Turkije's "buitenlandse" burgers

door Burak Bekdil | 19 november 2014

Voor de meeste islamisten is er geen verschil tussen de woorden "Israël", "Israëlische regering", "Jood" of "Turkse Jood" - ze zijn allemaal hetzelfde, en allemaal waarderen ze het met vijandigheid.

In 2008 rapporteerde het officiële persagentschap van de Palestijnse president Mahmoud Abbas, Wafa, dat Israël gif-bestendige ratten had vrijgelaten om de Arabische inwoners van Jeruzalem te verdrijven uit hun huizen. Wetenschappers zijn nog steeds bezig om te begrijpen hoe ratten zouden kunnen worden getraind om onderscheid te maken tussen de islamitische, christelijke en joodse inwoners van een stad.

In 2011 kondigde Saudi-Arabië aan dat zij een gier hadden gevangen met een Israëlische ring. De vale gier droeg een GPS-zender met de naam van de universiteit van Tel Aviv, en werd veroordeeld vanwege het onderdeel zijn van een "zionistisch spionage complot". We wachten er nog steeds op om te horen of de vogel is onthoofd of werd veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf.

Ook in 2011 werd een van de twee grootste Turkse beroemdheden beschuldigd van het verkrachten van prostituees. Hij verdedigde zich door te zeggen dat het hele incident een "Israëlisch complot" tegen hem was.

In 2012 veroorzaakt een trekvogel alarm in een zuidoostelijk Turks dorp en de dorpelingen dachten dat het een Israëlische spion was. Verdenkingen van de dorpelingen werden gewekt toen de vogel dood werd gevonden in een veld met een metalen ring om zijn poot waarin gestempeld "Israël". Na de constatering dat de neusgaten ongewoon groot waren en dat er een microchip kon zijn aangebracht door de Israëlische inlichtingendienst ten behoeve van spionage, belden ze de politie.

Ook in 2012 hebben Turkse autoriteiten een torenvalk "vastgehouden" met een soortgelijke ring om de poot. De vogel werd onderworpen aan een x-ray om te controleren of zijn lichaam spionage-apparaten bevatte. Geen grap: in het ziekenhuis werd op de x-ray-kaart van de vogel als naam opgenomen: Israëlische spion.

Een jaar later, toen miljoenen Turken in opstand kwamen tegen de ondemocratische praktijken en schendingen door hun regering, in meer dan 70 steden, gaf de regering-vriendelijke media en één minister de schuld van de rellen aan de Joodse lobby in het algemeen, en het American Enterprise Institute [AEI] in het bijzonder. Die beschuldiging was voor Michael Rubin van het AEI aanleiding om in juni 2013 een blog te schrijven met de titel "Een beetje gekte vanuit Turkije":

Dat is het niveau van het collectief ontsporen, in een land van 75 miljoen mensen. Natuurlijk heeft het een impact op de collectieve psyche van de slinkende Turkse joodse gemeenschap, nu nauwelijks met het aantal van 17.000 mensen, die meestal leven in de grootste metropool van het land, Istanbul.

Als je in de Adnan Saygun Avenue rijdt in de luxe wijk van de stad Ulus en de hoek van de straat bereikt waar het Bulgaarse consulaat staat naast een nogal afgelegen gebouw, zul je een politie auto opmerken die staat te wachten buiten de betonnen muur die leidt naar een poort gemaakt van stalen staven, waar veiligheidsagenten in burger staan.

Dit is de ingang van Ulus Ozel Musevi Okullari, een joodse school met ongeveer 700 leerlingen, vanaf de kleuterschool tot aan de middelbare school. De veiligheidsprocedures nadat de poort zich opent, doen je denken dat je het VS- of de Britse consulaatsgebouw binnengaat in Istanbul (het Britse consulaat, samen met twee synagogen en een Britse bank, werden 11 jaar geleden gebombardeerd).

In het weekend was de joodse school in Ulus dit jaar gastheer van het Limmud Festival, dat in 1979 begon als een Brits-joodse educatieve liefdadigheid ("Limmud" komt van het Hebreeuwse woord "leren"). Het goede doel verzorgt evenementen over het thema van de joodse leren in bijna 70 gemeenten in 34 landen, waaronder Turkije. Limmud is begonnen in Turkije in 2005; het evenement van dit jaar bracht 1300 deelnemers en bijna 100 sprekers samen, waaronder deze auteur.

In de conferentie, in gesprekken en in privé, hebben de meeste leden van de joodse gemeenschap in Istanbul hun "ernstige en toenemende" bezorgdheid geuit over hun steeds meer afgezonderde en risicovollere leven in het land waar hun voorouders 522 jaar geleden voor het eerst aankwamen. Turkije is hun land. En is het ook niet.

Ze hebben Turkse paspoorten. Ze betalen hun belastingen. Hun zonen zijn ingelijfd in het leger. Ze stemmen in de Turkse verkiezingen. Ze hebben Turkse ID-kaarten. Ze maken een vreedzame, gezagsgetrouwe samenleving met hun eigen bedrijf. Ze blijven trouw aan hun land, Turkije. Maar ze zijn 'buitenlanders' in hun eigen land. Gewone Turken, zelfs hun eigen Turkse vrienden, verwijzen naar hen als "buitenlanders".

"Moeten we inpakken en vertrekken?" vroeg een van hen. Een vrouw van middelbare leeftijd maakte bezwaar: "Waarom zouden we gedwongen worden om ons land te verlaten. Wij zijn Turks, en dit is ons land?".

"Denk je dat onze bedrijven in gevaar zijn door de discriminatie van de overheid?" vroeg een zakenman. Anderen in de zaal wisten het antwoord al.

"Heeft deze school hetzelfde niveau van veiligheid aan de poort behouden als in het verleden, laten we zeggen, als een Georgische school?" vroeg een man. "Als het een Japanse school of een Indiase school was? Of, om het in omgekeerde richting te zetten, zou deze joodse school hetzelfde niveau van beveiliging nodig hebben als het gevestigd was in Japan of Georgia?"

Voor de meeste van de Turkse islamisten is er geen verschil tussen de woorden "Israël", "Israëlische regering", "Jood" of "Turkse Jood". Ze zijn allemaal hetzelfde en worden ze allemaal bekeken met vijandigheid. Een dergelijke opvatting maakt van de Turkse joden slechts part-time burgers. Zij vervullen hun taak voor het land waartoe zij behoren, om slechts in angst te leven.

Bron: Turkey's "Foreign" Citizens