Jihad komt naar Europa

1 september 2014 - door Guy Millière

Een paar maanden voor de moord op vier mensen in een Joods Museum in Brussel op 24 mei, werd een Franse moslim genaamd Medhi Nemmouche, die zich eerder al bij de Islamitische Staat (altijd ISIS genoemd) had aangesloten, vrijgelaten uit de gevangenis.

Nemmouche verliet het museum ongedeerd en werd alleen gesignaleerd door beelden van de bewakingscamera's. Twee dagen later werd hij in Marseille gearresteerd tijdens een anti-drug controle, toen hij werd ontdekt toen hij op het punt stond om een boot te nemen naar Algerije. Hij had zijn wapens bij zich en een zwarte vlag van de Islamitische Staat.

De Franse politie wist precies wie hij was. Ondanks alles, was hij niet onder streng toezicht geplaatst.

Nemmouche zal worden berecht in België, waar hij wordt geconfronteerd met een levenslange gevangenisstraf. Maar levenslang betekent in België en Frankrijk een maximum van tweeëntwintig jaar. Hij zal geen tweeëntwintig jaar in de gevangenis doorbrengen. Hij zal waarschijnlijk een vervroegde vrijlating verdienen wegens goed gedrag. Bijna alle gevangenen in België en Frankrijk worden vrijgelaten wegens goed gedrag. Dat hij een veelpleger is met zeven keer diefstal en geweldpleging getuigd niet tegen hem in de veroordeling: in België of Frankrijk, wordt recidive theoretisch beschouwd als een verzwarende omstandigheid, maar er wordt bijna nooit rekening mee gehouden in de door de rechtbanken genomen vonnissen.

De weg van Nemmouche lijkt op dat van een andere Franse moslim, Mohamed Merah, die in maart 2012 drie Franse militairen en vier joden in het zuidwesten van Frankrijk doodde. Merah had net als Nemmouche ook meerdere keren in de gevangenis gezeten en was aangesloten bij islamitische organisaties, hij in Afghanistan, en niet in Syrië. Ook hij kwam terug, klaar om te doden, en hij doodde.

De Franse politie wist ook wie Mohamed Merah was. En ook hij werd niet onder streng toezicht geplaatst.

Het belangrijkste verschil tussen Merah en Nemmouche is dat Merah koos om te sterven in een politie-vuurgevecht. Door de manier waarop hij stierf, werd Merah een held voor veel jonge Europese moslims.

Op het moment van de zaak Merah kwam tegen alle bewijzen in de Franse regering met de "eenzame wolf" theorie en verwierp officieel het idee van de jihad, al waren er wel arrestaties in islamistische kringen.

Toen Nemmouche werd gearresteerd, gebruikte de Franse minister van Binnenlandse Zaken moedige woorden: hij sprak van "jihadi netwerken" en van "problemen" in het Franse gevangenissysteem. Hij voegde eraan toe dat er 700 Franse jongeren in trainingskampen waren in Syrië, en op elk moment weer konden terugkomen. De Belgische overheid gebruikte gelijksoortige woorden.

Deze vermeldingen van jihad en "problemen" in de gevangenissen waren stappen in de goede richting. Het probleem is echter dat er vrijwel zeker geen verdere stappen komen.

Gilles de Kerchove, de EU-coördinator voor terrorismebestrijding, zei onlangs dat er in feite meer dan 700 Franse moslims op dit moment jihad voeren in Syrië. De beschikbare gegevens laten zien dat er ook veel Belgische moslims zijn, en dat er veel moslims naar Syrië gaan uit de rest van Europa. Belgische veiligheidsdiensten hebben geschat dat het aantal Europese jihadisten in Syrië wel 4000 kan zijn. Hele Europese gevechtseenheden lijken daar te zijn gemaakt.

De leiders van de Fransen en Belgen hebben geen echte manier voor het implementeren en beheren van een betere beveiliging, of het bijhouden van de verdachten - zelfs niet om actie te ondernemen. Deze leiders hebben niet eens geprobeerd om de orde te herstellen in de gevangenissen. Regeringsleiders besturen momenteel financieel gehavend landen, blijven steken in verharding, en een jammerlijk gecontroleerde immigratie, perverse effecten van de herverdeling van de sociale systemen, die alleen het aantal armen vermenigvuldigt en de werkgelegenheid vernietigt - de bijwerkingen van het multiculturalisme. Ze hebben niet de wil noch de middelen om met de kosten om te gaan die erbij betrokken zouden zijn.

Ze weten dat als ze probeerden om iets te doen, ze dan al snel geconfronteerd zouden worden met rellen in de (overwegend islamitische) "no-go zones" verspreid over de buitenwijken van de meeste steden.

Zij weten dat zij duizenden politiemensen zullen moeten inhuren en de hulp van het leger moeten overwegen.

Ze weten dat ze ook spoedig worden geconfronteerd met tegenstrevende en extreem vijandige rechters: rechters in België en Frankrijk zijn permanente en niet-verwijderbare ambtenaren, en de meerderheid van hen is getrouwd met economische ideeën op basis van de herverdeling van de rijkdom. Hun beleid is anti-groei, en geven mensen geen economische kansen, en dit is in de eerste plaats wat deze crises in Europa heeft gemaakt. De Verenigde Staten lijkt dit te volgen na een grondig falend beleid. De belangrijkste vakbond van magistraten in Frankrijk, "Syndicat de la magistratuur", staat dicht bij een neo-communistische organisatie, "le Front de Gauche".

De leiders van de regeringen weten dat zij een confrontatie moeten aangaan met deze "anti-racistische" organisaties die volledig gewijd zijn aan de strijd tegen de "islamofobie": krachtige en goed gefinancierde islamitische lobby's, imams in de belangrijkste moskeeën, en de meeste journalisten in de mainstream media.

De leiders van de regeringen weten ook dat zij het risico lopen de verkiezingen te verliezen. In de grote steden van België en Frankrijk heeft de islamitische stem een toenemend gewicht. In Brussel, de stad waar Medhi Nemmouche zijn moorden pleegde, is 30% nu moslim. Roubaix, de stad waar hij werd geboren, is voor 60% moslim. Het aantal steden waar de moslimbevolking een meerderheid is blijft stijgen.

De leiders van de regeringen weten dat wat er gebeurt in Frankrijk en België, in verschillende mate te vinden is in alle Europese landen, en dat het probleem dat hen overdondert, echt een Europees probleem is.

Regeringsleiders van alle grote Europese landen weten dat er honderden goed opgeleide Europese jihadisten in Syrië zijn en dat sommigen van hen zullen terugkeren.

Ze kunnen niet negeren dat sommige al terug zijn in Europa, en dat aanvallen waarschijnlijk worden.

Ze kunnen niet negeren dat als de Europese jihadisten in de honderden lopen, zij die het jihadisme in Europa ondersteunen waarschijnlijk in de tienduizenden lopen.

Ze kunnen niet negeren dat veel gevangenissen in Europa jihadi-broeinesten zijn, en dat de (overwegend islamitische) no-go zones vruchtbaar zijn.

Ze kunnen niet negeren dat de risico's van rellen zeer reëel zijn, en dat rechters onder invloed staan van ideeën die honderd jaar lang hebben bewezen niet te werken - in Rusland, Cuba en overal - maar die toch nog dienst doen overal in Europa.

Ze kunnen het bestaan in elk Europees land niet negeren van "anti-racistische" organisaties en islamitische lobby's, imams en journalisten, bijna exact gelijk aan die er zijn in Frankrijk en België.

Ze kunnen niet voorbijgaan aan de groeiende toename van de islamitische stemmen in grote delen van Europa.

Ze kunnen sommige netwerken breken, sommige aanvallen dwarsbomen, symbolisch sommige jihadisten strippen van hun burgerschap.

Maar ze weten dat ze grotendeels gegijzeld zijn door een situatie die ze niet langer beheersen.

Hun houding is ingegeven door de angst te worden geconfronteerd met veel ernstiger problemen dan alleen moorden: sommige Europese diensten voor terrorismebestrijding zeggen dat een gewapende aanval in Mumbai-stijl in Europa zelfs mogelijk is, ja zelfs waarschijnlijk.

De houding van de overheid kan worden gedefinieerd door een woord dat vaak wordt gebruikt om de houding van Daladier en Chamberlain te beschrijven in 1938: appeasement [politiek van mijding].

De slachtoffers van Merah en Nemmouche waren Joden. Europese politici zeggen dat ze klaar zijn om Joden in Europa te beschermen, maar ze zijn bang voor het beledigen van mensen die de Joden aanvallen. Ze verkondigen de verbale veroordelingen van "anti-semitisme", maar zij negeren doelbewust het islamitische karakter van bijna alle antisemitische daden in het Europa van vandaag.

Europese politici zien dat degenen die het antisemitische begaan deze Jodenhaat nauw associëren met haat tegen Israël. Ze lijken dan te denken dat als ze zeggen "wat er gebeurt in het Midden-Oosten, moet in het Midden-Oosten blijven", dat het dan zal gebeuren. De sukkels lijken te denken dat als ze maar hard Israël bekritiseren en zeggen dat de Joden van Europa niets te maken hebben met Israël, dat uitbarstingen die nog erger zijn, voorkomen kunnen worden. Ze lijken niet in staat te zijn om te zien dat er 'social media' bestaat en dat wat er gebeurt in het Midden-Oosten niet in het Midden-Oosten blijft. Het leidt hen naar een impliciet onderscheid tussen 'goede' Europese Joden die niets zien, niets horen, en hun monden sluiten en zich gedragen als "echte Europese burgers", en de "slechte" Europese joden die zich durven uitspreken over de islamitische haat, hun sympathie voor Israël en zich dus gedragen als "onruststokers".

Artikelen die de "slechte" Joden aan de kaak stellen zijn te vinden in de grote kranten en tijdschriften. Christophe Barbier, directeur van het Franse weekblad L'Express schreef onlangs dat de Franse Joden die zich zorgen maken over de opkomst van islamitische antisemitische daden "paranoïde" zijn. Hij voegde eraan toe, een beetje surrealistisch, dat de Joden die Frankrijk verlaten "verraders" zijn en volgelingen van "Beëlzebub". In een ander artikel in hetzelfde tijdschrift, werden Franse Joodse organisaties onlangs beschuldigd van het spelen van een belangrijke rol in de opkomst van het antisemitisme in Frankrijk door "te dicht bij Israël" te staan. Is ooit iemand bekritiseerd omdat die "te dicht" bij Noord-Korea, Rusland of Iran stond?

Sinds het begin van het conflict in de Gazastrook hebben de Europese leiders hun slechtste opmerkingen tegen de joodse staat gericht. Geen van hen heeft gevraagd waarom Palestijnse organisaties in Gaza hun wapenvoorraden in ziekenhuizen, woningen, scholen en moskeeën zetten, of hun commando- en controlecentra onderin de grote flatgebouwen of onder ziekenhuizen plaatsen. Geen van hen heeft zelfs maar gezegd dat Hamas een terroristische organisatie is, ondanks zijn genocidale handvest. Geconfronteerd met de verschrikkingen in het noorden van Irak, besloten slechts drie Europese landen - Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Duitsland - een beperkte humanitaire hulp te bieden en militaire goederen te leveren aan de Koerdische strijdkrachten. De andere landen onthielden zich voorzichtig.

Een paar dagen geleden nog toonde de Britse premier David Cameron zich bezorgd dat de Islamitische Staat sterk genoeg zou worden om "de mensen in de straten van Groot-Brittannië aan te vallen", maar zo voegde hij eraan toe, geen militair ingrijpen te overwegen. Dat de man die James Foley bruut onthoofde voor de camera sprak met een Oost-Londen accent zette de Britse autoriteiten op zoek naar zijn identiteit: de onthoofding werd meteen beschouwd als een strafzaak, geen barbaarse daad van oorlog.

De moord op Lee Rigby op 22 mei 2013 werd beschouwd als een eenvoudige strafzaak: de rechter die de twee moordenaars veroordeelde, zei dat de "extremistische visie" die beiden uitten tijdens het onderzoek een "verraad aan de islam" was. In de Europese media is de Islamitische Staat nu gedefinieerd als een "terroristische organisatie", nooit als een islamitische organisatie. De Grootmoefti van Saoedi-Arabië zei onlangs dat "de Islamitische Staat de vijand van de islam is". Veel Europese kranten lieten onmiddellijk de krantenkoppen gehoorzaam herhalen wat hij zei. In de mainstream Europese kranten, is Hamas nooit gedefinieerd als islamitisch of zelfs maar als terroristisch; het wordt een "verzetsbeweging" genoemd.

Europese joden merken de geur in de lucht, en velen van hen zijn hun tassen aan het inpakken. Zien dat de journalisten hen "verraders" en volgelingen van "Beëlzebub" noemen, is iets wat hen niet inspireert om hun gedachten te veranderen.

Europeanen die noch joods, noch moslim zijn zien dat de situatie steeds sneller onveiliger en instabieler wordt. Ze voelen ook aan - met goede reden - dat hun politieke leiders niet de waarheid spreken.

Recente opiniepeilingen tonen aan dat in bijna alle Europese landen, een grote meerderheid van de mensen pessimistisch is, het ergste verwachten, en een diep gebrek aan vertrouwen voelen in de politiek, de overheid en de media. Recente opiniepeilingen tonen ook aan dat in de meeste Europese landen een steeds grotere meerderheid van de bevolking de islam verwerpt en verafschuwt. Xenofobe partijen zitten in de lift.

In Beschouwingen over de revolutie in Europa, gepubliceerd in 2009, merkte Christopher Caldwell op dat "Europa niet hetzelfde kon blijven met een andere bevolking er in". Hij voegde eraan toe dat elk debat in Europa over de gevolgen en gevaren van de islam onmogelijk is, omdat "gewelddadige islamisten intimideren en bedreigen". Hij voegde daaraan toe dat de demografische ontwikkelingen en de opkomst van de radicale islam in het Midden-Oosten er niet op wijzen dat de situatie zich zal verbeteren. Vijf jaar later is het duidelijk dat hij gelijk had.

Europa is op weg naar een steeds grotere onzekere toekomst. Debatten over de gevolgen en gevaren van de islam zijn vandaag de dag nog minder mogelijk dan vijf jaar geleden. De demografische ontwikkelingen zijn onstuitbaar en bewegen zich in een richting van de moslim. De radicale islam in het Midden-Oosten en in Europa komt steeds sneller op, zonder dat iemand een vinger uitsteekt om het te stoppen.

Bron: Jihad Comes To Europe