www.wimjongman.nl
De Britse onbeantwoorde liefde
door Douglas Murray - 8 december 2014
De traditie van liberale tolerantie die in Groot-Brittannië is aangemoedigd, was een van de grootste geschenken die dit land aan de wereld heeft gegeven. Die inclusieve traditie stelt echter altijd zichzelf open voor misbruik door mensen die graag de gebreken van het liberalisme willen gebruiken - niet het minst de tolerantie van de intolerantie - om het liberalisme te beëindigen.
De Kerk van Engeland was in zijn tijd vaak verre van liberaal. In de negentiende eeuw beëindigde de carrière en het levensonderhoud van de liberale theologen, net zo onvermurwbaar als de kerk van Rome het deed. Maar in de twintigste eeuw is het verhaal veranderd. Mede aangespoord door het verlies van vertrouwen als gevolg van afnemend kerkbezoek heeft de Kerk van Engeland in de late twintigste eeuw zijn reputatie van "conservatieve partij in gebed" laten vallen en werd iets meer "de liberale partij in het gebed". Geen aanpassing leek te extreem. Geen enkele openbare uiting van twijfel leek meer te verontrustend. Sinds enkele jaren wordt de Kerk van Engeland geleid door haar leden, niet dankzij maar ondanks de beschamende publieke twijfels van haar leiderschap.
En hier wordt het liberale dilemma uitgedrukt, neem slechts dit ene verhaal van deze week. De voormalige bisschop van Oxford, Lord Harries - een vriendelijke en geleerde man - gebruikte een debat in het House of Lords om te suggereren dat bij de kroning van de volgende monarch in Groot-Brittannië misschien ook enkele verzen uit de Koran moeten worden gelezen.
Het zou een demonstratie zijn van "inclusieve gastvrijheid", zei hij, de moslims in Groot-Brittannië zouden een aantal van hun heilige Schriftteksten kunnen lezen bij de kroning van het volgende hoofd van de Kerk van Engeland. Een vingerwijzing naar een zekere mate van pandemonium. Beleefdheden als deze worden verwacht van de bisschoppen, zelfs als ze, in mijn ervaring, wanhoop onder hun vroegere kudde veroorzaken.
Britse kroningen, toen... en nu? Links: De kroning van koningin Elizabeth II in 1953. Rechts: Prins Charles, zoon van Elizabeth en erfgenaam van de troon, bewijst zijn inclusiviteit en multiculturele referenties tijdens een recent bezoek aan Saudi-Arabië - een land dat bepaald niet bekend staat om "inclusieve gastvrijheid" vooral op het gebied van de vrijheid van godsdienst.
Want natuurlijk, dit hele gebaar is diep demoraliserend voor de gemiddelde Britse christen. En natuurlijk, het is beladen met fouten waarop moet worden gewezen.
Ten eerste is het waar dat er veel moslims zijn in Groot-Brittannië. Het is ook waar dat misschien een aantal van hen zich gelukkig zouden voelen als op de grote dag de verzen van de Koran zouden worden opgelezen in de Westminster Abbey. Maar dan hebben we ook nog veel hindoes en sikhs in Groot-Brittannië. Het is waar, niemand van hun gemeenschap heeft zich onderscheiden of enige brede openbare aankondiging gedaan van bijvoorbeeld het opblazen van een metrotrein in de spits. Maar wat moeten we eigenlijk lezen uit hun geschriften? En wat te denken van het grootste groeiende geloof in Groot-Brittannië: het atheïsme. Waarom zouden twijfelaars of ongelovigen in enig geloof zich niet laten vertegenwoordigen met een lezing? Om nog maar niet te spreken over Joden, boeddhisten, animisten en de resterende aanhangers van het Druïde-geloof. Groot-Brittannië zal zich moeten voorbereiden op de langste kroningsdienst sinds lange tijden.
Ten tweede is er de kwestie van welke passages uit de Koran gelezen moeten worden bij de volgende kroning. Ik neem aan dat we niet zullen horen "doodt dan de ongelovige waar jullie hen vinden", en ook niet de passages waar staat te lezen "werp schrik in het hart van de ongelovige... Sla ze op hun nek." Ik vermoed dat deze passages niet fatsoenlijk zijn, om zo te zeggen. De families van de onthoofde soldaat Lee Rigby, en niet te vergeten de 'hulpverleners' uit Groot-Brittannië die onlangs onthoofd zijn in Syrië, zouden misschien uaanstoot kunnen nemen als dit zou gebeuren, als niet iemand anders het deed.
Ten derde is natuurlijk is het voorlezen van gedeelten uit de koran bij de komende kroning van een monarch een vergissing vanwege het oude probleem van wederkerigheid. Ik zal niet ingaan op de obsceniteit van het hebben van lezingen uit de koran in een van de heiligste heiligdommen van de Anglicaanse christendom, op hetzelfde moment dat geen christen (laat staan een Jood) zelfs maar een voet in Mekka kan zetten. Dat punt lijkt een of andere manier zo tweeduizends. Maar het is de moeite waard om te vragen waarom de Schrift van de Britse moslims vertegenwoordigd moet zijn bij de kroning van de nieuwe monarch, terwijl velen in hun moskeeën zelfs niet zullen bidden voor het welzijn van die monarch. In synagogen in de UK bidden de Britse Joden elke week in hun diensten een gebed voor een lange leven en het geluk van de Koningin. Het is een ontroerend en oprecht moment, zo niet een duidelijk signaal, om tegenover eventuele twijfelaars te vermelden dat de Joden in Groot-Brittannië volkomen loyaal zijn aan de staat.
Dus waarom hebben de Britse moskeeën niet een vergelijkbaar gebed? Toen ik dit opperde aan mijn moslimvrienden in Groot-Brittannië, verwierpen zij altijd het idee alsof het een opzettelijke provocatie van mijn kant zou zijn om dit aan de orde te stellen. Het onderliggende thema is echter, dat iedereen weet dit onmogelijk zou zijn.
Maar waarom niet? Als moslims in Groot-Brittannië willen laten zien dat ze loyaal zijn aan Groot-Brittannië, waarom dan niet een blad uit het boek van de Joden overnemen en een gebed te hebben in elke vrijdagdienst in het land voor de Koningin als staatshoofd, hoofd van de Kerk van Engeland en hoofd van de strijdkrachten. Het zou een prachtige teken zijn.
Het is natuurlijk ook ondenkbaar dat dit zou gebeuren. Veel Britse imams zouden, indien zij het zelfs maar gesuggereerd zouden hebben, een rel aan hun broek krijgen. En dat is waar de liberale "inclusieve gastvrijheid" van Lord Harries haar volkomen te voorziene buffers stoot. Omdat veel moslims in Groot-Brittannië gewoon niet de vriendelijkheid, de verdraagzaamheid, de inclusiviteit of zelfs maar het liberalisme van de goede Lord Harries delen. In feite lijken ze veel meer een ander geloof te bewonderen, dat zelfverzekerd en sterk lijkt, dan een religie te bewonderen die geleid wordt door mensen die zelf niet veel vertrouwen meer lijken te hebben in hun eigen geloof.
Dit is dus een ander verhaal in een ander deel van de Britse hedendaagse tragedie. Door bereid te zijn om eindeloos open en gastvrij te zijn, bevindt het land zich aan de verliezende hand wanneer die gastvrijheid niet gerespecteerd wordt, noch wederkerig is. Wat is het antwoord? Misschien nog een beetje meer vriendelijkheid, een beetje meer vrijgevigheid, het aanbieden van nog een paar van onze eigen dierbare tradities? Dat zal het doen, denken we, zeker weten?
Nou, misschien zullen er verzen uit de Koran worden voorgelezen op de volgende kroning. Maar de koning die daar zal worden gekroond zal niet meer het hoofd zijn over een nog zogenoemde christelijke natie.