Een bericht uit de eerste hand uit Israël.
Lieve vrienden, familie en kids,
De restauranteigenaar op het Hurvaplein in de oude stad van Jeruzalem laat chocolade-croissants op onze tafel zetten. Ze worden niet aangeraakt! Zo af en toe trakteert deze Joodse eigenaar ons om te laten zien hoe enorm hij waardeert wat wij voor zijn volk doen op de muur en door juist in deze spannende tijd toch naar Israël te komen.
Deze keer hebben wij echter onze aandacht volledig gericht op Dov, een 25-jarige reservist voor de IDF (Israeli Defense Forces) en net terug van een langdurige missie uit Gaza. Hij is bij ons komen zitten omdat hij door één van onze wachters, een jonge journaliste voor Israël Actueel, de krant van Christenen voor Israël, geïnterviewd gaat worden.
Intens luisteren we naar de verhalen, zo uit de eerste hand, van een soldaat die zijn leven inzet voor de verdediging van zijn land. In de afgelopen tijd heeft hij al drie maten verloren in deze oorlog. Over twee van hen kan hij niet praten, omdat hun sterven te erg was en nog te vers in het geheugen ligt.
We vragen ook veel aan hem, maar doen dat dus met een zekere terughoudendheid, want hij heeft met eigen ogen de gruwelen gezien, gepleegd door de Hamas. Dov heeft ondanks zijn traumatische ervaringen een krachtige uitstraling. Hij geeft aan de ene kant een nuchtere uitleg, maar deelt ook vanuit zijn hart over de dilemma’s waar hij, als soldaat, mee te maken heeft en waar nauwelijks mee om te gaan is.
De normen en waarden van het IDF-leger zijn de hoogste van de wereld, al wil die wereld dat zelden geloven. Maar zij moeten het opnemen tegen schurken en moordenaars die de dood liefhebben en zelfs hun vrouwen en kinderen niet sparen, maar opofferen voor het grote doel: Volledige uitroeiing van het Joodse volk!
Dov en zijn team, 25 man sterk, hebben de opdracht om specifieke huizen in Gaza te doorzoeken op terroristen, wapens en verborgen tunnels. Levensgevaarlijk werk vanwege de sluipschutters, boobytraps en andere valkuilen. Hier één van zijn verhalen:
“We naderen het huis van verschillende kanten. Met onze wapens op scherp gaan we zeer omzichtig te werk, want de vijand is duidelijk aanwezig en wacht ons op. Vanuit een bovenverdieping van het huis beginnen de machinegeweren te vuren. maar we hebben geleerd hoe we de schutters moeten uitschakelen.
En midden in dat vuurgevecht gaat de voordeur open en komt een groep van 14 tieners naar buiten. Ongewapende jongens van zo’n 14 jaar oud, met angst op het gezicht. Tussen hen in komen drie terroristen mee die over de hoofden van deze kinderen het vuur openen op ons. Direct geeft onze officier het bevel ‘Cease Fire! Staak het vuren!’ We duiken naar de grond en verbergen ons!
Ons is ten strengste verboden om op vrouwen, kinderen en ongewapende mensen te schieten. Bij de Israëlische wet is dat vastgelegd en als een soldaat of een team hiermee de fout ingaat dan wordt dat direct en uiterst streng gestraft. Je kan dus niets anders doen dan je terugtrekken.”
In één van de andere huizen vinden ze een driejarig Arabisch-Palestijns meisje met een bomgordel om! Hier is maar één woord voor: Dit is SATANISCH!!!
Als een onderdeel van het leger ten strijde trekt komt elke keer de rabbijn en leest voor de troepen hardop Psalm 20. (lees ‘m maar eens) Ik vroeg hem hoe hij dat persoonlijk ervaart. Hij zei dat hij, maar ook de anderen dat als een enorme bemoediging ervaart. Angst wordt verminderd, moed wordt verzameld en de zin om de ‘klus’ goed te klaren wordt vergroot.
Deze Psalm 20 wordt ook vaak op de muur geproclameerd om zo geestelijk het leger te bemoedigen en Vader te herinneren aan de krachtige beloftes die daarin staan voor Israël en zijn leger.
Met verbijstering hebben we naar deze jonge IDF-soldaat geluisterd. De chocolade-croissants bleven even onaangeroerd staan.
hartelijke groeten en Shalom,
Ton
- – -
door Brabosh.com