Een christelijke federatie in het Midden-Oosten
15 september 2014 - door Daniel Greenfield
Het Midden-Oosten heeft, zoals het nu bestaat, geen toekomst. De grenzen werden getrokken door Europese koloniale mogendheden ten behoeve van hun eigen doeleinden. De politieke agenda achter die grenzen is al lang dood. De koningen en de coalities waarvoor ze waren bedoeld om die te beschermen zijn verdwenen.
ISIS is vastbesloten om de grenzen van de regio te verscheuren en het staat niet alleen. Irak en Syrië zijn gevangen in een cyclus van geweld omdat hun nationale grenzen onverenigbaar zijn met de religieuze en etnische bevolkingsgroepen en gevangen zijn in multiculturele tirannieën. De wereld heeft een heleboel tijd doorgebracht met te proberen de grenzen van Israël te herschrijven, terwijl het ze hadden moet bespreken om de grenzen van de hele regio te herschrijven.
Er zijn slechts twee oplossingen voor het beëindigen van het geweld in Irak en Syrië; tirannie of de-nationalisatie.
Zolang de soennitische en sjiitische Arabieren en de Koerden samen in een enkel land zitten, zullen ze nooit in vrede leven.
Dit alles is echt slecht nieuws voor de Arabische christenen, omdat ze een fragiele religieuze minderheid zijn in een regio die zichzelf snel aan het herdefiniëren is vanwege religie. Het Arabische nationalisme dat hen afgeschermd heeft, is dood. Dat laat hen maar weinig opties behalve het vormen van tijdelijke coalities met de vertegenwoordigers van de oudere systemen, de Baath-partij en het Egyptische leger, of de minderheid aan sjiitische islamisten.
Er is geen toekomst voor deze coalities. Het Egyptische leger werd bijna omvergeworpen door de Moslimbroederschap. Volgende keer zal misschien de broederschap het karwei afmaken.
De Baath-partij in Syrië is een sjiitisch Alawieten-front geworden en een arm van Iran. Hezbollah zelfs nog meer. Christenen worden vervolgd in Iran. Wanneer sjiitische islamisten de absolute macht krijgen en hun klerikale wil opleggen, dan zal dat ertoe leiden dat christenen een nog meer vervolgde minderheid zal worden.
Het is onvermijdelijk dat de grenzen opnieuw zullen worden getrokken, door een internationale overeenkomst, of door etnische zuiveringen. ISIS streeft de laatste koers na. Zelfs als we ISIS vernietigen, is de beste manier om voorrang te geven aan het opnieuw trekken van de grenzen om zo landen op te delen op basis van stabiele etnische en religieuze meerderheden.
En deze keer moeten wij christenen ook in aanmerking nemen.
Als Israël er niet was, dan zou vandaag het Midden-Oosten allang leeg zijn van Joden. De rampzalige onwerkbare grenzen die aan Israël zijn toegewezen werden weggevaagd door de moslim-weigering om ze te accepteren. Hun volgende twee invasies van de Joodse staat heeft Israël toegestaan om de meer werkbare grenzen te herschrijven.
De christenen van Libanon echter zaten vast met onwerkbare grenzen, die hen tot een minderheid maakten in hun eigen land. Terwijl de Britten Israëls grenzen inkromp tot onleefbaar, breidden de Fransen Libanons grenzen uit met het opnemen van te veel moslims. Israël was via massale immigratie vanuit de Sovjet-Unie en het Midden-Oosten, met traditionalistische populaties, in staat enigszins gelijk op te gaan met het moslim-geboortecijfer. Christenen echter liepen drastisch achter in de demografische competitie.
Midden-Oosten-christenen hebben de onderwijs- en economische vaardigheden om hun eigen staten te beheren. Helaas hebben ze niet het geboortecijfer om elke staat te domineren met de huidige grenzen, en ze zijn ook niet kundig geweest om zich te verenigen met al die verschillende uiteenlopende christelijke bevolkingen onder één vlag op de manier. Zoals Israël wel in staat was om de verschillende Joodse bevolkingen samen te brengen.
Beide belemmeringen zou moeten worden overwonnen voor een christelijke staat om te bestaan in het Midden-Oosten.
Midden-Oosten-christenen hebben een minderheidsstrategie gevolgd, maar de gebeurtenissen in Syrië en Irak tonen aan dat deze strategie niet langer levensvatbaar is. De minderheidsstrategie hangt af van een centrale regering ten gunste van de zakelijke vaardigheden en belastinginkomsten die christenen inbrengen. Als kwetsbare minderheden kunnen christenen fungeren als gemiddelden tussen de regering en de bevolking.
Maar een ander soort regering lijkt te zijn opgekomen aan de horizon.
In Egypte en Turkije hebben de politieke fundamentalisten zakelijke oligarchieën opgebouwd. Ondertussen biedt in Irak en Syrië een meer directe vorm van islam een keuze tussen bekering en dood.
Joden maakten de beslissing om tijdig de diverse Kalifaten en Sjeiks te verlaten in het opzetten van hun eigen land. Het vergt een hele stap, maar het is niet onmogelijk voor christenen om hetzelfde te doen. Van Egypte tot Syrië, van Irak tot Gaza, is het overduidelijk dat het afhankelijk zijn van de invloed op demografie een gedoemde strategie is.
Gokken op de Arabische nationalisten was een slechte zet, maar gokken op de sjiieten is een nog ergere zet. En nog de enige resterende opties is emigratie naar het westen of het instellen van een religieuze meerderheid staat.
Israëls ervaring toont de gevaren aan van de laatste koers, maar er kan misschien geen betere optie zijn. Westerse christenen hebben de dezelfde demografische zwakte als de Oostelijke christenen. Frankrijk, dat probeerde Libanon in te stellen als een christelijke enclave, kon alleen zien hoe het wankelt onder invloed van moslim-bevolkingssamenstelling, ziet nu zijn eigen steden overspoeld worden door islamitische immigranten. Frankrijk heeft haar maatschappelijke grenzen uitgebreid om teveel moslims toe te laten en kan net zo gedoemd zijn als christelijk Libanon.
Maar Oostelijke-christenen hebben minder illusies over de islam dan Westerse christenen. Met een staat of staten wier grenzen een stevige demografische meerderheid bieden, en een competente militaire beveiliging voor hun grondgebied op een manier die Westerse christenen, zonder geheugen over vervolging, instinctief zouden verwerpen.
Mocht het Westen komen tot het aanvaarden van de noodzaak van de-nationalisatie van Irak en Syrië in levensvatbare religieuze en etnische meerderheidsstaten, dan er zou een kans zijn om Libanon te transformeren door delen ervan te integreren in meer levensvatbare islamitische staten en om een onafhankelijke christelijke staat of staten op te bouwen in Irak en/of Syrië.
De Armeniërs waren in staat om het te doen. De Maronieten hebben geworsteld om vast te houden aan een staat. De Assyriërs deden hun eigen dappere inspanningen die in de Assyrische Genocide eindigde.
En daarin ligt het probleem.
Het islamisme dat de christenen verdringt, heeft religie geplaatst boven etniciteit. De rangen van ISIS bevatten soennitische moslims van alle etnische groepen en nationaliteiten. Om zich te verzetten tegen het stijgende tij van het islamisme, zullen de christenen in het Midden-Oosten hun etnische en doctrinaire verschillen moeten overstijgen. Ze zullen het verleden opzij moeten zetten, hun herinneringen aan vervolging en oude rivaliteiten, als ze een toekomst willen hebben in de regio.
Een onafhankelijke Koerdische staat zal ook een onafhankelijke Assyrische staat mogelijk maken, maar het zal niet erg lang maken als een puur etnische enclave.
Israël overleefde door de bouw van de grootste mogelijk tent rond een combinatie van etniciteit en religie. ISIS en zijn islamitische tegenhangers hebben zich gericht op religieuze zuiverheid boven etniciteit. Een federatie van solidaire christelijke staten, geworteld in etniciteit, maar de etnische en religieuze verschillen overstijgend om samen te staan, is de enige optie voor het handhaven van het christendom in het Midden-Oosten.
Islamitisch trans-nationalisme kan elke etnische staat in het moeras laten belanden met wreedheid en puur door aantallen. Israël hield vol omdat de interne ruzies tussen West- en Oost-Joden werden bemiddeld door de religie en haar religieuze verschillen werden weer bemiddeld door een gemeenschappelijk etniciteit. Dit evenwicht heeft Israël toegestaan om te overleven. Als alternatief zou de aanpak van de Agudah de Joden in de christelijke positie hebben gebracht, zoals ruziënde delen streven naar invloed terwijl ze wegdrijven en vervolgd worden in een moslim-oceaan.
Als christenen willen overleven in het Midden-Oosten, zullen ze hun eigen versie moeten vinden van dat evenwicht. Midden-Oosten christenen hebben moed getoond in de strijd, vindingrijkheid en zakelijke vaardigheden. Ze moeten stoppen met het denken als een minderheid en die kwaliteiten gebruiken bij het opbouwen van een onafhankelijke toekomst.