Wat de Israëlische verkiezingen betekenen voor Obama

8 december 2014 - door Daniel Greenfield

Terwijl immigratie in de meeste landen de kiezers naar links duwt, gaat het in Israël het land naar rechts. In de Verenigde Staten rekent links erop dat de demografische gegevens het gemakkelijker voor hen maakt om de verkiezingen te winnen, maar in Israël zullen de demografische verschuivingen het voor rechts makkelijker maken om te winnen.

Maar het grootste probleem voor Links in Israël is dat het wordt gebonden aan de eigen versie van ObamaCare in de vorm van de Palestijnse Autoriteit, die geen vrede zal sluiten, niet zal stoppen met de financiering van terrorisme, en niet zal stoppen met slachtoffer te spelen. Net als bij ObamaCare balanceert het Israëlische Links tussen de uitvoering van het rampzalige vredesproces waar iedereen een hekel aan heeft of te zwenken naar economische kwesties als onze dagelijkse boterham.

Voor Obama en Europese leiders is Israël te herleiden tot het vredesproces. En Israëlisch Links is afhankelijk van de steun van deze buitenlandse regeringen, vanwege haar netwerk van door het buitenland gefinancierde non-profit organisaties. Israëlisch Links kan niet overgaan tot het laten exploderen van hun versie van ObamaCare, omdat Links een buitenlandse organisatie is geworden met een beperkte binnenlandse steun. Haar kiezers zitten niet in Israël; maar in Brussel.

Israëlisch Links heeft geen ideeën, zowel in buitenlandse als in binnenlandse, en hun overgebleven kaart is Obama.

Het escaleren van een crisis in de betrekkingen is altijd de traditionele manier voor de Amerikaanse regeringen geweest om de Israëlische regeringen te dwingen om af te treden. Bill Clinton deed het met Netanyahu en als er Israëlische verkiezingen verschijnen aan de horizon, zou Obama ervan houden het helemaal overnieuw te doen.

Er is slechts één probleem.

De Verenigde Staten is populair in Israël, maar Obama niet. Obama's trammelant met Netanyahu eindigde ermee dat het de Israëlische leider populairder maakte. Het plan voor Obama om naar de Israëli's een positief beeld uit te stralen terwijl hij tegen de Joodse staat uit zou varen, zodat Netanyahu de schuld zou krijgen.

Dat was het waarom Obama de reis naar Israël maakte. Terwijl zijn populariteit in Israël weer wat opknapte, daalde die weer vanwege zijn houding tijdens de recente oorlog met Hamas. Uit opiniepeilingen blijkt dat de meerderheid van de Israëli's hem niet vertrouwt sinds hij steun gaf aan het islamitisch terrorisme van Iran. En dat is slecht nieuws voor hem, en ook voor het Israëlische Links, dat het nodig heeft om de imago's te verkopen van een goede Obama en een slechte Netanyahu.

De buitenlands politiek is verdeeld over de kwestie of Obama in de Israëlische verkiezingen zal ingrijpen en in welke mate. Proefballonnen worden opgelaten om te tonen dat de Obama-partij op z'n minst bereid is om terughoudend te zijn over de suggesties van sancties tegen Israël. Het is onwaarschijnlijk dat sancties ooit het Congres kunnen passeren, maar ze hebben ook nooit bestaan. Obama's mensen laten dit Israëlische Links en hun media-outlet als Haaretz het zware werk doen door politieke doemscenario's op te stellen en die vervolgens weer te ontkenning.

Het idee is om Netanyahu te ondermijnen zonder dat Obama de handen vuil maakt. Anonieme lekken geven Obama plausible mogelijkheden te ontkennen zonder dat ze officieel kunnen worden getraceerd. Terwijl Obama, Biden en Hillary de aanvallen betitelen als "normale meningsverschillen tussen vrienden" voor de consumptie van de Amerikanen, Joodse en niet-Joodse, waarschuwt Israëlische Links dat de relatie tussen Amerika en Israël volledig is geruïneerd.

Terwijl Joodse democraten vergeetachtig zijn, zoals de bedoeling is, heeft deze tactiek alleen het imago van Obama beschadigd onder de Israëlische doelgroep. En dat heeft Netanyahu's imago versterkt als een sterke leider die wil opkomen voor de belangen van zijn land.

Bij het proberen Netanyahu te verzwakken, maakte Obama hem alleen maar sterker.

Israëlische Links is echter niet klaar. Impopulair bij het publiek, hebben de leden nog de controle bij de politie, de rechterlijke macht, de media, de academische wereld en de entertainmentindustrie. Zij vormen de Israëlische "Binnenste Staat", samengesteld uit allerlei mensen vanaf de hoogste veiligheidsambtenaren tot aan de media die voortdurend waarschuwingen afgeven over bedreigingen voor de democratie van de democratie, gevaren van rechts-extremisme, en de noodzaak om het ophitsen te verminderen, wat meestal betekent: alles wat van Links afwijkt.

Als het gaat om verkiezingen, compenseert Links zijn impopulariteit met 'nep derde partijen' die beweren centrum of hervormingsgezind te zin. Yesh Atid is de huidige incarnatie van een dergelijke zinkende nep derde partij, gebouwd rond een tv-man die de hogere school niet afmaakte maar toch ging om Minister van Financiën te worden. Maar hij heeft reeds zijn doel vervuld. De volgende incarnatie van nep derde partij zal worden geleid door Moshe Kahlon.

Moshe Kahlon is een bekend figuur, een overloper van de conservatieve partij Likud, een nep gematigde, die beweert dat "extreem rechts" zijn oude partij heeft overgenomen. Wissel Reagan om voor Begin en het is exact dezelfde retoriek die je hoorde van een Charlie Crist of een Larry Pressler.

Links is niet kundig in het winnen van de populariteitsprijs, laat staan een wedstrijd van ideeën, maar het is wel behendig in het manipuleren van Israëls multi-partij systeem in haar voordeel. Het hoeft niet rechts te verslaan. Het vergt enkel het bouwen van een coalitie uit deze 'nep derden', gevoed door de openbare frustratie over de bestaande dominante partijen om manieren te vinden om rechts te versplinteren. En dat is waar Obama de meeste schade kan doen.

Obama heeft gefaald om de Israëli's voor zich te winnen, maar hij hoeft dat ook niet als hij Netanyahu genoeg maar concessies kan afdwingen om zijn image te vernietigen. En dan begint rechts zichzelf op te eten. Het is dezelfde tactiek die Obama tegen de Congres Republikeinen gebruikte. Links verenigen en rechts verdelen, en het werkte goed in Amerika. Netanyahu's bereidheid tot compromissen heeft rechts meer laten verliezen zonder te winnen op andere punten.

Netanyahu kan dan onverslaanbaar worden geacht dit keer, maar als zijn coalitie genoeg kan worden afgezwakt met Linksisten en vervolgens met compromissen, dan is zijn vermogen om tijdens het creëren iets gedaan te krijgen een tikkende tijdbom. Nieuwe verkiezingen zijn het resultaat van de tikkende tijdbom die ten slotte is afgegaan. De "inclusive" coalitie heeft, begunstigd door deze regering, de laatste tijd effectief de regering-Netanyahu ondermijnd.

Als een meer solide conservatieve coalitie verschijnt vanuit de verkiezingen, dan zal Obama verloren hebben. Maar de algehele relatie zal ongewijzigd blijven, zelfs als links gewonnen zou hebben.

Geen Israëlische regering kan de dingen geven die Obama wil, omdat ze fysiek onmogelijk zijn. De PLO wil geen vrede. Het zal niet instemmen met een definitief akkoord dat voldoet aan alle toekomstige eisen aan Israël en dat alle rechtvaardigingen voor geweld tegen de Joodse staat beëindigt. En zelfs indien een dergelijke deal bereikt zou worden, dan zou dit nog geen invloed hebben op Hamas dat Gaza controleert en de Westelijke Jordaanoever zal controleren. Noch zou dit het regionale islamitische geweld laten verdwijnen waarvan al zo vaak gezegd is dat dit de oorzaak van het conflict is.

Zelfs een linkse regering zou nog steeds worden berispt, want er zijn Joden die in Jeruzalem wonen en in andere plaatsen in Israël die Obama afkeurt. Geen Israëlische regering zou een kwart miljoen Joden etnisch gaan zuiveren. En zelfs als het dat wel deed, dan zouden nieuwe eisen en claims op bezette gebieden gaan volgen.

Een linkse regering kan echter Obama wel politieke dekking geven. Het zou uitspraken over Iran voorkomen en het zou de vrije Israëlische levens in gevaar brengen om maar te voldoen aan de eisen van de Amerikaanse regering. Haar leden zou helpen de illusie van Obama te handhaven als een vriendschappelijke relatie, ongeacht hoe kwalijk de dingen ook worden achter de schermen. Maar er zou geen openbare spanning meer zijn en er zouden geen vragen meer rijzen voor de Amerikaanse Joden.

En dat is wat Obama echt wil. Israël is bedoeld om een zondebok te worden in buitenlandse kwesties en een veilige fondsenwerving voor de democratische politici. Het wordt verondersteld om de schuld voor Obama weg te nemen over het buitenlands beleid, terwijl hij poseert voor foto's met het Joodse publiek.

Dat is waar Netanyahu het evenwicht verstoorde, door zich uit te spreken. Dat is wat Obama woedend maakte.

Obama's ideale Israëlische regering zou niet toestaan hem te berispen en de schuld te geven van van alles, zonder ooit te spreken in zijn eigen verdediging. Het zou op zielige wijze dankbaar zijn voor alle aandacht die het van Obama zou krijgen. Dat is alles wat Israëlische Links hem kan bieden, en het kan zelfs dat niet leveren, omdat het niet kan winnen.

Bron: What Israeli Elections Mean for Obama | FrontPage Magazine