Hamas (en Irans) faal-veilig-strategie

11 juli 2014 - door Caroline Glick

Waar is Hamas mee bezig? Hamas is niet van plan om Israël te verslaan. Het gaat er niet om enig grondgebied te verkrijgen. Ook Israël is niet van plan om zich terug te trekken uit Ashkelon of Sderot onder een regen van raketten.

Dus als Hamas niets kan winnen, waarom vecht het dan? - Waarom een regen van vernietiging en ellende op de miljoenen Israëliërs met jullie Iraanse en Syrische raketten als een uitnodiging tot een contra-aanval op jullie magazijnen, hoofdkwartieren en wapens, die jullie eenvoudigweg geplaatst hebben temidden van het Palestijnse volk, namens wie jullie zeggen vechten? - Wel Hamas zit in een precaire positie. Toen de terreurgroep Gaza zeven jaar geleden overnam, lagen de dingen wat anders.

Het had een relatief vriendelijk regime in Caïro, dat bereid was om de ogen te sluiten voor alle raketten die Iran, Syrië en Hezbollah naar de Gaza stuurden via de Sinaï.

De Hamasleiders hadden zich comfortabel genesteld in Damascus, en genoten van de warme betrekkingen met Saoedi-Arabië en Iran.

Internationale fondsen stroomden vrijelijk op de bankrekeningen van Hamas bij de Arabische Bank, en ook vanuit de begroting van Fatah's door donors gefinancierde Palestijnse Autoriteit, met het hoofdkantoor in Jordanië, via de VN, en indien noodzakelijk werden er koffers vol met contant geld door koeriers van Egypte naar Gaza gebracht.

Hamas gebruikte deze omstandigheden voor de opbouw van het arsenaal van een terreurstaat, om de treinen op tijd te laten rijden, scholen te openen; werknemers van de overheid werden betaald; Israël werd gebombardeerd; alles was in orde.

Vandaag de dag wordt Hamas, de Palestijnse afdeling van de Moslimbroederschap, geconfronteerd met een Egyptisch regime dat verwikkeld is in een strijd op leven of dood met de 'broederschap'. Om schade te berokkenen aan Hamas hebben de Egyptenaren het afgelopen jaar een blokkade opgeworpen voor de wapenzendingen over land naar Hamas, en de grensoverschrijdende smokkeltunnels afgesloten voor de vernietiging van de economie.

Syrië en Hamas kwamen tegenover elkaar te staan aan het begin van de Syrische burgeroorlog, toen Hamas, een soennitische Jihad-groep, niet meer openlijk steun kon geven aan het Bashar Assad-bloedbad onder de soennieten.

Fatah heeft de laatste tijd geweigerd om betalingen te doen aan Hamas als gevolg van de druk vanuit het [Amerikaanse] Congres voor het stopzetten van de thans illegale hulpstroom aan de gezamenlijke eenheidsregering van Fatah-Hamas.

Toen de Hamasbankier werd getroffen door rechtszaken van terreurslachtoffers, weigerde de Arabische Bank om gelden van derden over te maken naar Hamas. De VN is ook hard ingezakt voor de financiering van de bureaucratie van de terreurgroep.

In de Gazastrook zelf hebben zich de al-Qaeda filialen uitgezaaid, met inbegrip van ISIS (nu hernoemd naar de Islamitische Staat), samen met de Iraanse proxy, de Islamitische Jihad. Deze groepen dagen Hamas nu uit over hun claim aangaande de macht. Met het ontbreken van de mogelijkheid om de werknemers van de regering hun salarissen te betalen, oefent Hamas nu harde druk uit om de rivalen er onder te houden.

Gezien deze omstandigheden was het gewoon een kwestie van tijd dat Hamas een volledige aanval tegen Israël zou openen.

Jodenhaat is plaatselijk in de islamitische wereld. Oorlogvoeren tegen Israël is een beproefde en zuivere methode voor de verankering van sympathie en steun in de islamitische wereld. Op z'n minst krijg je een verdraagzaamheid, zo niet de steun van de VS en Europa. En je krijgt al deze dingen of je nu wint of verliest.

Toen Saddam Hussein 39 Scud-raketten op Israël afvuurde tijdens de Golfoorlog van 1991, viel hij niet aan omdat hij dacht door dat te doen Israël te kunnen vernietigen. Hij heeft Israël aangevallen omdat hij de Arabische leden probeerde te overtuigen de VS-geleide internationale coalitie te verlaten in de oorlog tegen hem.

Bovendien, toen Saddam de Scuds tegen Israël lanceerde, wist hij dat Israël niet zou kunnen terugslaan. Hij wist dat de VS Israël zou dwingen om niets te doen, zodat zij de steun zouden krijgen van de Joden-hatende Arabieren in de coalitie.

Zo was het aanvallen van Israël een vrijspel waar hij alleen maar van kon profiteren.

Hezbollahleiders misleiden ook nooit zichzelf om te geloven dat hun groep Israël kan veroveren. Maar door een aanval op de gehate Joden waren ze in staat om zichzelf en hun Iraanse bazen te presenteren als de hoeders van de moslims wereldwijd.

Dan was er de reactie van de VS.

Zoals het Saddam beschermde tegen Israël in 1991, zo ook in 2006. De VS gaf de Hezbollah de overhand in de oorlog. De toenmalige-minister van buitenlandse zaken Condoleeza Rice heeft Israël gedwongen een wapenstilstand met Hezbollah te aanvaarden, iets wat de illegale terreurgroep op juridische en morele gelijkheid met Israël heeft geplaatst.

Deze Amerikaanse legitimering van Hezbollah stelde de Iraanse proxy in staat om de Soennitische en christelijke landgenoten in Libanon te intimideren en hen te dwingen een effectieve Hezbollah-controle over de hele staat te accepteren.

Voor Hamas heeft de Obama regering vanaf het begin van de vorige raketcampagnes van Hamas in 2009 en 2012, duidelijk gemaakt dat het de aanvallen van Israël niet zou tolereren als die voldoende uitgebreid zouden zijn om de capaciteit van Hamas om Israël te blijven aanvallen weg te vagen. Met andere woorden, Barack Obama koos ervoor Hamas – als een illegale terroristische organisatie, in een oorlog van willekeur, met misdadige raketaanvallen op de Israëlische burgers – te beschermen tegen Israël.

Vandaag de dag heeft Hamas alle reden om moed te putten uit de reacties die het heeft ontvangen over het huidige offensief.

In de interne Palestijnse arena is het Fatah, dat de partner van Hamas is in de eenheidsregering van de Palestijnse Autoriteit, dat nu schouder aan schouder staat met Hamas.

Zoals Jerusalem Post verslaggever Khaled Abu Toameh meldde, nemen de Fatah-milities in Gaza actief deel aan de door Hamas geleide raketcampagne tegen Israël. Fatah terroristen hebben gepocht over het afvuren van tientallen raketten en mortiergranaten op Ashkelon en Sderot.

Op woensdag meldde de Palestijnse Media Watch dat Fatah een foto geplaatst heeft met de mededeling dat de militaire vleugels van Fatah, Hamas en de Islamitische Jihad "wapenbroeders" zijn, verenigd door "Één God, één vaderland, één vijand en één doel".

Fatahchef Mahmoud Abbas is de diplomatieke kampioen van Hamas. Inderdaad, zijn wilde beschuldigingen tegen Israël hebben zich verplaatst vanuit het rijk van overdrijving naar de bezorgdheid dat hij van plan is om een tweede front te openen tegen Israël vanuit Judea en Samaria.

Hoewel Egypte nog steeds niet de bereidheid heeft aangegeven om Hamas te ondersteunen, zal hoe langer Hamas Israël zal aanvallen het steeds moeilijker voor Egypte worden om de grens tussen Gaza en Sinaï af te sluiten. De Hamas-oorlog versterkt ook de Moslimbroederschap in Egypte.

Dan is er nog de Obama-regering.

Obama's regeringswoordvoerders hebben reeds voorbereide verklaringen afgegeven met de beschuldiging van Hamas voor de vijandelijkheden, en steun voor Israël, terwijl ze die prezen voor haar terughoudendheid. Maar op hetzelfde moment hebben ze berichten verzonden waaruit bleek dat Obama meer dan ooit de intentie heeft om Hamas de overwinning te geven, zelfs als de terreur blijft neerregenen op Israël.

Toen Tel Aviv, Jeruzalem en Hadera hun eerste raketsalvo's uit de Gazastrook moesten slikken op dinsdag, sprak Obama's Midden-Oosten-gezant Philip Gordon op de Haaretz "vrede"conferentie.

Het was een presentatie waar je mond van open viel.

Gordon gaf de schuld aan Israël voor de mislukking van hun regeringsinspanningen als bemiddelaar voor een vredesakkoord tussen Israël en de PLO, en onderwijl prees hij de leider van Fatah en Hamaspartner, Abbas.

En het ging vanaf daar alleen maar slechter.

Na te beweren dat Israël zich onvoldoende inzette voor vrede, dreigde Gordon om de Amerikaanse steun aan Israël bij de VN in te trekken en de deur te openen voor de criminalisering van Israël door deze corrupte internationale instantie.

"Hoe zullen we voorkomen dat andere staten steun geven aan Palestijnse inspanningen in de internationale organen, als niet wordt gezien dat Israël zich inzet voor vrede?" zo vroeg hij retorisch.

Gordons opmerkingen werden niet betwist door het State Department.

En de State Department-woordvoerders zijn nog steeds bezig om erop te wijzen - absurd genoeg - dat Hamas geen lid is van de eenheidsregering van Fatah-Hamas.

Vanuit het oogpunt van Hamas is de reactie van de Obama-regering op haar agressie een uitnodiging om door te gaan. Gordons toespraak heeft de vragen weggenomen die zij gehad zouden kunnen hebben over hoe de VS zou reageren.

Hamas weet nu dat de VS Israël zal dwingen om zich terug te trekken, als de Hamas nog steeds overeind staat en zo in staat is om de overwinning door de jihadisten te claimen en Egypte in te laten binden.

En zoals met Hamas, zo ook met de Iraanse sponsor van Hamas.

Op 20 juli wordt van de VS en haar partners verondersteld een nucleaire deal met Iran af te sluiten.

Veel westerse experts en zelfs sommige Israëliërs zijn van mening dat het Iraanse nucleaire wapenprogramma geen ernstige bedreiging is voor Israël, omdat de primaire aspiraties van Iran weinig van doen hebben met Israël.

Iran, zeggen ze, wil kernwapens om de Perzische Golf te domineren, en daardoor de islamitische wereld in zijn geheel. De Iraanse doelstellingen, zo wordt betoogd, zijn Mekka en Medina, niet Jeruzalem en Tel Aviv.

Hoewel dit waarschijnlijk waar zal zijn, is het zeker niet relevant voor Israëls strategische beoordeling.

Deze zelfde dynamiek is de informatie die Hamas doet besluiten tot het starten van zijn offensieven tegen Israël, en is ook het Iraanse denken over hoe het een nucleair arsenaal zal gaan gebruiken. Iran zal Israël niet met nucleaire wapens aanvallen omdat zij Israël per se wenst te veroveren, maar Iran zou Israël met nucleaire wapens aanvallen omdat het een enorme PR-impuls zou geven in haar campagne om de Perzische Golf in het algemeen te domineren, en Saoedi-Arabië in het bijzonder.

Met andere woorden, verre van een belemmering te zijn voor het vervullen van haar centrale doelstelling, ziet Iran het aanvallen van Israël als een middel om dit te bevorderen.

Helaas voor Israël heeft de VS net duidelijk gemaakt dat het zich verzet tegen de offensieve stappen van Israël die de capaciteit van Hamas, om de terreur op haar burgers te laten neerdalen, te vernietigen, en heeft de Obama-regering, door woord en daad, duidelijk gemaakt dat zij Iran en het Iraanse nucleaire wapenprogramma tegen Israël zal verdedigen.

De gesprekken die volgende week zullen afsluiten, kunnen alleen gaan over slechte of slechtere resultaten voor Israël. In de afgelopen dagen en weken hebben Iraanse leiders gezegd dat de enige deal die ze zullen ondertekenen is, dat hun nucleair wapenprogramma een internationale licentie zal worden gegeven en tevens aan hun massale uranium verrijking activiteiten. Dus als er een deal wordt gesloten, zal het de bijval krijgen van de VS, de VN en de EU voor een nucleair bewapend Iran.

Indien er geen overeenkomst zal worden afgesloten, zal de Obama-regering ongetwijfeld de Iraanse nucleaire installaties blijven beschermen tegen Israël in de hoop om op een later tijdstip tot sluiting te komen van een overeenkomst met Iran, misschien na de verkiezingen van het Congres in november.

In een opinie-artikel in Haaretz dat deze week werd gepubliceerd, schreef Obama: "Terwijl muren en verdediging door raket-systemen kunnen helpen in het beschermen tegen sommige bedreigingen, zal veiligheid er alleen komen met een uitgebreide minnelijke schikking. Het bereiken van een vredesakkoord met de Palestijnen zou ook helpen het tij te keren van het internationale sentiment en de gewelddadige extremisten aan de zijlijn zetten, in een verdere versterking van de veiligheid voor Israël."

Helaas, Obama slaat de plank volledig mis. Die tientallen overeenkomsten die Israël al ondertekend heeft met de Palestijnen, zijn zinloze stukjes papier, als ze niet de onderliggende gevoelens van de betrokken bevolking weerspiegelen.

Vrede kan alleen voor Israël en haar buren komen wanneer de moslimwereld zich bevrijdt van hun haat tegen de Joden. Totdat dit gaat gebeuren, zal iedereen, van Hamas tot aan Hezbollah, Fatah, al-Qaeda, Iran en verder, blijven kijken hoe het aanvallen van Israël de beste manier is om een naam voor zichzelf te maken in de wereld, en tevens de beste manier om de aandacht - en steun - te krijgen van het westen.

Bron: Hamas’s (and Iran’s) Fail-Safe Strategy | FrontPage Magazine