De democraten kunnen zich niet veroorloven Israël te verliezen

5 november 2014 - door Daniel Greenfield

Joodse linksen blijven dreigen te breken met Israël. Ze leverden een lijst met hun eisen af, en krabbelden nare dingen neer over de Joodse staat in de sociale media, en ze schreven zelfs hele boeken waarin ze dreigen er voorgoed mee te breken, maar ze nooit een ander land gaan stalken.

Peter Beinart, van "Crisis in zionisme", en Jeffrey Goldberg met "Kippenstront" acteren als jaloerse vriendjes met het voortdurend waarschuwen van Israël, dat ze ermee gaan breken.

Maar dat is tot nu toe nooit gebeurt. Het kan ook niet.

Stalkers gebruiken hun slachtoffers om eigen hun wankele identiteit overeind te houden. Zonder Israël zouden Joodse linksisten die zichzelf liberalen noemen niet te onderscheiden zijn in de algemene linkse zijde.

Ze haten Israël, maar ze kunnen hen niet loslaten.

Joodse "liberale" ondersteuning voor Israël is niet aan het vervagen. Het Joodse liberalisme wordt steeds minder liberaal en minder Joods. Hij wordt steeds linkser, maar wel met een Joodse achternaam en geen enkele Israëlische concessie aan terroristen zal de Joodse linksisten ervan overtuigen om hun joodse identiteit in te zetten in hun linkse politiek.

Israël kan niets doen om deze tendens om te keren. Een verbod op meer Joden om te leven in Jeruzalem, wat de laatste vraag van Obama en J Street is, zullen hen niet redden van zichzelf.

Dit is geen Israëlische crisis. Het is een crisis van de Amerikaanse Joden.

J Street maakt lawaai met hun stemmers die aandringen op Joodse groepen zich te verbinden met de jonge Joden door Israël te smaden. En wie kan ons beter lesgeven over het aansluiten bij de Joodse jeugd dan deze schitterende organisatie die ondersteund wordt door een 84-jarige Nazi-medewerker die door zijn eigen moeder een Joodse antisemiet genoemd werd.

De linkse haat voor Israël dateert van vóór haar bestaan. De linksen haten niet Israël vanwege haar beleid. Het heeft gewoon een hekel aan Joden.

"Wat is de wereldlijke religie van de Jood? Sjacheren. Wat is zijn wereldse God? Geld," zo zei Marx.

"De Jood is een vijand van de mensheid. Een ras dat men moet terugzenden naar Azië of uitroeien," zei Pierre-Joseph Proudhon, de socialistische econoom en de "Vader van het anarchisme".

"Totdat ze bereid zijn om te assimileren en helemaal af te zien van uitgekozen mensen te zijn, zullen hun problemen zich intensiveren," zei H.G. Wells, toen de Holocaust aan de gang was.

"Wanneer we van Joden spreken, dan bedoelen we de Joodse geest, de geest van de winst van handelsmensen, de geest van handel," zei Pierre Leroux, die de term "Socialisme" bedacht.

"Iedere regering die naar goede moraal verwijst, moet de Joden onderdrukken," zei Charles Fourier, en die de term "Feminisme" bedacht.

Terwijl niet één van deze leiders met hun linkse gedachten ooit een Israëlische soldaat op de Westelijke Jordaanoever heeft gezien.

Politiek extremisme is op één lijn met het antisemitisme. Amerikaanse liberalen, naarmate ze linkser zijn, is er meer kans op om antisemitisch te zijn. Een snelle blik op Europa toont ons dat dit waar is. Er is niets behalve redenen van fatsoen die verhinderen om Joden antisemieten te zijn. En reden en fatsoen zijn de eerste slachtoffers in het politieke extremisme van links.

Marx kon Joden als de belichaming van smerige kapitalisme hekelen omdat hij geen joodse identiteit had. Er zijn tal van dit soort als Marx die de ramen van joodse winkels ingooien, hun haat uiten buiten de synagogen met het ondersteunen van de genocidale terroristen ondanks hun gelaatstrekken of genetische kenmerken.

De nep-liberalistische Zionisten waarschuwen Israël dat ze zich van hen zullen vervreemden, en verkopen de mythe dat een Joods liberalisme het anti-Israël zal kunnen veranderen dat nog steeds voortbestaat.

Het is een loze bedreiging omdat de demografie tegen hen is.

In de laatste verkiezing was de Joodse ondersteuning voor Obama in New York City gedaald tot 51 procent. De kans dat de groeiende orthodoxe bevolking in de stad, waarvan de meesten familieleden hebben, die in Jeruzalem wonen, en zich zullen aansluiten bij de kreet van Obama "Joden moeten uit Jeruzalem", zal ergens tussen nul en niets zijn.

Waarom heeft Obama zich niet openlijk en luid tot Israël gericht, in plaats van het te laten lekken door zijn vriendjes in de media? Waarom zijn die spreekbuizen gevuld met versmade liberale Zionisten, die noch liberalen noch Zionisten zijn, en Israël oproepen daartoe eerst zwaar ademhalen voordat er iets vervelend wordt doorgegeven via een anonieme persoon in het Witte Huis die dit zogenaamd heeft gezegd.

Het politieke verband tussen Joden en de democratische partij is zwak geworden door de jaren heen. In tegenstelling tot andere minderheden hebben democraten niet daadwerkelijk voorzien in de behoeften voor de Joodse Gemeenschap. Hun agenda van hoge belastingen straft de Joden financieel. Hun vijandigheid jegens religie heeft het moeilijker voor Joodse families gemaakt om te voorzien in religieus onderwijs voor hun kinderen.

Ze goten genoeg geld in de non-profitorganisaties met een joodse label, maar die organisaties geven vooral voordeel aan dezelfde stedelijke minderheidsbevolkingen en linkse stafleden, zoals ook de andere linkse non-profitorganisaties doen.

Haal Israël weg uit de vergelijking en de koppeling tussen Joden en de democratische partij is plotseling erg wankel. Democraten hebben een fundamentele regel van de opgestoken duim. Zij vermelden Martin Luther King bij zwarte evenementen, Israël bij Joodse evenementen en immigratie bij Latino evenementen.

Dat is waarom het politieke establishment van de Democratische partij verwoed waarschuwt om van Israël geen partijgebonden kwestie te maken. De laatste DNC Conventie toonde aan dat de afgevaardigden de Joodse staat haten, maar niet kan toestaan dat Israël een Republikeins probleem zal worden, omdat het dan het enige tastbare Joodse standpunt verliest.

In het wegnemen van Israël wordt de democratische partij gereduceerd tot een Debbie Wasserman Schultz argument dat abortus een fundamenteel Joodse probleem is. Dat kan nog steeds spelen in haar district, maar de Joodse steun voor abortus daalt gestaag. Vorig jaar is in een opiniepeiling in New York gebleken dat bijna net zo veel Joden als witte katholieken abortus illegaal willen maken.

Zonder Israël ondergaat het beroep van de democratische partij op Joden een harde lakmoesproef over steeds meer omstreden sociale kwesties net zoals de demografie de sociaal conservatieve Joodse gemeenschappen begunstigt.

De democratische partij en zijn linkse bezemrijders willen vermijden dat er een breuk komt ten koste van alles. Obama kan in het geheim dreigen en Israël in diskrediet brengen, hij kan vliegverboden uitvaardigen en wapenleveringen afsnijden of Israël uitverkopen in de Verenigde Naties, maar een openbare breuk geeft het risico dat zijn eigen politieke basis gaat fragmenteren.

De rangen van het Joodse links zullen blijven groeien. Nieuwe generaties met zwakkere Joodse identiteiten, die zijn geïndoctrineerd op de met haat gevulde campussen, zullen waarschijnlijk Israël veel minder steunen. Maar dit is een realiteit, die, net als het linkse en moslim antisemitisme, geheel zal blijven bestaan afgezien van wat Israël ook doet.

De Amerikaans Joodse consensus valt uit elkaar. Amerikaanse Joden, net als Amerikanen in het algemeen, splitsen zich in een links en een rechts. Maar de demografie van het Joodse links heeft geen uithoudingsvermogen als het gaat om kinderen of Joods blijven. Links gaat verder met het probleem op nationaal niveau met het veranderen van de bevolkingssamenstelling van het land, maar ze kunnen niet miljoenen illegale Joodse vreemdelingen veranderen op een manier dat ze hen amnestie kunnen geven.

Dit is geen crisis voor het zionisme. Het is een crisis voor de Amerikaanse Joden.

Beinart, Goldberg en de andere jaloerse vriendjes dreigen dat de Joodse staat geen kaarten heeft om uit te spelen. De grotere sociale trends die werken in Israël en Amerika zullen niet worden gewijzigd door wat er op de Westelijke Jordaanoever gebeurt. Hun echte debat is niet met de Israëli's, maar met de Amerikanen.

Amerikaans jodendom voert opnieuw de vele en dezelfde veldslagen die de Russische Joden uit elkaar dreef op de breuklijnen van de traditie, religie, socialisme en radicale sociale verandering. Deze strijd kwam tot een climax met de Joodse linkse onderdrukking en de massamoord op de Russische Joden onder de Sovjet-Unie, voordat de communistische slachters in de Joodse sectie, die de synagogen sloten en de rabbijnen vermoordden, zelf werden onderuit gehaald.

Zionisme is een van de kwesties die op het spel staan in de strijd tussen traditionele Joden en radicaal links, maar dat is niet de enige kwestie. En Israël kan niet bepalen wat de uitkomst van deze strijd is. Alleen de Amerikaanse Joden kunnen dat.

Bron: The Democrats Can’t Afford to Lose Israel | FrontPage Magazine