Het doel van Obama's presidentschap

Door Robert K. Vincent - 16 juli 2014

In zijn verder uitstekende beoordeling van de mislukkingen in het buitenlands beleid van de Obama-regering, maakte Bret Stephens in de Wall Street Journal van 17 juni, in zijn column getiteld "De stappen van Obama's rampen" in het voorbijgaan een vreemde opmerking, die als volgt luidt:

"...Maar als het gaat om leiderschap, hebben we onze zeer eigen Clement Attlee aan de top staan, die zich graag onttrekt aan de lasten van de internationale verantwoordelijkheid zodat hij verder kan gaan met het enige dat echt hem bezielt, dat is het opbouwen van een sociale democratie hier thuis." (Nadruk toegevoegd)

Dit is een gemeenschappelijk gevoel onder veel commentatoren van vandaag: Obama heeft geen zorg om het buitenlandse beleid. Echter, een nadere blik op zijn presidentschap zal precies het tegenovergestelde onthullen. Obama geeft meer om het buitenlands beleid dan om iets anders, zo lang het gaat om Israël. Zijn focus is op Israël, en bovendien nauwelijks goedaardig, en ook hier is het: totaal het tegenovergestelde. Inderdaad, deze schrijver zegt dat Obama de bedoeling heeft om onze bondgenoot Israël te verzwakken, wat het belangrijkste kenmerk is van zijn presidentschap is.

Laten we een stap terug doen, iets verder dan in het recente verleden.

Op zondag 2 maart van dit jaar werden Amerika en de wereld getrakteerd op een bijna surrealistisch schouwspel.

Het Russische leger stond klaar om de Oekraïne binnen te vallen. 150.000 Russische troepen waren bezig met het uitvoeren van oefeningen bij de Oekraïense grens en Russische speciale troepen waren net in de Krim aangekomen.

In het licht van deze meest serieuze directe Russische militaire actie sinds de invasie van Afghanistan 35 jaar geleden, wat deed de leider van de vrije wereld? Was hij met zijn hoogste militaire, diplomatieke en veiligheidsofficials de aard van deze dreiging aan het bespreken en de mogelijk opties van de VS-reactie daarop? Of eiste hij een spoedzitting van de VN-Veiligheidsraad om in te spelen op deze crisis?

Nee. Hij gaf een lang interview aan Jeffrey Goldberg van Bloomberg News, over het Israëlisch-Palestijnse "vredesproces", een schertsvertoning van zijn eigen maaksel, dat in de buurt kwam van een ineenstorting, aan de vooravond van de komst van Israëls premier Netanyahu. De toon van dit interview was zeer kritisch richting Netanyahu, ja zelfs vaag bedreigend, en het was duidelijk bedoeld om elke inspanning van Netanyahu te ondermijnen en om zijn eigen positie in deze vruchteloze onderhandelingen te verdedigen. Deze klap in Netanyahu's gezicht, de leider van Amerika's belangrijkste front-lijn bondgenoot in de strijd tegen het islamistische terrorisme, was Obama's prioriteit, vóór het aanpakken van de zich ontvouwende crisis in de Oekraïne.

En dan, ongeveer twee en een halve week later, trad er iets even onwerkelijks op.

Mahmud Abbas, de leider van de PA, had net een bezoek aan Obama gebracht, op de hielen van Netanyahu's bezoek van twee weken daarvoor. Abbas had kort en bondig Obama's suggesties voor een vooruitgang in de onderhandelingen afgewezen, en nog andere dingen, en nogmaals zijn weigering bevestigd om Israël te erkennen in het thuisland van het Joodse volk.

Wat deed Obama in de nasleep van deze afwijzingen door Abbas? Ging hij publiekelijk Abbas hekelen voor zijn "onverzettelijkheid", voor het "niet willen van vrede", zoals hij dus direct klaar stond om te doen in geval van Netanyahu? Koos hij ervoor om zich te heroriënteren en zijn inspanningen op andere dringende zaken te richten, zoals de huidige crisis in de Oekraïne?

Hij deed geen van beide. Ongelooflijk, hij gaf interviews aan ESPN, met zijn visie op het college ontwerp voor de NBA. Het leek echt dat voorzover het Obama betrof, dat als hij niet betrokken was in iets te maken had met het pesten van Israël, om zijn dictaat betreffende de Palestijnen te accepteren, hij echt niets anders te doen had... dus ging hij gewoon verder met het geven van interviews over een van zijn favoriete vrijetijdsbestedingen: basketbal.

De momenten in de recente geschiedenis die hierboven zijn beschreven, zijn illustratief voor het hele doel van de Obama's presidentschap. In het bijzonder is dat doel als volgt:

Aan hetzij:

Het door de strot van Israël drukken van een "vredes"plan in Saoedi-stijl tussen Israël en de PA, waarmee hij een Gaza-achtige terreurtoestand uitriep, die grensde aan Israëls belangrijkste bevolkings- en industriële centra, wat de uiteindelijke ontmanteling van Israël als een Joodse staat belooft.

Of bij gebreke daarvan aan:

Het saboteren van het strategisch partnerschap tussen de VS en Israël, dat al bestaat sinds eind jaren 1960, als "straf" voor de Israëlische "onverzettelijkheid" tegenover de Palestijnen. Dit zal de inleiding vormen van een campagne om Israël politiek en economisch te wurgen als een paria "Apartheidsstaat" op de wijze van Rhodesië in de jaren zeventig.

Wat is de drijvende motivatie achter dit perverse beleid? Kortom, Obama, samen met degenen waarmee hij zich heeft omringd en die dergelijke standpunten delen, is men van mening dat door Israël over te geven aan haar vijanden, de primaire bron van de islamitische vijandigheid ten aanzien van de VS – dat wil zeggen: de Amerikaanse steun voor Israël – zal worden verwijderd, waardoor een relatief goedkoop en bloedeloos terugtrekking uit de oorlog tegen het islamitische terrorisme kan plaats vinden voor de VS, ten koste van Israël. Dit idee, namelijk dat door het 'dumpen van Israël' de VS zelf een vrijstelling kan kopen van de islamitische vijandigheid, kan gemakkelijk weerlegd worden door de ervaringen van andere landen. Maar voor degenen die geneigd zijn om voor een willekeurig aantal problemen 'de schuld aan de Joden te geven', en die bang zijn voor de gevolgen van een confrontatie met de realiteit van de islamitische vijandigheid, afgezien nog van de kwestie van Israël ten opzichte van de Palestijnen, is dit een aantrekkelijke waanvoorstelling.

Vrijwel al het andere wat Obama heeft gedaan, of waar hij naar lijkt te streven naast deze doelstellingen, is ofwel slechts een afleiding, of staat in dienst van deze doelstellingen. Dit was duidelijk vanaf het allereerste begin van zijn presidentschap.

De allereerste buitenlandse leider die Obama belde na zijn ambtsaanvaarding was Mahmud Abbas.

Tijdens de zomer van 2009 zat Obama gewoon op zijn handen tijdens een veelbelovende populaire volksopstand in Iran, die het gevolg was van vervalste nationale verkiezingen. Vanaf daar ging hij over naar het doen van alles wat in zijn macht lag om de beslissende Israëlische actie tegen Iran's nucleaire wapenprogramma te dwarsbomen, en vervolgens, in het begin van zijn tweede ambtstermijn, verraadde hij Israël door in het geheim deel te nemen aan onderhandelingen met Iran over hetzelfde probleem. Is er iemand die wil geloven dat het gewoon toeval was dat het tijdschema voor de onderhandelingen over een deal met Iran, zoals die was uitgezet door de Obama-regering van afgelopen november. Het was bijna precies hetzelfde tijdschema dat hij uitzette voor het raamwerk akkoord voor een 'definitief status' overeenkomst tussen Israël en de PA. De grondlijn hiervan is deze: Obama heeft de dreiging van een binnenkort nucleair Iran nodig als zijn meest krachtige instrument in de dwingende invloed om te komen tot een suïcidale "vredes"overeenkomst om die Israël door de strot te drukken.

Vandaag gelooft vrijwel geen serieus mens dat Obama iets zal doen om Iran te stoppen in de verwezenlijking van het vermogen tot nucleaire wapens. Het is duidelijk voor Israël, en Israël moet handelen in een directe uitdaging van Obama over deze kwestie. Gezien de ineenstorting van het Israëlisch-Palestijnse "vredesproces" moet deze stand van zaken niet komen als een verrassing. De twee zijn duidelijk aan elkaar gekoppeld, en ja, Obama is meer dan bereid om een Russische roulette te spelen met het vooruitzicht van een nucleair Iran, met alle ernstige negatieve gevolgen die dit regionaal zal hebben en voor de mondiale stabiliteit, teneinde Israel te "straffen" voor haar onwil om te capituleren aan zijn eisen tegenover de Palestijnen.

Overwegen we Egypte. Hier ondersteunt Obama al lange tijd de omverwerping van de onvolmaakte Amerikaanse bondgenoot in de vorm van Hosni Mubarak. Was dit in de naam van "vrijheid", "democratie", of "mensenrechten"? Nee, ondanks de transparante vorderingen die hierin werden aangebracht in die tijd, vertegenwoordigde het regime van de Moslim Broederschap onder leiding van Muhammad Morsi juist allesbehalve die dingen. De verkiezing die hem aan de macht bracht, werd massaal opgetuigd door de MB-misdadigers die actief waren om te voorkomen dat hele buurten naar de stembus konden gaan. Morsi's latere vervolging van christenen in Egypte - die geslagen werden, de kerkverbrandingen, het vermoorden en verkrachten dat werd uitgevoerd door de MB – ze waren veel erger dan alles wat Mubarak ooit had gedaan. Toch was geen spoor van veroordeling en werd er geen verwijt gehoord van Obama toen deze wandaden werden begaan, die overigens heeft geleid tot een catastrofale daling van de Egyptische economie, aangezien het toerisme en de investeringen opdroogden.

Onder Morsi was de echte waarde van Egypte om voor Obama te dienen als een hondsdolle islamitische hond die geposteerd werd voor de deur van Israël. Deze dwingende waarde van Egypte voor Obama werd in dit verband aangetoond in een incident dat plaatsvond in de zomer nadat Morsi de macht had gegrepen. In augustus van 2011 voerden Egyptische terroristen, geholpen door de Egyptische grenspolitie, een aanval uit op Eilat, en werden neergeschoten door Israëlische veiligheidsdiensten. Als reactie hierop belegerde een menigte de Israëlische ambassade in Caïro. Toen Israël de VS vroeg om in te grijpen, weigerde Obama dit te doen, totdat de Israëli's zich zouden verontschuldigen voor het schieten op de Egyptische grenspolitie die blijkbaar in deze aanval had geholpen en bijgestaan. Israël gaf toe, en het beleg werd opgeheven. Door Israël te dwingen zichzelf op deze manier te vernederen, bereikte Obama twee dingen: het onderstreepte voor Israëls vijanden haar afhankelijkheid van de VS, en het dwong Israël om haar 'eer' voor hen op te offeren, wat een kwestie van primair belang is in dat deel van de wereld. Dit vertegenwoordigde in het klein de dynamiek welke Obama bedoelde te herhalen op veel grotere schaal in de loop van zijn presidentschap.

We zagen dit opnieuw met Obama's overtuigde steun aan Recep Tayyip Erdogan, de islamitische leider van Turkije, die een terroristische daad pleegde tegen Israël via het incident met het Gaza-flottielje van 2010 en hem actief steunde. Onder Erdogan zijn de Israëlisch-Turkse betrekkingen zeer verslechterd, waarbij Erdogan zelfs diplomatieke inmenging pleegde ten behoeve van Iran's nucleaire ambities. Ook hier was het de bedoeling om een nog ander openlijk vijandig Islamitische regime in de buurt van Israëls grenzen te versterken.

Een Amerikaans striptekenaar tekende eens een venster waarin een perplexe huiseigenaar naar het de gebroken glas kijkt, dat verspreid is over de vloer van zijn woonkamer, nadat net een steen door het raam is geworpen. Aan de rots zit de opmerking: "stenen gegooid door uw raam? Bel Al's Glasreparatie!" Dit is de essentiële dynamiek die Obama produceert voor Israël: Omring haar met heftig vijandige regimes, teneinde haar gevoel van kwetsbaarheid en isolatie te versterken, regimes waarover de Verenigde Staten onder Obama op zijn minst enige invloed heeft -vanwege zijn rol bij het installeren ervan – dat moet op zijn beurt veel meer de kans vergroten dat Israël een concessie doet aan de Amerikaanse eisen (dat wil zeggen: in betrekking tot de Palestijnen), teneinde de VS- "bescherming" veilig te stellen.

Zelfs de Libische oorlog past in deze dynamiek. Onder Khadafi, die geen vriend was van Israël, was Libië een meer "gematigde" speler geworden in de regio. Terwijl hij aan de Palestijnse kwestie lippendienst bewees, was Qaddafi er geenszins toe overgegaan om op enige manier Israëls vijanden aanzienlijk te ondersteunen. Zijn afzetting leidde tot een staat van chaos in Libië, zodat het nu weinig meer is dan een verzameling van terroristische groeperingen, en nog belangrijker, een belangrijke bron van wapens voor de radicale groeperingen tegen Israël, zoals Hamas in Gaza. De omverwerping van Morsi in 2013 bracht een belangrijke wegversperring in deze bijzondere regeling – Egypte's nieuwe leiders hebben de wapensmokkel naar Gaza hard gekraakt – en er zijn nu geruchten dat de Amerikaanse CIA onder Obama bezig is met het organiseren van groepen in Libië met als doel Egypte te destabiliseren, om de MB weer terug aan de macht te brengen. Dit zijn slechts geruchten... maar gezien Obama's bekende gedrag tot nu toe, zijn dergelijke geruchten toch zeer geloofwaardig.

De crisis in Syrië die zich in augustus/september 2013 ontvouwde, bracht echter een bijzonder complex probleem voor Obama, gezien zijn agenda.

Aan de ene kant leek het erop dat Obama gebruik wilde maken van zijn reflexmatige instincten tot het installeren van een ander MB-regime aan Israëls noordgrens. In augustus vorig jaar hadden de westers georiënteerde, democratische seculiere elementen van de oppositie grotendeels aan de zijlijn gestaan. Dus, als de rebellen hadden gewonnen, zou Obama een andere gekke MB-hond hebben, waarmee hij Israël kon bedreigen. Dit vooruitzicht gaf in juli 2013 meer urgentie vanwege het recente verlies van Obama's favoriete MB-regime in Egypte, toen Morsi met een militaire staatsgreep werd afgezet.

Maar het bedreigen van Assad's greep op de macht zou een grote Syrische aanval op Israël kunnen betekenen; Assad gaf expliciete waarschuwingen van die aard op dat moment. Een frontale aanval op Israël door Syrië in de onmiddellijke nasleep van Amerikaanse aanvallen, zou de openbare sympathie voor Israël verhogen, en daarmee Obama vrijwel dwingen om Israël materieel te behandelen als een bondgenoot in het kader van een ernstige oorlog, en zou sterk afleiden van de nep vredesbesprekingen met de PA, als Obama het sterke bewapende Israël weer op gang moest brengen..

Dus heeft Obama zijn gebruikelijke buitenlands beleidskompas niet langer gehanteerd. Hij was nu echt de koers verloren.

Bijgevolg heeft Obama zijn "rode lijnen" ingesteld, om te komen tot een "middenweg", om een Amerikaanse geloofwaardigheid aan te tonen van een "beperkte aanval" die Assad's regering niet in gevaar zou brengen. Dit had geen zin voor iedereen, misschien niet zelfs eens voor Obama. Hij moest een uitweg hebben. Rusland verstrekte die. Hij nam dit blij aan. Het ultimatum had tot gevolg dat voor het eerst in de geschiedenis, Rusland met succes een veto uitbracht op een Amerikaanse maatregel van vitaal belang. Deze keten van gebeurtenissen stelde de meest dramatische daling ten toon van de Amerikaanse internationale invloed sinds ten minste de val van Saigon bijna 40 jaar geleden, indien niet sinds ooit.

Ook is er nog een andere indicator van Obama's prioriteiten, als we het voor de hand liggende feit overwegen van wat er is gewordne van de overgrote druk van de minister van buitenlandse zaken John Kerry toen hij later werd benoemd op deze post. Net als zijn voorganger, Hillary Clinton, heeft hij een schandalig en onevenredig grote deel van zijn tijd besteed met het voortdurend lastig vallen van Israël over de Palestijnse kwestie. De vredesonderhandelingen zijn eindelijk dan toch ingestort dit afgelopen voorjaar, maar deze schrijver voorspelt dat Obama nog niet klaar is met dit "project" van hem; meer daarover over een momentje.

Hier nemen we een moment om door middel van een contrast, het echte belang te onderzoeken van Obama's met veel tamtam aan zijn binnenlandse agenda gehechte omvorming van de VS naar een Europese-stijl "sociaal-democratie", zoals commentatoren als Bret Stephens beweren.

We overwegen de betaalbare gezondheidszorgwet. Dit was Obama's centrale stuk in de binnenlands beleidswetgeving. Voor de rest van de Amerikaanse geschiedenis, waar het binnenlands beleid betreft, is dit programma, geassocieerd worden met Obama, wat zijn echte 'handtekening'-stuk is in de wetgeving, gezien haar informele benaming, "Obamacare".

Zou het niet meer dan intuïtief lijken, voor een nationale leider zoals Obama, om met maximale inspanning ervoor te zorgen dat deze wetgeving competent werd uitgerold? Toch is blijkbaar, ondanks het feit dat zijn naam aan dit beleid is gehecht, alles in die mate gedaan of geprobeerd om over alles wat hij tot nu toe als president heeft gedaan, een schaduw te leggen, maar hij heeft dit probleem grotendeels genegeerd. Hij heeft zeer weinig inspanning gedaan voor de opbouw van die wetgeving. Dit was vooral het project van Harry Reid en Nancy Pelosi. Obama diende vooral als de "verkoper", om te proberen het te verkopen aan het publiek (en daarin is hij mislukt), maar hij delegeerde het werkelijke schrijven en de implementatie voor anderen, met vrijwel geen actieve uitvoerende leiding of toezicht van zichzelf. Het is en blijft een totale ramp, maar in plaats van zijn gebreken te erkennen en het meer werkbaar te maken, stelt Obama gewoon de uitvoering ervan uit, en overschrijdt door dat te doen zijn uitvoerende macht onder de Amerikaanse grondwet. Hij lijkt zich niet echt zorgen te maken over dit hele gebeuren; het blijkt een gigantisch rookgordijn te zijn.

Als je dus kijkt naar Obama's werkelijke, persoonlijke rol, lijkt het erop dat Amerika's omkering in een "sociaal-democratie" niet van zo groot belang is voor hem. Ja, het is belangrijk voor velen in zijn regering, die hun hervormingsproces al ophingen in de hallen van de macht om een dergelijke agenda na te streven. Maar als iemand onderzoekt waar hij persoonlijk zijn prioriteiten plaatst, wat zou blijken uit zijn directe betrokkenheid, staat één kwestie ver boven alle andere: Israël ondermijnen. Voortgaande, wat kan Obama doen aan Israël, gezien zijn duidelijk aantoonbare voorkeuren en agenda?

Na de tussentijdse verkiezingen van dit jaar, zal Obama niets meer te verliezen hebben wat zijn persoonlijke zorg heeft. Welke schade hij zal nog aanbrengen vanaf dat punt voor de Democratische Partij, en voor Amerika's reputatie in de wereld, voor onze economie, het zal alles tezamen, voorzover het hem betreft, neerkomen op: "de puinhoop waar de volgende president mee te maken heeft". Dit betekent dat hij echt vrijuit kan gaan met Israël, op een wijze van ongekende vijandigheid, met minimale of niet-bestaande binnenlandse politieke beperkingen.

Zijn beleid heeft voorspelbaar geleid tot een toename van de spanningen tussen Israël en de Palestijnen, aangezien hij nooit de Palestijnen verantwoordelijk heeft gehouden voor wat dan ook. Ongeacht de feiten heeft hij in de nasleep van de ingeklapte onderhandelingen zijn handlangers (bijvoorbeeld Indyk, Kerry, plus veel van de mainstream media) gebruikt om de schuld op Israël te stapelen voor het falen van de vredesbesprekingen, om Israël in de publieke opinie voor te stellen dat zij de gevolgen "verdienen" waarmee ze binnenkort zullen worden geconfronteerd. Terwijl Israël naar een dramatische niveau van militaire actie wordt geduwd om zich te verdedigen tegen de toenemende terroristische druk – zoals we nu in Gaza zien ten tijde van dit schrijven - voorspelt deze schrijver dat Obama uiteindelijk van Israël zal afzien in de VN, en in de wind zal laten wapperen als een paria-staat. Hij zal toekijken als de VN-Veiligheidsraad bindende sancties zal uitvaardigen tegen haar, om haar politiek en economisch te wurgen. Een dergelijk scenario kan inderdaad Israël tot extreme acties brengen, maar dit zal niet worden wat Obama gelooft dat het zal zijn.

Bron: Truth Provider