Sorry om u er aan te herinneren, maar Golda Meir had gelijk - deel III van IV

door Burak Bekdil | 29 augustus 2014

Dus in de EU-kandidaat Turkije moet een pianist worden gestraft voor zijn retweets, maar een pop-zangeres verdient een compliment voor haar eersteklas racistische hate-speech. Dit is besmettelijk.

Deel II van deze mini-serie werd afgesloten met een kleurrijk citaat van de Turkse Koerdische popster, Yıldız Tilbe, wiens tweet wenste dat God "Hitler zou zegenen" en voorspelde: "Het zijn de moslims die het einde voor de Joden zullen brengen. "Misschien denkt mevrouw Tilbe (of hoopt zij) dat Hitler ook een moslim was.

Geen twijfel, dankzij haar tweets, heeft ze de kans om nog hoger te stijgen in de hall of fame. Dergelijke tweets zijn absoluut normaal in een land waar af en toe na het vrijdag-gebed slogans klinken van de islamisten: "Nu begrijp ik Hitler" - die altijd al de harten en geesten won. Het is ook het land waar een paar jaar eerder zelfs leerkrachten (ja, leerkrachten!) verzameld waren in een demonstratie "ter herdenking van Hitler".

Maar we kennen allemaal Turkije goed genoeg om te raden dat het Hitler-idolisme geen weerspiegeling is van een soort gevoel van bewondering voor de grootste psycho van de 20ste eeuw. In plaats daarvan is het een kinderachtige uitdrukking van het oosterse denken, dat dol is op 'de vijand van mijn vijand'.

Vorig jaar - in de EU-kandidaat Turkije - werd een wereldberoemde pianist Fazil Say veroordeeld tot een (voorwaardelijke) 10 maanden gevangenisstraf voor het retweeten van een paar dubieuze regels die werden toegeschreven aan Omar Khayyam, een 12e-eeuwse Perzische leraar. De rechters oordeelden dat zijn tweets "bedreigend waren voor openbare orde en de vrede vanwege het beledigen van de religieuze waarden voor het geheel of een deel van de samenleving."

In het "nieuwe Turkije", waar het abnormale het nieuwe normale is, kunnen mevrouw Tilbe's tweets die een zegen uitspreken voor Hitler, niet de religieuze of etnische waarden beledigen van een uiterst klein deel van de samenleving - omdat het te klein is.

Dus moet in de EU-kandidaat Turkije een pianist als de heer Say worden gestraft voor zijn retweets, maar een pop-zangeres, mevrouw Tilbe, verdient een compliment voor haar eersteklas racistische hate-speech.

Dit is besmettelijk. Als in de samenleving en politiek een abnormale werkwijze de norm wordt, wordt het abnormale 'een nieuw normaal". Neem het antisemitisme in Turkije, een rage die zo trendy is als een 'selfie', en dat wordt vermengd met opportunisme. Het kan afkomstig zijn van een bureaucraat die wat promotie wil winnen; of een popster die de overheid wil charmeren om zijn of haar populariteit te verhogen; of een werknemer die een betere positie of salaris wil. Ook kan het komen van een politicus die een zo groot mogelijk deel van de kiezersgroep wil pakken.

Bijvoorbeeld, een presidentskandidaat van de oppositie, Ekmeleddin Ihsanoglu, die anders een zeer verfijnde gentleman is met een indrukwekkende academische en diplomatieke achtergrond. Toen hem door een verslaggever van het door de staat gerunde persbureau werd gevraagd om zijn eerdere verklaring te verduidelijken dat "Turkije onpartijdig boven de Midden-Oosten geschillen zou moeten staan," voelde hij snel aan dat dit een truc-vraag was, die erop gericht was om hem te portretteren als een "onpartijdige man" in het Arabisch-Israëlische conflict. Maar natuurlijk was hij partijdig. Hij sprak enkele minuten over carrièreprestaties - en bewees daarmee hoe diep hij meevoelde met de "Palestijnse zaak" - wat een illustratie inhield.

Om begrijpelijke redenen herinnerde Ihsanoglu de verslaggevers van zijn 'levenslange strijd, gewijd in de Palestijnse zaak." Verder versierde hij zijn campagnetoespraak nog meer door eraan toe te voegen dat het zijn eer was om te hebben gebeden bij de al-Aqsa moskee (in Jeruzalem), en dat de rest, voor hem, onbelangrijk was.

Geen verslaggever die aanwezig was bij Ihsanoglu's campagne-achtige toespraak dacht eraan hem de vraag te stellen of zijn betrokkenheid bij de 'Palestijnse zaak' onder meer een bevestiging was van het handvest van Hamas, met name de sectie die zegt: "De Dag des Oordeels zal niet komen totdat de moslims vechten tegen de Joden, toen de (laatste) Jood achter stenen en bomen zullen verstoppen. De stenen en bomen zullen zeggen: 'O moslims, o Abdullah, er is een Jood achter mij, kom en dood hem.' "

Hoe geweldig, na een minister van Buitenlandse Zaken, wiens grootste buitenlandse politieke doel was het bidden bij de al-Aqsa moskee in de Palestijnse hoofdstad Jeruzalem, hebben we nu een presidentskandidaat die ook trots is om daar gebeden te hebben in dezelfde moskee.

Ondertussen sterven meer en meer Palestijnen, terwijl Turkse (en Arabische en Perzische) hoogwaardigheidsbekleders zich van harte blijven inzetten voor de Palestijnse zaak - met woorden. Maar onze Palestijnse broeders blijven bezig om gelukkig te sterven, of niet? voor ons? Is dat niet de trap naar de hemel? En dit alles terwijl de meesters en broeders van de arme slachtoffers zich zo trots blijven inzetten voor de Palestijnse zaak.

Bron: Sorry to Remind You, but Golda Meir Was Right - Part III of IV

Deel IV

In Turkije waren de protesten echter verre van rustig. Zij omvatten het neerhalen van een beeldhouwwerk dat noch Joods noch Israëlisch was.

Het is de gebruikelijke "Wij-moslims-kunnen-elkaar doden maar-Joden-mogen-het-niet" hysterie.

Ten slotte is Adolf Hitler een Turkse held! Met het huidige tempo van de gebeurtenissen kan er een boulevard in Ankara naar hem zijn vernoemd.

Maar het Turkse nieuwgevonden Holocaust-idool is niet een antwoord op een van de grootste misdaden van de 20e eeuw; noch is hun liefdesrelatie met de kleine man en zijn grappige snor want hij wilde immers Hitler dood hebben.

De Führer zei ooit iets dat perfect zou passen voor het Turkije van zeven decennia later: "Ik gebruik emotie voor de velen en redenen voor de weinigen"

Turken houden van Hitler omdat ze een hekel aan Joden hebben (niet aan Israëli's of de Israëlische regering). Waarom anders zouden Turken tegen hen gericht zijn op alle mogelijke manieren, Turkse joden - die volledig Turkse burgers zijn zoals zijzelf?

Bulent Yildirim, bijvoorbeeld, een van de favoriete islamisten van premier Recep Tayyip Erdogan, zei: "Turkse joden zullen duur betalen voor de acties van Israël."

Volgens premier Erdogan heeft Israël met zijn offensief op Gaza, waarbij meer dan 2000 mensen zijn gedood, "Hitler gepasseerd". De heer Erdogan weet wel dat 2000 niet meer is dan 6 miljoen. Dus wat doet het hem denken dat de dood van 2000 Palestijnen een 'genocide' is, maar het doden van honderdduizenden door zijn goede vriend Omar al-Bashir van Sudan is geen genocide? Nou, meneer Erdogan, leg eens uit dat moslims geen genocide plegen. Goed.

Erdogans islamitische top-geestelijke echter heeft een ander en zonder twijfel, meer nauwkeurig verslag aangeboden over het doden van moslims. Professor Mehmet Gormez, hoofd van het Directoraat voor Religieuze Zaken, zei: "Een duizend moslims worden er elke dag gedood, en 90% van de moordenaars zijn andere moslims."

Als Professor Gormez geen zionisten-agent is, kan de heer Erdogan (en de helft van de Turken) niet reageren met een Joodse heksenjacht op dat "moslims worden vermoord": bijvoorbeeld, niemand heeft zelfs geprobeerd om de diplomatieke missies van Irak te vernietigen, waar het laatste Gaza-dodental elke maand geteld werd. Het is de gebruikelijke "Wij-moslims-kunnen-elkaar doden, maar-Joden-mogen-het-niet" hysterie.

De afgelopen weken zijn er democratische protesten geweest tegen de Israëlische Operatie Protective Edge in veel steden over de hele wereld - behalve in de Arabische steden.

In het Westen marcheerden de demonstranten en scandeerden slogans, voerden plakkaten mee en protesteerden vreedzaam tegen Israël - over de politieke meningsverschillen. Want voor hen is dit een politiek geschil en waar ze de kant van de Palestijnen kiezen. Dat is allemaal perfect democratisch.

In Turkije waren de protesten niet rustig. Ze omvatten het neerhalen van een beeldhouwwerk dat noch joods, noch Israëlisch was. Maar de Turkse protesten lieten iets anders zien dan de anderen, en het was veelzeggend: met de constante begeleiding van aanhalingen uit de Koran, moslimgebeden en de beroemde Arabische slogan "Allah-u akbar" [Allah is groter].

Als de Turkse menigtes overal zijn om te protesteren tegen Israël voor het doden van Palestijnen in een politiek geschil, waarom dan de Koran-slogans? Waarom protesteren ze in het Arabisch in plaats van in hun moedertaal? Roepen Turken de Duitse of Portugese slogans als ze zich verzamelen tegen kernenergie, of tegen nalatigheid met betrekking tot de dood van meer dan 300 mijnwerkers in Soma? Dus wat maakt het Arabisch de voertaal bij elke anti-Israël (meer realistisch, anti-joodse) protesten? Is dit een toeval dat zich elke keer herhaalt, overal?

De titel van deze vierdelige serie was bedoeld om een bijzondere nadruk te leggen op momenten als deze, dat Hitler het recht had om te denken dat (religieuze) emotie is gereserveerd voor de velen en de reden voor de weinigen was.

Golda Meir, de vierde premier van Israël, had een volkomen realistisch punt toen ze zei dat vrede in het Midden-Oosten alleen mogelijk zou zijn "als Arabieren meer van hun kinderen houden dan ze ons haten." Ik denk nu dat daaraan iets ontbreekt: Vrede zal niet komen als de Arabieren meer van hun kinderen houden dan ze de Joden haten; het kan komen als ze ook meer houden van hun kinderen dan ze 'andere' moslims haten .

Burak Bekdīl, woont in Ankara, is een Turkse columnist voor de Daily News Hürriyet en een medewerker van het Midden-Oosten Forum.

Bron: Sorry to Remind You, but Golda Meir Was Right - Part IV of IV