Hamasbara en Mediaterrorisme
29 juli 2014 - door Daniel Greenfield
De media-oorlog tussen Israël en Hamas is onevenredig en ongelijk. Het is ongelijk, omdat Israël haar geloofwaardigheid moet behouden, terwijl Hamas en zijn bondgenoten zich in de media nooit zorgen maken over hun geloofwaardigheid.
In een voortdurende nieuws-cyclus reageert Israël met een onderzoek op de beschuldigingen van gruweldaden, terwijl Hamas en zijn bondgenoten van de Hamasbara in het mediapakket samen de bloedige foto's laten zien van de lokale verslaggevers, met een verhaal om het in een gebeurd verhaal om te zetten.
Tegen de tijd dat het Israëlische onderzoek het echte verhaal achterhaalt, zoals met de UNRWA-school in Beit Hanoun, houden de Hamasbara zich al weer bezig met de volgende gruweldaad.
Elke Israëlische verklaring is intensief bezien en onderzocht vanuit elke hoek. Een Tweet door een Israëlische politiewoordvoerder is uitgesponnen door BuzzFeed-troll Sheera Frenkel met een bewering dat Hamas niet de drie Israëlische jongens had ontvoerd en vermoord. Het verhaal werd vervolgens opnieuw opgepakt door New York Magazine in verband met een post die meer dan 200.000 sociale media treffers kreeg. De post was oneerlijk en onjuist... maar dat deed er niet toe.
Ondertussen heeft Laura Rozen van Al-Monitor deelgenomen aan de aanvallen op Israël door Barak Ravid van Haaretz te beschuldigen, die de staakt-het-vuren-voorwaarden van Kerry die te gunstig waren voor Hamas had geopenbaard, als zijnde een leugenaar die valse Israëlische claims publiceerde.
Rozen's alternatieve versie, welke lijkt te zijn gekomen van Al Jazeera, week nauwelijks af van de Israëlische versie, maar het hield haar niet tegen om haar Qatari-bron te gebruiken om Israël te vallen. Obama ging ondertussen verder door te wijzen op de vele fundamentele termen in het staakt-het-vuren voorstel, maar de versie van de Israëlische media was oneerlijk en besmeurde Kerry.
Deze tactieken, die geboren zijn in de tijd van Twitter, met de volledige ineenstorting van journalistieke ethiek, zijn niet alleen ter verdediging van het islamitisch terrorisme, maar ze maken ook gebruik van de tactieken van de terroristen welke zij verdedigen.
Hamasbara is minder afhankelijk van deze ontwikkelde verhalen en meer van Tweets en Blog posts. Haar beoefenaars zijn gewoon activisten met een media-forum. Hun lastercampagnes zijn afhankelijk van snelle hit en run aanvallen. Zij brengen een verhaal dat uit de lucht is gegrepen en gaan naar de volgende aanval met dezelfde snelheid.
Er zit daar iets in van de Hamas zelfmoord-moordenaar in hun bereidheid tot zelfvernietiging, voortdurend hun reputatie vernietigend, maar journalistieke geloofwaardigheid is niet meer wat ze vroeger was. Activistische journalisten helpen bij het vervaardigen een verhaal dat is opgepikt door de tweederangs media blogs en de hoofdstroom media-kanalen.
In een eeuwige nieuwscyclus, is laster een moment, waar ze ook onmiddellijk weer verdwijnt. Het nauwgezette werk bij de Al-Durrah-hoax van veertien jaar geleden, dat nog steeds wordt onderzocht door de toegewijde journalist Philippe Karsenty, gaat over hoe de media en de critici werken.
De Rozen/Frenkel gedrevenheid door de Hamasbara-aanvallen laat zien hoe het nu werkt.
Gruweldaden met diavoorstellingen worden samengepakt door internationale correspondenten, en zijn het materiaal van tweets van de activisten. Sommige van deze foto's blijken uit Syrië te zijn gekomen en worden weer ingetrokken, maar de schade is al gedaan, omdat niemand die een foto van een dood kind ziet het echt kan schelen of de foto uit Syrië kwam of Gaza. De emotionele impact wordt sterker dan de waarheid.
Deze kleine "foutjes" stapelen zich op tot een berg van Hamasbara.
Een onderzoek is veel trager dan een leugen, zo lang de leugen maar snel wordt geproduceerd. Het duurde voor Sheera Frenkel van BuzzFeed of voor Laura Rozen van Al-Monitor slechts een paar seconden om een tweet te wijden aan een schadelijk Hamasbara verhaal.
Ontrafelen en weerlegging van dat verhaal duurt veel langer.
Dat is waar de Hamasbara verschilt van de breedspakerigheid van een Walter Duranty en heeft daar zijn voordeel. De media-trollen hoeven zich niet in te zetten voor wat dan ook. Alles wat ze hoeven te doen is een beetje verdraaien en wachten op zo iemand als Katie Zavadski van New York Magazine om de kruimels te bloggen. Het hoeft nooit een artikel te worden. Dat zou bijna een nederlaag voor het doel zijn. Het is veel gemakkelijker om het vaag te houden, met een verzameling van aanhalingen.
Ze hoeven niet eens enige tijd en moeite te investeren in hun lelijke en oneerlijke werk. Het zijn hun critici die de tijd moeten nemen om de waarheid uit te vinden.
En tegen die tijd heeft de Hamasbara zich al op de volgende tragedie geworpen.
Hamasbara heeft als doel om een constante druk te handhaven op Israël, met een vloed van valse aanvallen onder de gordel van haar verdedigers, terwijl ze hen in het defensief houden.
De grote leugen is opgebouwd uit een lawine kleine verachtelijke leugens. En deze kleine leugens zijn beschikbaar.
Net als de pixels in een afbeelding zijn zij er alleen om een breder beeld te schilderen met de herhaling van de constante thema's. Het allesoverheersende thema is dat Israël kwaad, slecht, wreed en oneerlijk is. Geen enkel geval hoeft te worden bewezen, net zoals de afzonderlijke foto's is er een massa van kleine niet te bewijzen leugens die te veel zijn om individueel te worden weerlegd en onmogelijk om collectief te weerleggen.
Hamasbara-media vallen Israëls geloofwaardigheid aan over iedere kwestie zonder enige geloofwaardigheid van zichzelf.
Maar de Hamasbara, evenals Hamas zelf, hoeft geen geloofwaardigheid. Het is zuiver destructief. Zij is actief in de negatieve zin. Het bestaat om te vernietigen: reputaties, ideeën, mensen en landen; en ondertussen tegelijkertijd helemaal niets bij te dragen.
Hamasbara gaat over een duizend aanvallen, elk één is op zich schadelijk, maar uiteindelijk zinloos. Ze zijn bedoeld om te functioneren als een cumulatieve uitputtingsslag; met elk sprookje en laster dragen ze de verdedigingen weg van Israël. Deze tactiek van media-terrorisme bij het dupliceren van de fysieke terroristische tactieken van de Hamas-bondgenoten.
Het Hamasgeweld en de Hamasbara-leugens zijn beide wapens. Hamas brengt schade toe, terwijl Hamasbara Israëls vermogen verlamt om terug te vechten. Hamasbara helpt Hamas de overwinning uit de kaken van de nederlaag te rukken. En Hamas geeft Hamasbara een plaats in deze nieuwe journalistiek, waarvan de doelen net zo destructief zijn als de eigen doelen.
Wat voor soort mensen zijn gewillig om beroep op te doen ter ondersteuning van een genocidale islamitische terreurgroep, terwijl ze hun gerafelde journalistieke geloofwaardigheid op het spel zetten? De vraag stellen is deze antwoorden.
De Hamasbarist heeft veel gemeen met de Hamas-terroristen die hij verdedigt. We willen graag denken dat de barbarij die we in Syrië, Irak of Gaza zien, geen tegenhanger heeft in onze eigen samenleving buiten een paar slechte volksdelen van het land.
Maar Hamas, net als de meeste islamitische terroristische groeperingen, vindt haar leden in de midden- en hogere klassen. Dat is waar de Hamasbarists van onze eigen media ook vandaan komt.
Achter de uiteenlopende ideologieën van de rood-groenen zit het bondgenootschap van de obligate Hamasbara voor Hamas met een gemeenschappelijke liefde voor macht en vernietiging. De Hamasbarist leeft plaatsvervangend op de sensatie van het Hamas-terrorisme. De oude kwade overeenkomst tussen de propagandist en het tuig, degenen die de ramen ingooien en degenen die verklaren waarom de vensters dienen te worden gebroken, is geworteld in een wederzijds verlangen om te vernietigen.
De media-terrorist is net zo veel een terrorist als de terroristen die hij verdedigt. Hij heeft net zo goed een verlangen om te verbranden en doden, te domineren en te onderdrukken. Wat hij mist is de moed om de ketenen af te werpen van zijn dure graad, zijn IKEA-meubels en zijn Netflix-account, om te gaan doden en te sterven in een vreemd land.
De Hamasbarist is te veel lafaard om te kunnen doden. In plaats daarvan vecht hij zijn oorlog voor Hamas op de sociale media en op de virtuele pagina's van de salonfähige, New York Magazine of The Daily Beast.
Hij mag dan niet bereid om te sterven, maar hij is meer dan bereid om te liegen.