karakter van Tom Buchanan in The Great Gatsby is een duidelijk en uitgesproken voorstander van de raciale standpunten. Tom leest een boek getiteld The Rise of the Colored Empires "door deze man Goddard." Dit is een combinatie van Grant's erg populaire Passing of the Great Race, geschreven in 1916 en vele malen daarna herdrukt, en een ander boek geschreven door een naaste collega, Lothrup Stoddard, getiteld The Rising Tide of Color Against White World Supremacy. Grant schreef de inleiding van dat boek.

"Iedereen behoort het te lezen," aangezien het karakter van Tom Buchanan wordt uitgelegd in The Great Gatsby, "het idee is dat als we niet uitkijken het witte ras volkomen zal ondergaan. Het zijn allemaal wetenschappelijke zaken; het is allemaal bewezen."

The Passing of the Great Race, Grant's zeer populaire boek, geeft gedetailleerd de "raciale geschiedenis" weer van de wereld en bevestigt de Noordse theorie. Het was het eerste niet-Duitse boek, besteld en gedrukt door de nazi's toen zij de macht in Duitsland kregen. Adolf Hitler schreef later persoonlijk aan Grant om te zeggen: "Het boek is mijn bijbel."

Het zou de moeite waard zijn om wat van Grant's ideeën af te drukken in zijn eigen woorden:

[Eugenetica] is een praktische, barmhartige, en onvermijdelijke oplossing van het hele probleem, en kan worden toegepast op een steeds groeiende kring van sociale terugval, altijd beginnend met de crimineel, de zieke, en de krankzinnig, en geleidelijk uit te breiden tot soorten die kunnen genoemd worden als zwakkelingen in plaats van met defecten, en misschien uiteindelijk tot de waardeloos-ras-typen.

Dit soort van denken kwam tot een hoogtepunt in het Hooggerechtshof met het besluit Buck versus Bell in 1927. Het probleem voor het Hof was of een staat het recht had tot gedwongen sterilisaties van hen die ze beschouwde als ongeschikt "voor de gezondheid en de bescherming van de staat". Het besluit werd gezien als een goedkeuring van een "negatieve eugenetica" in die zin dat hierdoor de staat geacht werd de genenpoel weg te werken die defect of anderszins ongeschikt van aard was. Oliver Wendell Holmes leverde een meerderheidsbesluit, met inbegrip van de klassieke lijn van eugenetica: "drie generaties van imbecielen is genoeg." Hij formuleerde zijn beslissing als een beleid in het gezondheidsvraagstuk, verklarende dat sterilisaties waren als inentingen tegen een mogelijke besmetting.

De nazi's hadden reeds een minachting voor de Joden. Met de eugenetica-theorie en dit te brengen op een basis van gezondheidsbeleid, begon de nazi's hun T4 programma met het doden van de geïnstitutionaliseerde zwakzinnigen en anderen "het leven onwaardig" door vergassing van hen binnen de compartimenten van vrachtwagens. Uiteindelijk werd het probleem van de Joden door de nazi's gepresenteerd als een enorm gezondheidsprobleem. Dit is de reden waarom Joseph Goebbels, Hitlers minister van Propaganda films liet maken waarbij Joden vergeleken werden met ratten. Een uitroeien van ratten om gezondheidsredenen, het argument zou aanslaan, en dus ook de Joden moesten worden uitgeroeid.

Nog een figuur in de ontwikkeling van rassentheorie moet worden vermeld: Houston Stewart Chamberlain. In 1899 schreef hij zijn belangrijkste werk, de fundamenten van de negentiende eeuw. Het boek groepeerde alle Europese volkeren - Kelten, Duitsers, Slaven, Grieken, de Latijnen, e.d. - in het "Arische" ras, met de Scandinavische en Germaanse mensen aan het roer. Volgens Chamberlain zijn de Germaanse mensen de erfgenamen van de Imperiums van Griekenland en Rome. Toen Germaanse stammen het Romeinse rijk plunderden en het beëindigden was het reeds in verval omdat het werd gecontroleerd door Joden en andere niet-Europeanen. Aldus, volgens Chamberlain, hebben de Germaanse volkeren de westerse beschaving "gered" van Semitische overheersing. Het concept van een "Arisch" ras was een ideaal van de raciale elite. Chamberlain's werk had een duidelijke invloed op de Duitse nationalistische bewegingen, zoals de NSDAP (dat wil zeggen de nazi's). Hitler was een student van zijn werken, en prees hem als "De profeet van het Derde Rijk".

In deze moderne periode werd de Jood retorisch verwoest op elk niveau. Als een verdediger van het kapitalistisch economisch systeem, was het Joodse Communistische of socialistische voeden van het vuur van de revolutie de vijand van allen. Als een lid van de onderdrukte werkende klasse was daar de vijand van allen de Joodse bankier of kapitalistische onderdrukker het volk. Ongeacht waar iemand stond in het politieke spectrum, de Jood was de universele vijand. Er was geen uitweg voor Joden.

Zelfs in de populaire cultuur konden Joden niet ontsnappen aan de openbare minachting. Henry Adams, een Harvard historicus en kleinzoon en achterkleinzoon van Presidenten, was een vooraanstaand intellectueel in Amerika. Zijn Mont Saint Michel en Chartres, alsook het onderwijs van Henry Adams, is briljant en inzichtelijk in veel opzichten ook bevat het de functionerende antisemitische verwijzingen in de geheel. Adams voelde zich in een wereld van toenemende industrialisatie gemarginaliseerd en gaf de voorkeur aan een middeleeuws "universum" geïnspireerd door de Heilige Maagd, een "multiversum" gesymboliseerd door Dynamo. Hij werd met name virulent naar de Joden toe, na de paniek van 1893, bij het zien van de economische ramp als gevolg van de manipulaties door Joodse bankiers.

Adams schreef een zeer populaire roman, Democratie, waarin een van de belangrijkste karakters Hartbeest Schneidekoupon werd genoemd. Hij wordt beschreven als vertrouwd zijnde met "de mysteries van valuta en bescherming, beide onderwerpen waaraan hij gewijd was." Hij wordt beschreven als rijk, met "een reputatie van snelle intellectuele salto's." Van hem wordt ook gezegd dat hij "afstamde van de koningen van Israël, en... trotser was dan Solomo in zijn heerlijkheid."

Schneidekoupons doel is om bevriend te worden tijdens het diner met Senator Ratcliffe, waarvan verwacht werd de nieuwe secretaris van de Schatkist te worden, "om hem rechtdoor te houden in de munt en de belasting." Hij klaagt wanneer de Senator eerst weigert het diner bij te wonen en dat senatoren "allemaal hetzelfde zijn. Ze denken nooit aan iedereen maar alleen aan zichzelf." De ironie druipt van de pagina's. Adams introduceert dan wat is beschreven als "een veel hoger type karakter" dan Schneidekoupon in een Nathan Gore. Gore wordt dan beschreven door Adams als "abominabel egoïstisch, kolossaal egoïstisch en niet een klein beetje ijdel." Maar, volgens de Adams, is hij toch "een veel hogere type karakter" dan Schneidekoupon.

Adams presenteert Schneidekoupon als kapitalistisch, materialistisch, egocentrisch en vleselijk, met "snelle intellectuele salto's" die een gebrek aan standvastigheid suggereren als het gaat om de innerlijke spirituele of ethische beginselen. De niet zo subtiele boodschap is het beeld van het antisemitische, dat dit de intrinsieke eigenschappen zijn voor de aard en het karakter van de Jood. Het totale effect is de presentatie van de Jood als iets minder dan menselijk.

Hier is een interessant klein object: kunt u erachter komen wat de volgende lijst van woorden met elkaar gemeen hebben – "woekeraar, afperser, sluwheid, ketter, harpij, intrigant, sluw, onbetrouwbaar." Ze zijn synoniemen voor het woord Jood die aan het begin van de twintigste eeuw in Roget's synoniemenlijst worden vermeld.

Dus waarom breng ik deze waslijst van anti-Joodse en antisemitische activiteit naar voren? Omdat ze elk op hun eigen manier een rol gespeeld hebben in de grootste misdaad ooit gepleegd tegen de mensheid, de Shoah. Dus waarom geef ik deze cursus? Omdat ik geloofde – en nog steeds doe – dat de waarheid zal verhinderen om het ooit opnieuw te laten gebeuren.

Er zijn echter mensen die beweren dat de Shoah nooit gebeurde. En zij, helaas, worden steeds meer gehoord in onze irrationele tijd. Ik herinner me het gedicht van Yeats "De Tweede Komst":

Er zijn antisemitische stemmen op dit moment in het land - niet alleen in het Midden-Oosten, maar in Europa en de VS - die het bloed eisen van de Joden. Dit kan als gevolg van een verkeerde ondersteuning van "de onderdrukten" tegen hun "onderdrukkers" gemengd met een geloof in morele gelijkwaardigheid, of het kan zijn door de voortgaande stem van minachting, voortgebracht door generatie na generatie van haat. Ongeacht, het is een antisemitische oproep aan het beestachtige in het menselijk hart.

De academische wereld speelt een rol daarin met haar pogingen om Israël te isoleren en de Joden, met steun van de BDS (boycot, desinvestering en sancties). George Orwell, schreef in een brief van 1944 aan John Middleton Murry, dat de test voor intellectuele eerlijkheid is: een bereidheid om iemands eigen positie te bekritiseren. Het is dit gebrek aan intellectuele eerlijkheid met de academici die de BDS-beweging steunen. Natuurlijk zullen ze zeggen dat ze niet anti-joods zijn, maar anti-zionistisch. Nou, om Shirley Temple te citeren in de film Fort Apache, "Pishtosh!"

De hypocrisie kan worden gezien in de recente stappen door de Presbyterian Church in de VS om bedrijven af te stoten die zakendoen met Israël. In aanloop naar de stemming toe kreeg de Algemene Vergadering een programma voorgezet met de titel Zionisme Unsettled door een groep genaamd 'Het Israël Palestina Missie Netwerk'. Deze "studiegids" werd geschreven in overleg met verschillende academici en Palestijnse groepen. Edward Said en Rashid Khalidi, bekende woordvoerders voor de Palestijnse zaak, worden in dit document gepresenteerd als gezaghebbende stemmen, zonder een poging tot een kritische standpunt over hun standpunten in te nemen. In feite is er ondanks de zware kritiek op Israël geen kritiek op de Palestijnen. Er is zelfs geen veroordeling van de terroristische aanslagen tegen de Joden. Niets. Dus voor die Presbyterianen die dit onderzoek samenstelden, evenals degenen die het gesteund hebben, zij zijn gefaald in Orwell's test voor intellectuele eerlijkheid.

Hun gebrek aan kritiek op de Palestijnse standpunten is gerepliceerd in de recente gevechten tussen Israël en Hamas. Geen kritiek van Hamas zal er kunnen worden gehoord van de academici van de BDS-beweging, ondanks het willekeurige richten op Israëlische burgers van duizenden raketten en mortieren. Inderdaad, de kritiek was alleen gericht naar de Israëli's.

Deze kritiekloze aanvaarding van standpunten en acties van Hamas, met het als genocidaal veroordelen van de acties van Israël is gedocumenteerd in een artikel van de Amerikaanse denker van Cinnamon Stillwell van 31 augustus 2014. Na het nota nemen van verschillende Hamas-aanhangers onder het professoraat, vooral in de Midden-Oosten Studie departementen, schrijft zij dat "dergelijke cheerleading voor het Palestijns terrorisme en het opzettelijke verder negeren van historische feiten de personen discrediteert in de academische cultuur van de Midden-Oostenstudies die dit belonen. Het is gepolitiseerd in plaats van principieel objectief, het is propagandistisch. Amerikaanse belangen thuis en in het buitenland zijn ziek-makend door deze apologeten voor terroristen." Maar wat is waarheid, wanneer de antisemieten zijn gemotiveerd en gerechtvaardigd door de eeuwen van haat?

Sprekend van Said, hij is misschien het bekendst door zijn boek Oriëntalisme, waarin hij westerlingen bekritiseert en veroordeelt voor de roekeloze vaststelling van een "verhandeling" over het Midden-Oosten, door "deskundigen" opgesteld en verstoffelijkt in de wetenschappelijke boekdelen van westerse bibliotheken. Volgens Said heeft een dergelijke verhandeling de volkeren van het Midden-Oosten, met inbegrip van de Palestijnen gemarginaliseerd, waardoor ze minder dan menselijke zijn in de ogen van westerlingen. Er is mogelijk iets met dat argument. Alles wat ik wil zeggen is dat een 2000 jaar durende anti-Joodse en antisemitische "verhandeling" de Joden heeft gemarginaliseerd door de eeuwen heen en hen maakte als iets minder dan menselijk. De huidige anti-Israël stemmen, bewust of niet, zijn tekenen van dat discours van vooroordelen en haat in hun veroordeling van Joden. Ze herhalen gewoon wat al bij ons is van generatie op generatie.

Ik ben er sterk van overtuigd dat de situatie nu beter is dan het was vóór de Tweede Wereldoorlog. Velen zijn gekomen om te erkennen hoe Joden door de eeuwen heen slachtoffer zijn geweest en hebben aan compensatie gewerkt. Maar toen bracht ik één dag door bij de Yale professor en eenmalig diplomaat Charles Hill. Lezende over zijn ervaringen in Azië tijdens de Chinese culturele revolutie waarin werd aangetoond welke culturele vooruitgang zij hadden geboekt, het kan ongedaan worden gemaakt in een generatie.

Dat is mijn zorg vandaag. Een nieuwe uitbraak van antisemitisme, terwijl zij geen kennis hebben van het anti-joodse denken en handelen door de eeuwen heen, en ook geen verlangen om het te weten, is een verlenging van de antisemitische discours dat ons naar steeds meer tragische gevolgen zal voortbewegen als we niet oppassen. Men ziet het bewijs rondom ons, met wereldwijde verslagen van de stijgende aanvallen op de Joden en synagogen in Europa en zelfs in de VS. De Guardian op 7 augustus 2014 publiceerde een lang artikel over de opkomst van het antisemitisme in Europa, dat de Joden in Europa bang maakt voor het opnieuw opspelen van hun nazi-ervaring. Op 20 augustus van dit jaar publiceerde de New York Times een column door Deborah Lipstadt wijzend op de acties tegen de Joden in Europa.

De oorlog in Gaza fungeert ongetwijfeld als een vonk. Maar het geeft gelegenheden aan een hernieuwd gebruik van de lange-termijn loze berichten tegen Joden, als een woordvoerder van Hamas opnieuw het spook van "ritueel moord" naar voren heeft gebracht. Zelfs een gevestigde hoax als het pamflet 'De protocollen van de wijzen van Zion', een vervalsing door Russische agenten ter ondersteuning van de tsaar tegen wat werd gezien als Joodse revolutionairen, is een hoofdbestanddeel van de boekverkopers in de islamitische wereld. In dat werk leert "men" hoe de economische en politieke systemen van de wereld worden gemanipuleerd door geheime Joodse kliek.

Dus ik ben bezorgd, en ik voel het gewicht van mijn ketting om mijn nek. Ik weet dat er plaatsen in de wereld zijn waar het dragen van mijn ketting me het leven kan kosten. Is dat overspannen? Ik herinner me een interview van de schrijfster Mary Doria Russell, waarin ze het had over haar bekering tot het jodendom. Daarin zei ze dat haar bekering zodanig is dat het haar kan doden. Ik dacht dat het overdreven was op dat moment. Nu ben ik er niet zo zeker van. Omdat ik het het gewicht voel van mijn ketting.

Ben Stein had het er in een recent artikel van de Amerikaanse Spectator over, evenals iedereen. Hij maakte opmerkingen over hoeveel we hebben geleerd deze afgelopen zomer: "We hebben deze zomer geleerd dat wanneer terroristen Joden doden, dat legitiem is vanwege woede en frustratie. Wanneer Joden zich verdedigen, is dat genocide. We hebben geleerd dat Europa, wat Henry Ford noemde 'dat slachthuis van de naties' of iets dergelijks, nog steeds een boordevol blok met antisemieten is, die maar wat graag de handen in elkaar slaan met de opkomende moslimmeerderheid in Europa in het martelen van Joden. We hebben geleerd dat de elite-media, met name de New York Times, zich zal keren tegen Israël en de Joden en zal proberen om in de gunst te komen bij de vijanden van Joden en Amerika, op elke manier die ze maar kunnen."

God alleen weet wat er zal komen. Ik troost mezelf door te zeggen dat ik oud ben en spoedig zal vertrekken van deze wereld, maar dan denk ik over mijn zoon. Wat voor soort wereld zal hij hebben om mee te onderhandelen, en nog steeds zijn integriteit handhaven, en de bereidheid om zich uit te spreken tegen degenen die geweld tegen Joden plegen? Ik heb geprobeerd te spreken in de klassen die ik heb geleerd, en kan alleen hopen dat mijn studenten in staat zijn om op te nemen wat ze geleerd hebben, en zich met integriteit uitspreken tegen degenen die geweld tegen Joden plegen. En ik schrijf omdat ik wil blijven opvoeden en doen wat ik kan om het onrechtvaardige geweld te voorkomen tegen Joden. Ik geloof nog steeds dat kennis een balsem voor haat worden kan.

We lijken te zitten in een soort van limbo nu er een wapenstilstand in Gaza is gekomen. Rapporten zijn er dat de Westelijke Jordaanoever en de Golanhoogten morren en openlijke vijandelijkheden tegen Israël overwegen na het zien van de Gaza-gevechten als niet overtuigend. Mochten dergelijke gevechten uitbreken, dan zal Israël ongetwijfeld opnieuw worden onderworpen aan een wereldwijde veroordeling en wederom moeten vechten voor zijn leven.

Israël zal worden onderworpen aan de nieuwe stijlfiguren van antisemitisme in een uitbreiding van 2000 jaar van leugens en haat tegen Joden. Er zal worden beweerd dat de Joden de "nieuwe nazi's" zijn en dat Gaza of de Westelijke Jordaanoever het "nieuwe Auschwitz" is, en dat Palestijnen de "nieuwe slachtoffers" zijn. Wanneer dat gebeurt, zal ik opnieuw staan met de Joden en Israël tegen de 2000-jarige krachten van duisternis en haat, en voel al die tijd het gewicht van mijn ketting. Het is wat ik moet doen.

Judaïsme en christendom zijn twee kanten van de medaille