www.wimjongman.nl
Iran is geen China
24 november 2014 - door Caroline Glick
De Obama-regering zal nooit afzien van zijn vrijage met Iran.
Aan de vooravond van de verlengde termijn in de door de VS geleide zes-partijen-gesprekken met Iran over Teheran's illegale kernwapenprogramma, is er één ding dat volkomen duidelijk is en dat is dat de Iraanse hofmakerij het middelpunt is van het Midden-Oosten beleid van de Amerikaanse President Barack Obama. Het komende overleg in mei in Genève zal dit niet veranderen.
Om duidelijk te zijn, Obama heeft niet de bedoeling om de regionale opkomst van Iran's hegemonie onder controle te krijgen. Geen enkele actie die hij tot nu toe heeft ondernomen ten aanzien van Iran kan worden opgevat als een inspanning om Iran te controleren of in te kapselen.
Hun doel is om een Amerikaanse alliantie met Iran te ontwikkelen. Zoals Obama de dingen ziet, is Iran voor hem wat China was voor de toenmalige Amerikaanse president Richard Nixon. Nixon normaliseerde de Amerikaanse betrekkingen met de Volksrepubliek China om de Chinese communisten maar geen kwaad te doen. En Obama is niet bezig met de vrijage met de Iraanse islamitische revolutionairen om hen schade toe te brengen.
Helaas voor de wereld is China geen relevante analogie met Iran. Nixon streefde ernaar banden met Peking te ontwikkelen, omdat hij de Chinezen wilde loswrikken uit de alliantie met de Sovjet-Unie. De hofmakerij naar China was bedoeld ten behoeve van nadelige gevolgen voor Moskou; en Moskou was de grootste vijand van de VS.
Maar er is geen Moskou dat door de VS zal worden verzwakt door Teheran te versterken. De enige partijen die rechtstreeks en onmiddellijk zullen worden geschaad door de Obama's beleid van de hofmakerij zijn de Amerikaanse bondgenoten in het Midden-Oosten.
De verzoeningspolitiek van de geallieerden ten opzichte van de nazi's in 1938 gaf drie slachtoffers: Tsjecho-Slowakije, de rest van Europa en de rest van de wereld.
Obama's beleid van hofmakerij van Iran heeft ook drie slachtoffers: Israël, de soennitische Arabische Staten en de rest van de wereld.
Obama's initiatief voor de nucleaire gesprekken van zes-machten met Iran schaadt Israël omdat de onderhandelingen het nucleaire programma van Iran makkelijker maken. Dat wil zeggen, Obama laat Iran toe verder te gaan met het ontwikkelen van middelen om Israël met nucleaire wapens aan te vallen.
Volgens berichten in de pers over de inhoud van de onderhandelingen, heeft de VS al haar dikke rode lijnen al verlaten. Het heeft zijn eis verlaten dat Iran de centrifuges zal ontmantelen. Eind vorige week heeft de VS naar verluidt de eis verlaten voor een Iraanse transparantie bij het Internationaal Atoomenergieagentschap betreffende haar werk in het verleden aan de ontwikkeling van de atoombom.
Met andere woorden, de deal die de VS deze week met Iran hoopte te sluiten, zal nu volgende zes maand onderhandelbaar blijven, zonder een serieuze actie om de Iraanse vooruitgang bij de ontwikkeling van kernwapens te beknotten.
En in ruil voor het niet ondernemen van actie om de nucleaire vooruitgang in te perken, vraagt Iran - en zal het waarschijnlijk krijgen - een volledige afschaffing van de bindende economische sancties van de VN-Veiligheidsraad. Die sancties werden gegeven in reactie op Irans illegale nucleaire vooruitgang. De deal die de VS nu wil ondertekenen zal het nucleaire programma van Iran legitiem maken.
Dan is er nog de rest van de landen in de regio. De Saoedi's en hun Sunni broeders zijn niet als Tsjechië. Zij zijn als Polen, Frankrijk, België en Nederland. Net als de nazi's en de Europese staten eind 1938, bedreigt Iran alle Soennitische landen in de regio.
Terwijl de Amerikanen zich dwangmatig hebben laten betrekken bij de obsessief-compulsieve nucleaire onderhandelingen met Iran, hebben de Iraniërs hun aandacht verdeeld tussen de nucleaire ontwikkeling en de regionale uitbreiding. In september namen ze Jemen over.
De Houthi militie van Noord-Jemen nam afgelopen september de hoofdstad Sana'a van Jemen in. De Houthis zijn Shi'iten, en zijn voor Jemen zijn ze gelijk aan wat de Libanese Shi'itische proxy Hezbollah is voor Libanon. De Houthis, die reeds een belangrijke strijdkracht vormen binnen de door VS opgeleide Jemenitische strijdkrachten, eisen de controle over hen.
Naast de proxy-overname van Jemen, zoals Midden-Oosten analist Tony Badran eerder deze maand meldde, orkestreren de Iraanse leiders een grote voorlichtingscampagne om zichzelf aan de regionale spelers te presenteren als de regionale hegemonie.
De Iraanse Revolutionaire Garde Korps-commandant Qassem Soleimani staat op een foto met de Koerdische Peshmarga in Irak en met de Irakese reguliere militaire troepen. De Iraanse veiligheid chef Ali Shamkhani ging naar Libanon eind september en heeft aangeboden om de Libanese strijdkrachten te bewapenen.
Iran geeft met deze foto-momenten een signaal af wie de nieuwe baas is van de regio.
Jemen heeft een gezamenlijke grens van 1700 km met Saoedi-Arabië. De Houthis vochten al eerder een grensoorlog met Saoedi-Arabië in 2009. De Iraanse proxy controle over een groot deel van de grens is vandaag een duidelijke bedreiging voor de Saudische soevereiniteit. In het licht van de nauwe banden die de Houthis in de afgelopen tien jaar hebben ontwikkeld met de sjiitische minderheid van Saoedi-Arabië, is het ook een bedreiging voor de interne politieke stabiliteit in het Koninkrijk.
Als de Obama-regering de ene rode lijn na de andere rode lijn in de nucleaire gesprekken uitwist, en zich naast Hamas en de Moslimbroederschap en andere Iraanse soennitische bondgenoten opstelt tegen de Amerikaanse bondgenoten, dan genieten de Iraanse leiders ervan dat hun hegemonie over Jemen is gestegen naar vier Arabische Staten die onder hun heerschappij staan, een lijst met inbegrip van Irak, Syrië en Libanon.
De Iraanse controle over Jemen is een directe bedreiging voor de wereldeconomie. Voordat de Houthis naar Sana'a marcheerden, was Iran in staat om de mondiale oliemarkten te bedreigen met hun soevereiniteit over de straat van Hormuz, en daarmee het scheepvaartverkeer tussen de Rode Zee en de Indische Oceaan. Met de haven van Aden zal Iran nu ook de controle hebben over het maritieme verkeer tussen de Perzische Golf en de Indische Oceaan.
Het is waar dat de enorme stijging van de Amerikaanse olie-omzet het gevolg is van de ontwikkeling van haar schalie-olie, en dat dit de macht van sommigen in het Midden-Oosten om de olieprijzen te dicteren zal verminderen. Maar de Midden-Oosten oliehandel vormt nog steeds 40 procent van de wereldmarkt en zal de komende jaren een enorme kracht in de mondiale economie blijven. Als de macht die controle uitoefent op de oliestroom, zal Iran een enorme invloed kunnen uitoefenen op de mondiale economie.
Voeg hieraan toe het feit dat Iran's Hezbollah slapende cellen heeft in elke grote stad in Europa en in meerdere knooppunten van Noord-Amerika, en dat Iran ook strategische allianties heeft met Venezuela en Nicaragua, dan zal een nucleair bewapend Iran dat een leidende controle uitoefent over het Midden-Oosten en haar olie-uitvoer, een strategisch gevaar voor de mondiale economie en mondiale veiligheid worden.
Een van de vele wenkbrauw-fronsende aspecten van Obama's hofmakerij met Iran is, dat het niet gebonden is aan een Amerikaans terugtrekken uit de regio. De VS trekt zich niet terug.
Obama heeft tot nu toe opdracht gegeven tot honderden luchtaanvallen op de doelstellingen van de Islamitische Staat, en er zullen er ongetwijfeld meer volgen. De Verenigde Staten nam deel aan de omverwerping door de NAVO van de Libische leider Muammar Gaddafi. De Amerikaanse macht blijft een belangrijke factor in de regionale zaken, en Obama is er tijdens zijn ambtstermijn niet van weggelopen om het te gebruiken.
Het probleem is dat in alle gevallen zijn gebruik van Amerikaanse macht Iran meer heeft geholpen dan het Amerikaanse bondgenoten hielp. In het geval van Libië heeft de Amerikaanse macht rechtstreeks de Amerikaanse bondgenoten bedreigd en al-Qaeda en aanverwante groepen machtig gemaakt.
Met de opkomst van China vandaag geeft dit bij sommige Amerikaanse analisten vraagtekens over de wijsheid van Nixon's opening naar Beijing. Maar er zijn maar weinig argumenten dat zijn China-zet strategische schade heeft toegebracht aan de Sovjet-Unie en aan de Amerikaanse overwinning in de koude oorlog heeft bijgedragen.
Niet alleen zal de Obama's opening naar Iran geen probleem geven naar de VS toe op de korte termijn. Het onvermijdelijke resultaat zal wel zijn een decennium van meer primaire en secundaire regionale oorlogen en een chronische instabiliteit, met een nucleair bewapend Iran dat het overleven bedreigt van alle Amerikaanse regionale bondgenoten. Het zal ook leiden tot schokken in de mondiale economie en de directe dwingende macht van Iran over de wereld als geheel sterk uitbreiden.
Niet alleen is Obama geen Nixon; in vergelijking met hem ziet een Neville Chamberlain eruit als een kleine, bijna onbeduidende mislukking.