Vechten zonder zilveren kogels [ ofwel: Vechten zonder mooie oplossingen ]
6 augustus 2014 - door Caroline Glick
Oorspronkelijk gepubliceerd in de Jerusalem Post.
Uren voordat Israël op maandagavond de door Egypte bemiddelde staakt-het-vuren overeenkomst aanvaardde, reisde Minister-President Binyamin Netanyahu naar het zuiden om te proberen de angsten te bedaren van de inwoners van het gebied.
Het is niet helemaal duidelijk hoe succesvol hij was.
De bewoners van de gemeenschappen die grenzen aan de Gazastrook en geëvacueerd zijn uit hun huizen, zijn sceptisch over de bewering van het IDF dat het voor hen veilig is om terug te keren.
In een interview met de NRG-website was Yael Paz-Lahiany, een moeder van drie jonge kinderen in Kibbutz Nahal Oz, vlak bij de grens van Gaza, in diepe verwarring en bezorgdheid.
"Ik kan echt niet begrijpen wat hier gebeurt, en ik weet niet wat ervan te denken. Alleen op zaterdag hadden we al 10 rode alarmeringen voor Nahal Oz en ik weet niet wat ervan te zeggen. Ik begrijp ook niet wat de premier zei [zaterdag].
Ik weet dat ik nu in Kibbutz Dorot verblijf, maar ook hier opereren de nooddiensten en zijn de kinderdagverblijven slechts gedeeltelijk open, en niemand keert terug naar het normale leven. Dus als ze 10 kilometer van de Gazastrook nog niet teruggekeerd zijn naar hun dagelijkse routine, hoe moeten wij dan teruggaan naar ons leven 800 meter van het hek?" Israëls operaties in Gaza zijn tot nu toe gebaseerd op de hoop dat Hamas kan worden overtuigd om te stoppen.
Israël heeft zijn tunnels vernietigd. De IDF heeft honderden Hamas-terroristen gedood. De IDF vernietigde de bases van Hamas.
Het Hamas rakettenarsenaal is uitgeput. Haar leiders zijn alleen veilig zolang ze verborgen blijven in hun illegale bunkers onder het Shifa ziekenhuis. De geldstroom van Hamas stopt, en het is zonder de toegang tot een opnieuw bevoorraden uit Iran of van andere bondgenoten.
Ervan uitgaande dat Hamas het 72-urige staakt-het-vuren dat het zelf verzocht zal onderhouden, zou uit de onderhandelingen een meer gedetailleerd staakt-het-vuren overeenkomst kunnen voortvloeien. Als de VS niet in staat zal zijn om Israël en Egypte te dwingen in te stemmen met de grenzen te openen en zo Hamas redden, zal Hamas worden vernietigd door uitputting.
Als dit gebeurt, zal Israël een grote overwinning hebben geboekt.
Maar als Hamas blijft doorgaan om de zuidelijke gemeenschappen aan te vallen op elk niveau, zal Israël geen keuze hebben. Het zal haar troepen weer Gaza in sturen met de missie de controle te heroveren.
Er is slechts één ding dat erger is dan het hernieuwen van Israëls militaire controle over de Gaza: dat is het zuiden van Israël verliezen. Zo lang als de inwoners van het zuiden vrees hebben om terug te keren naar hun huizen, verliest Israël het zuiden van Israël.
Dit dreigende vooruitzicht om Gaza te moeten heroveren zou al slecht genoeg zijn als Israël zich alleen maar hoefde bezig te houden met Gaza. Maar Israël geniet een dergelijke luxe niet.
Veel gevaarlijker dan Hamas is Hezbollah. Overwegende dat de Hamas-raketten ongeleide projectielen zijn, heeft Hezbollah doelzoekende raketten, die in staat zijn om elke centimeter van Israëlisch grondgebied te bereiken. En hun lading is groot genoeg om een hele flat te vernietigen.
In tegenstelling tot Hamas heeft Hezbollah anti-vliegtuigraketten en anti-schipraketten die Lucht- en Marine-operaties kunnen verstoren.
Hezbollah heeft Drones die men met succes heeft gelanceerd.
En de mogelijkheid dat Hezbollah een zekere mate van onconventionele wapens heeft kan ook niet worden uitgesloten.
Hezbollah bevelhebbers en strijders hebben een enorme gevechtservaring opgedaan in Syrië en Irak. Ze hebben geavanceerde mogelijkheden met inbegrip van menselijke inlichtingen en elektronische inlichtingen.
Ze hebben geavanceerde commando- en controlesystemen.
En door alles bij elkaar te nemen, zijn de Hamas terreur tunnels niets in vergelijking met Hezbollah haar uitgebreide netwerk van tunnels die lopen onder de grens door met Israël.
Hezbollah heeft oorlogsplannen aangekondigd voor een invasie en het overnemen van de controle over de gemeenschappen in Boven-Galilea.
Gezien de herhaalde agressie van Hamas in de afgelopen jaren kijken veel Israëli's nu weemoedig naar onze rustige noordelijke grens. Het was de massale vernietiging door Israël met de ravage in Libanon tijdens de oorlog van 2006, waarvan ze zeggen, dat dit de reden is voor deze rust. We hebben Hezbollah afgeschrikt.
Helaas is dit gevaarlijke nonsens, die getuigt van een fundamentele weigering van hen die vertellen, om zich te verzoenen met de aard van Hezbollah en haar besluitvormingsproces.
Hezbollah's beslissing om tot de oorlog over te gaan in 2006, werd in Teheran genomen door Hezbollah's Iraanse meesters. De beslissing om niet in oorlog te gaan sindsdien is ook genomen door Teheran.
Teheran heeft besloten om Hezbollah in te zetten in Irak en Syrië.
En Teheran zal besluiten, op basis van het eigen gevoel voor prioriteit, wanneer Hezbollah met haar enorme arsenaal aan terreur Israël moet aanvallen.
De enige manier waarop Israël's activiteiten in 2006 Hezbollah's toekomstige agressie kan hebben beïnvloed, is door deze te laten gaan. Israël heeft ingestemd met een staakt-het-vuren zodat Hezbollah zich kon herbewapenen, opnieuw de controle over Zuid-Libanon kon krijgen en haar invloed uitbreiden op de Libanese militairen en de staat. Had Israël Hezbollah uitgeschakeld in 2006, of geweigerd de pro-Hezbollah staakt-het-vuren voorwaarden te accepteren, die op de VN-Veiligheidsraadresolutie 1701 stoelde, dan zou de situatie heel anders zijn geweest.
Dit brengt ons naar Iran, de verborgen hand achter de oorlog van 2006, en ten minste tot op zekere hoogte achter de huidige oorlog met Gaza, en de directe bedreiging die deze vormt voor Israël.
Vorige maand kocht de Amerikaanse President Barack Obama voor zichzelf en Iran vier maanden tijd. Iran kan zijn kernwapens blijven ontwikkelen tot na de Amerikaanse tussentijdse verkiezingen zonder internationaal toezicht en onbeperkt.
Obama kan deze vier maanden net doen alsof hij met een nucleaire deal zal voorkomen dat Iran nucleaire wapens gaat ontwikkelen.
Israël werd echter geen vier maanden gegeven.
Zonder de Iraanse nucleaire paraplu waren Iran's terreurproxy's in Gaza in staat om wapens te ontwikkelen en bijna het hele land aan te vallen. Wat zal men dan ontwikkelen als die nucleaire paraplu er is? Premier Netanyahu heeft gelijk. Iran's nucleaire wapenprogramma is een existentiële bedreiging voor Israël. En het moet worden uitgeroeid.
Gezien de bedreigingen uit Libanon en Iran is het duidelijk dat Israëls besluit noodzakelijk was om te proberen haar operaties te beperken in Gaza. Israël kan zich niet veroorloven zijn troepen voor onbepaalde tijd vast te zetten. En als Israël gedwongen wordt om de controle over Gaza te heroveren, moet het zijn troepen op een zodanige wijze indelen dat het voldoende reservecapaciteit overhoudt om het gelijktijdig in Gaza, Libanon en Iran in te zetten.
Dit zou uitdagend genoeg zijn onder de béste omstandigheden. Helaas, de situatie wordt alleen maar ingewikkelder gemaakt door het strategische doel van de Obama-regering om Iran te sussen bij het ontwikkelen van nucleaire wapens en door een steun voor Hamas te zijn tegen Israël en de traditionele soennitische Arabische bondgenoten van de VS.
De onwankelbare toewijding aan dit beleid door de regering werd nogmaals verduidelijkt op maandag, toen Palestijnse bronnen tijdens de besprekingen in Caïro de media vertelden dat de VS opnieuw hun krachten hadden gebundeld met het Hamas ondersteunende Qatar een alternatief staakt-het-vuren re bereiken, waarbij ze de Egyptische inspanningen ondermijnden en aan Hamas een reden gaven om weg te lopen van de tafel.
Net vorige week verweten de Amerikaanse media de Minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, de ondersteuning van Hamas tegen Israël in de staakt-het-vuren onderhandelingen. Het feit dat de Obama-regering op deze wijze blijft handelen, suggereert dat het zich volledig inzet voor deze koers.
Israël kan al deze uitdagingen het hoofd bieden en overwinnen. Maar het zal niet gemakkelijk zijn.
In de afgelopen dagen hebben een vloed van ministers uit de regering, en een schare van buitenlandse supporters, opties aanbevolen die betrekking hebben op de wijze hoe Israël om moet gaan met Hamas. Minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman zei maandag dat Gaza een VN-mandaat moet worden.
Minister van Justitie Tzipi Livni en haar collega's aan de linkerzijde, samen met de voormalige veiligheidsadviseur van de Bush-regering, adjunct-nationale Elliott Abrams, zeggen dat Fatah Gaza in kan worden gebracht ter bestrijding van Hamas voor Israël.
Deze suggesties zijn alle gebaseerd op wensdenken met een buitengewone capaciteit in het negeren van de realiteit.
De VN is institutioneel gehecht aan de waarde van het delegitimeren en het uiteindelijk vernietigen van Israël.
Fatah kan pas in Gaza binnenkomen, nadat Hamas volledig is vernietigd en het leiderschap is verdreven door Israël.
Onder alle andere omstandigheden zal Fatah samenwerken met Hamas tegen Israël, zoals zij altijd heeft gedaan. En als Hamas is verdreven en vernietigd kan Fatah de situatie alleen maar laten destabiliseren.
Het is tijd dat we gaan erkennen dat er geen gemakkelijke antwoorden zijn voor Israël. De IDF-operaties in Gaza in de afgelopen weken hebben een harde klap aan Hamas gegeven. Misschien dat de terreurcommandanten zijn afgeschrikt. Misschien ook niet.
Wat ook het geval mag zijn, als Israël en Egypte de Amerikaanse pogingen kunnen blokkeren om de grenzen te openen voor de bevoorrading van Hamas, en Kerry wordt meegesleurd in een andere grote crisis, kan Hamas verslagen worden door uitputting.
Zo niet, dan zal Israël geen andere keuze hebben dan de controle van Gaza te heroveren met behoud van genoeg troepen in reserve om te reageren op een tweede front in het noorden, en ten slotte Iran's droom te beëindigen om een nucleaire mogendheid te worden.
Er bestaan geen zilveren kogels. De prijs voor de vrijheid is hard werken en waakzaamheid.
Alleen als we handelen in volledige kennis van de ernst van het moment en van het ontbreken van gemakkelijke antwoorden, kunnen we met succes onszelf door het mijnenveld navigeren en de veiligheid herstellen van het zuiden, het noorden, het oosten en het midden van het land.