Syrië laat zien wat er gebeurt als islam wint

4 April 2014 - door Daniel Greenfield

Saoedi-Arabië en Qatar willen niet met elkaar praten. Syrië en Turkije schieten op elkaar. Niet alleen zijn het de sjiieten en soennieten die elkaar vermoorden in Syrië, maar de soennitische groepen doden elkaar al geruime tijd. Er zijn zelfs twee of drie Al Qaeda groepen die elkaar bevechten over wie van hen de echte Al Qaeda is.

Er is iets met Syrië, dat alles neerhaalt en iedereen opsplitst. Zelfs voor Hamas was het nodig om zich op te splitsen toen de politieke en militaire vleugels, dat was bij een keuze tussen de Iraanse wapens en het geld van Qatar. Het was het meest logische ding om te doen, de militaire vleugel nam de wapens en de politieke vleugel nam het geld, zodat de militaire vleugel van Hamas Assad ondersteunde en de politieke vleugel de soennitische oppositie steunde.

Het is echter niet alleen geld en wapens dat de moslims in Syrië splitst. Geld en wapens zijn alleen de symbolen. Wat zij vertegenwoordigen is de islam. En wat de islam vertegenwoordigt is het raakvlak tussen identiteit en macht.

Een moderne staat ontleent zijn kracht aan zijn identiteit. De Japanners en de Russen waren bereid om in groten getale voor hun vaderland te sterven tijdens de Tweede Wereldoorlog. Beide landen hadden snelle veranderingen ondergaan, van een feodalisering, die boeren tot burgers veranderde. Japan en Rusland hadden alleen maar historische identiteiten om op te rekenen. De snelle de-feodalisering in de Arabische wereld had een verward resultaat, omdat landen als Jordanië en Syrië de Frankenstein-monsters zijn gemaakt van stukken en brokken van zelf vervaardigde delen van geschiedenis die aan elkaar geplakt zijn.

Het Midden-Oosten staat vol met vlaggen, maar de meeste zijn kleine variaties op hetzelfde rood, groen, zwart-wit thema. Het verschil tussen de Palestijnse vlag en de Jordaanse vlag is een kleine sterretje op de streep die de eenheid van de Arabische volken vertegenwoordigt. De Iraakse vlag was oorspronkelijk hetzelfde als de Palestijnse en Jordaanse vlaggen. Zo zijn de meeste van de vlaggen in de regio gebaseerd op de Arabische Revolutievlag die op zijn beurt weer was gebaseerd op de kleuren van de kalifaten.

Elke keer zie je de Al Qaeda "zwarte vlag" van de Jihad, als de vertegenwoordiging van de zwarte strepen op de vlaggen van elke Arabische natie. Alles wat Al Qaeda heeft gedaan is uit de andere kleuren, die de verschillende opvolgende kalifaten vertegenwoordigen, en helemaal teruggegaan naar Mohammeds zwarte oorlogsvlag.

Wat is Syrië? De burgeroorlog beantwoordt die vraag. Net als de Sovjet-Unie is het een volksgevangenis. Het bestaat alleen uit hoofde van de mannen die wijzen met de geweren naar de andere mannen. Zolang alle mensen met de wapens overeenstemden wat Syrië was, bestond het land. Zodra ze dit niet langer deden, was er niet langer een Syrië. Hetzelfde geldt voor een groot deel van het Midden-Oosten.

Er zijn vragen die je kunt oplossen met democratie binnen een goed functionerende land, maar wanneer je land min of meer bestaat uit een conflicterende religieuze en etnische identiteit als volk, is de democratie alleen iets wat het probleem alleen maar erger maakt. Democratie in Irak betekent sjiieten die stemmen als sjiieten, soennieten die stemmen als soennieten en Koerden die stemmen als Koerden. Democratie in Syrië zou hetzelfde betekenen. En op die weg ligt een Federatie, en dan opnieuw een afscheiding en burgeroorlog, steeds weer opnieuw.

Het probleem in het Midden-Oosten is niet een gebrek aan democratie. Het is een gebrek aan alles om democratisch te zijn.

Iedereen in het Midden-Oosten (die geen Jood, christen, Koert, Bahai, Zoroastrian, Armeens, Circassisch, Druzen, enz. is) is het eens over het belang van een Arabische en islamitische eenheid en dat hun specifieke smaak daarvan, hun clan, hun stam en hun islamitische interpretatie de opperste moet zijn.

Het is niet verwonderlijk dat het Midden-Oosten voortdurend in oorlog is. Het is alleen een wonder dat de gevechten ooit zouden stoppen.

Arabisch nationalisme is de ideologie die de Arabische elites gebruiken bij het voltooien van de verandering van hun bevolking van boeren in burgers. Maar wat werkte in Japan en Rusland, faalde in het Midden-Oosten waar stam en religie nog steeds het belangrijkste zijn. De boeren zijn geen Egyptenaren of Syriërs geworden. Ze bleven Ougaidat of Tarabin. En na dat zijn ze moslim. Hun nationale identiteit kwam als een verre derde.

Wat de Arabische lente echt heeft laten zien, is hoe weinig de nationale identiteit telde, zoals democratie en de val van de regeringen aangetoond heeft, dat er geen nationale consensus was, alleen de smallere die van klasse, stam en instelling. Het is niet iets waar Amerikanen zelfvoldaan over moeten zijn. De linkse inspanningen vermindert de Verenigde Staten naar dezelfde gebalkaniseerde staat waarin telt een zwarte stemming een witte stemming, een rijken stemming en een armen stemming, maar zonder nationale identiteit die boven hen uitstijgt. Wij worden ook als de 'Soennieten' en 'Sjiieten'. Het is geen wonder dat de islam in de post-Amerikaanse Verenigde Staten en het uiteenvallende grondgebied van de Europese Unie zulk een vruchtbare grond vindt voor haar werk.

Het is dezelfde reden waarom islam in het Midden-Oosten opkomt.

Islam steeg op uit de dood van het Romeinse Rijk. Het stijgt nu op uit de dood van het westen, maar het zou een vergissing zijn om te roepen dat het een botsing van beschavingen is, wanneer het meer een beschaving is die bezwijkt onder de barbarij.

Hasan al-Banna, de Moslimbroederschap-oprichter, schreef: "Onze taak is de vloed van de modernistische beschaving tegen te houden." Syrië is de woestijn die overblijft, wanneer de overstroming van de beschaving een einde vindt.

Islam kan Syrië niet verenigen. Het kan zelfs niet de soennitische islamisten verenigen. Het kan niet zelfs de Salafisten verenigen die zich als Al Qaeda identificeren.

Het kan zich niet verenigen, omdat het mohammedanisme een vernietigende kracht is die haar eenheid door middel van geweld bereikt. Het is een suprematistische ideologie waarvan de definitieve oplossing altijd het zwaard is. Mohammed won zijn debatten door het doden van zijn vijanden. Een opkomende islam dwingt de christenen uit het Midden-Oosten, terwijl het obsessief zijn kracht tegen de Joodse staat inzet. Maar daarmee is het niet ten einde. Een godsdienst die niet kan samenleven met andere religies, kan ook niet samen met zichzelf leven.

Hoe moslims religieuze argumenten regelen met elkaar? Op dezelfde manier als zij dat doen met Joden en christenen. Dat is wat we zien in Syrië.

Met het totale minimum aan beschaving bestaat het nog. De islam is het tegenovergestelde van co-existentie en beschaving. Haar enorme levensduur alleen betekent dat er nog meer in het verleden is om voor te vechten.

De islam is de bewuste stopzetting van beschaving en co-existentie voor het nomadische leven van de Jihadi, die drijft van plaats tot plaats, de wapens op de rug, met de vernietiging van steden en boerderijen, terwijl ze alles en iedereen neemt wat hun lijkt, en gaat verder naar de volgende strijd en de volgende brandende stad.

De jihadist is in oorlog met de beschaving, met de stad, de familie en de vaste manier van bestaan. Hij is een nomadische overvaller die is teruggekeerd naar een pre-historische tijd. Hij is de wrede krijger uit het wrede verleden.

Syrië laat zien wat er gebeurt als de islam wint. Wanneer de islam wint, verliest de beschaving.

Bron: Syria Is What Happens When Islam Wins | FrontPage Magazine