De Israëlisch-Egyptisch-Saoedische alliantie begrijpen
21 augustus 2014 - door Caroline Glick
De Hamas-oorlog met Israël is geen zelfstandig gebeuren. Het gebeurt in de context van enorme veranderingen die de oude gedragspatronen en strategische afspraken door elkaar gooien, terwijl de partijen in de regio opnieuw de bedreigingen beoordelen waarmee men wordt geconfronteerd.
Hamas werd eens gefinancierd door Saoedi-Arabië en het werd getolereerd door Egypte. Nu zien de regimes van deze landen dit als een grotere as van Sunni-jihad, dat niet alleen Israël, maar ook hen bedreigt.
De Moslimbroederschap in Egypte, en ook sponsors zoals de staten Qatar en Turkije, zijn de belangrijkste leden van die alliantiestructuur. Zonder hun steun zou Hamas in de vorige zomer al ten val zijn gekomen, samen met het regime van de Moslimbroederschap in Egypte. Zoals het er nu bij ligt, zien allen de Hamas-oorlog met Israël als een middel tot machtsherstel van de Broederschap in dat land.
Om een overwinning van Hamas te bereiken, maken Turkije, Qatar en de Moslimbroederschap gebruik van de westerse steun voor Hamas tegen Israël. Als de VS en de EU in staat zijn om Egypte en Israël te dwingen hun grenzen met Gaza te openen, dan zullen de westerse mogendheden daarmee de jihadistische as een strategische overwinning geven.
De gevolgen van een dergelijke overwinning zouden verschrikkelijk zijn.
Hamas is ideologisch niet te onderscheiden van de Islamitische Staat. Net als de Islamitische Staat heeft Hamas massale slachtingen en psychologisch terrorisme ontwikkeld als de belangrijkste instrumenten in de militaire doctrine. Als de VS en de EU afdwingen dat Israël en Egypte de Gaza-grenzen gaan openen, zullen ze Hamas in staat stellen om weer een strategische en politieke stabiliteit in Gaza te bereiken. Dientengevolge zal een naoorlogs Gaza snel uitgegroeid zijn tot een lokale versie van Islamitische Staat zoals gecontroleerd door Mosul.
In eerste instantie zal een dergelijke ontwikkeling het leven in het zuiden van Israël ook blijvend in gevaar brengen. De westelijke Negev, en misschien Beersheba, Ashkelon en Ashdod, zullen onbewoonbaar worden.
Dan is er nog Judea en Samaria. Als, zoals Amerika het eist, dat Israël Gaza met Judea en Samaria gaat verbinden, zal de Hamas heel snel deze gebieden domineren. De overdracht van zelfs maar een paar van de duizenden raket-aangedreven granaten die Hamas in Gaza heeft, zal militairen en burgers in gevaar brengen.
De gepantserde IDF-voertuigen en de gepantserde burgerlijke bussen zullen naar de Filistijnen worden geblazen.
Aangezien ze opereren vanuit de Gazastrook, heeft Hamas de hulp nodig van de Obama-regering en de Federal Aviation Administration om Ben-Gurion Airport af te sluiten vanuit Judea en Samaria. Alles wat Hamas dan nodig heeft is een paar van die met de hand-afgevuurde mortieren.
Jordanië zal ook rechtstreeks worden bedreigd.
Vanuit het perspectief van Egypte zal een overwinning van Hamas in de oorlog met Israël, Gaza met de Sinaï verbinden, en daarmee de Moslimbroederschap en de islamitische staat en andere bondgenoten versterken. Een dergelijke ontwikkeling vormt een kritische bedreiging voor het regime.
En dit brengt ons tot de Islamitische Staat zelf. Die had niet kunnen uitgroeien tot zijn huidige monsterlijke proporties zonder de steun van Qatar en Turkije.
De Islamitische Staat is uiteraard geïnteresseerd in uitbreiding van zijn veroveringen. Aangezien het zichzelf beschouwt als een staat, moet de volgende zet zijn het overnemen van een nationale economie. De overval op de centrale bank van Mosul zal niet volstaan voor de financiering van haar activiteiten voor zeer lang.
Op dit punt wil de Islamitische Staat een totale confrontatie met Iran voorkomen, zodat een beweging naar Zuid-Irak waarschijnlijk niet in de plannen is opgenomen. De Amerikaanse troepen in Koeweit, en de kracht en eensgezindheid van het Jordaanse leger, bewaren waarschijnlijk die beide koninkrijken voor het hakblok van IS, voor nu althans.
Dan blijft Saoedi-Arabië, of onderdelen ervan, over als een waarschijnlijk een volgend doel voor de uitbreiding van de Islamitische Staat.
De Islamitische Staat opereert nu ook al in Libanon en bedreigt het Saudi-gesteunde regime daar, en dat geeft aan dat Libanon ten minste ook ernstig in gevaar is.
Dan is er nog Iran. Iran is geen lid van de Sunni-jihadistische as. Maar als het gaat om Israël en de niet-jihadistische regimes, heeft het samengewerkt met iedereen.
Iran heeft het goed opgeleide en bewapende Hamas gefinancierd gedurende de afgelopen tien jaar. Het ziet de Hamas-oorlog met Israël in hetzelfde licht als het de oorlog van zijn Libanese geestverwant Hezbollah met Israël acht jaar geleden heeft bekeken.
Zowel Irak als Syrië, Iran en IS hebben aangetoond weinig interesse te hebben om elkaar tot hun primaire doel te maken. Turkije en Qatar traden vaak op als Iran's supporters in de soennitische wereld.
Dit is de context waarin Israël de oorlog met Hamas strijdt. En als gevolg van dit verband hebben sinds de oorlog begon twee onderling samenhangende strategisch belangrijke gebeurtenissen plaatsgevonden.
De eerste heeft betrekking op de VS.
Het besluit van de Obama-regering om aan de kant te staan van de leden van de jihadistische as tegen Israël, namelijk door het steunen van hun vraag om de grenzen van Gaza met Israël en Egypte te openen, heeft gediend als de laatste nagel in de doodskist van Amerika's strategische geloofwaardigheid onder de traditionele regionale bondgenoten.
Zoals de VS samen met Hamas stond, zo is het ook voortgegaan in haar streven naar een nucleaire deal met Iran. De positie van de VS in deze besprekingen is om de 'mullo-cracy' [mullah-cratie-gekte?] mogelijk te maken, door het pad van Noord-Korea te volgen tot aan een nucleair arsenaal. De niet-jihadistische Sunni Staten delen Israëls overtuiging dat ze niet een met kernbommen gewapend Iran kunnen overleven.
Tot slot, de weigering tot op heden van president Barack Obama om een offensieve actie te ondernemen om de Islamitische Staat in Irak en Syrië te vernietigen, toont voor Saoedi-Arabië en de andere Golfstaten aan dat de Verenigde Staten onder Obama, de Islamitische Staat eerder zal toestaan op hun grondgebied uit te breiden, en hen te vernietigen, dan dat er militaire VS-troepen terugkeren naar Irak.
Met andere woorden, Obama's pro-Hamas-, Pro-Iran- en Pro-Moslim Broederschap-as-politiek, samen met zijn weigering tot op heden om effectief op te treden in Irak en Syrië om de Islamitische Staat te vernietigen, hebben de traditionele bondgenoten van de VS ervan overtuigd dat ze voor de komende twee-en-een-half jaar, niet alleen de VS niet kunnen vertrouwen, maar zelfs kunnen rekenen met de mogelijkheid dat de VS acties zal uitvoeren die schadelijk voor hen zijn.
Het is gezien de VS-verschuiving van loyaliteit onder Obama dat de niet-jihadistische Sunni-regimes zijn begonnen met het opnieuw beoordelen van hun banden met Israël. Tot aan het presidentschap van Obama voelden de Saoedi's en Egyptenaren zich veilig in hun alliantie met de Verenigde Staten. Bijgevolg voelden ze niet de noodzaak of zelfs maar de wens om Israël te overwegen als een strategische partner.
Onder de strategische bescherming van de VS hadden alle traditionele Sunni-regimes de luxe om hun steun voor de Palestijnse terroristen te behouden, en ze verwierpen het idee van een strategische samenwerking met Israël, of tegen Iran, de al-Qaeda of een andere gemeenschappelijke vijand.
Dus, geïsoleerd door de VS, raakte Israël ervan overtuigd dat de enige manier waarop het enig voordeel kon genieten van de gemeenschappelijke strategische belangen met de buren, was door zich eerst te buigen voor de lang gekoesterde obsessie van de VS de PLO te versterken. Dat hield in een overdragen van land, politieke legitimiteit en geld voor de terreurgroep die zich nog steeds inzette voor de vernietiging van Israël.
De oorlog met Hamas heeft dit allemaal veranderd.
Het partnerschap dat in deze oorlog is ontstaan tussen Israël, Egypte en Saoedi-Arabië is een rechtstreeks gevolg van Obama's politiek de VS afstand te laten nemen van de traditionele bondgenoten. Met het erkennen van de dreiging, die Hamas als onderdeel van de Sunni-jihadistische Alliantie voor hun eigen regiems vormt, en bij gebrek aan Amerikaanse steun voor Israël, hebben Egypte en Saoedi-Arabië met Israël samengewerkt om Hamas te verslaan en de grenzen van Gaza gesloten te houden.
De meeste Israëli's moeten de strategische betekenis van deze opkomende alliantie nog begrijpen. Dit dankzij de grotendeels linkse overheersing in het publieke gesprek.
Israëlisch Links ziet dit nieuwe partnerschap, maar het lukt hen niet om haar basis of betekenis te begrijpen. Voor links leiden alle ontwikkelingen tot dezelfde conclusie: wat er ook gebeurt, Israël moet de PLO versterken door de versterking van de voorzitter en PLO chef van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas.
Door het niet herkennen van deze basis voor Israëls opkomende strategische partnerschap, dat geleid wordt door de Minister van Financiën, Yair Lapid, en de Minister van Justitie, Tzipi Livni, is Links bezig met het bepleiten om onze nieuwe banden met Saoedi-Arabië en Egypte te gebruiken als een middel om Abbas te versterken, door een regionale vredesconferentie te organiseren.
Wat ze niet begrijpen is dat een dergelijke stap juist het partnerschap zou vernietigen.
Israëls strategische samenwerking met Egypte en Saoedi-Arabië is te danken aan hun gezamenlijke belangen. Maar het kan daar niet bovenuit gaan. En ze hebben helemaal geen gezamenlijke belangen met betrekking tot de PLO.
Bedreigd door de as van de jihad, kan geen enkele islamitische regering publiek samen worden gezien met Israëliërs. Vragen aan Egyptische en Saoedi-Arabische leiders om samen met de Israëli's op de foto te staan is als het vragen om hun eigen doodvonnis te ondertekenen.
Bovendien is de door Israël vereiste slotverklaring in de onderhandelingen met de PLO - verdedigbare grenzen en erkenning van haar soevereine rechten over Jeruzalem - iets wat geen islamitisch regime openbaar kan aanvaarden, vooral nu niet.
Zo ver voortbouwend op onze nieuwe coöperatieve relatie: als de regering aandacht geeft aan het advies van Links en gebruik maakt van onze beginnende banden met de Saoedi's en Egyptenaren om de PLO te versterken, dan zal dat de tegenstrijdige belangen markeren en verergeren, en zo het partnerschap vernietigen.
Bovendien is er het feit dat de PLO geen enkele constructieve rol kan spelen voor een van beide zijden bij het verzwakken van onze gemeenschappelijke vijanden. Zoals hij het de afgelopen tien jaar heeft gedaan, heeft Abbas ook tijdens de huidige oorlog aangetoond dat hij volkomen waardeloos is in de strijd tegen de krachten van de jihad - zowel de soennitische als de shi'itische variëteit.
Ten minste nog voor de duur van Obama's presidentschap kunnen de belangen die Egypte, Saoedi-Arabië en Israël delen, Iran's ontwikkeling van kernwapens voorkomen en de Moslim Broederschap/Islamitische Staat verslaan, terwijl militaire en politieke bedreigingen alleen kunnen worden bevorderd door gemeenschappelijk optreden.
De Obama-regering wilde eisen dat Israël zich zou buigen voor de Hamas-eisen van weken geleden, indien de Egyptenaren en de Saoedi's zich niet hadden verzet tegen een overwinning voor Hamas.
Zonder een Israëlische militaire actie zal Iran een kernmogendheid worden. In het licht van de steun die de VS geeft aan Iran's nucleaire programma, zal een dergelijke Israëlische operatie effectief onmogelijk zijn zonder regionale steun.
Wat betreft de Islamitische Staat: juist nu is de VS geïnteresseerd in samenwerking met Iran in de strijd tegen deze barbaarse kracht. In ruil voor Iraanse samenwerking zou de VS aanspraken op Basra en de Shatt al-Arab af kunnen staan aan Iran.
Doeltreffende samenwerking tussen Israël, de Koerden en de soennieten kan inhouden een misschien wel verslaan van de Islamitische Staat, en onderwijl zou dit Iran's kansen verminderen op het veiligstellen van de voor haar strategisch belangrijke waterweg.
Sinds het opkomende partnerschap tussen Israël, Egypte en Saoedi-Arabië, als een direct gevolg van de Obama-regering die de Amerikaanse strategische geloofwaardigheid vernietigde, is het vrij duidelijk dat, mits goed beheerd, het tot januari 2017 kan blijven duren. Tot dan zal naar alle waarschijnlijkheid de VS niet bereid of in staat zijn om haar reputatie te herstellen.
En tot die tijd lijkt het onwaarschijnlijk dat de partijen alternatieve middelen vinden om hun belangen veilig te stellen, welke effectiever zijn dan een gemeenschappelijk optreden.
Gezien de inzet en de aanvullende mogelijkheden van de verschillende partijen, moet Israëls primaire taak vandaag de dag zijn een rustig en ijverig samenwerken met de Saoedi's en de Egyptenaren om hun gezamenlijke prestaties uit te breiden in Gaza.
De Israëlisch-Egyptisch-Saoedische alliantie kan ervoor zorgen dat alle leden het Obama-tijdperk overleven. En als het duurt tot de volgende regering, zal het haar leden op een steviger basis plaatsen met de VS, of een nieuwe regering nu wel of niet beslist voor het opnieuw weer opbouwen van de Amerikaanse alliantiestructuur in het Midden-Oosten.
Oorspronkelijk gepubliceerd in de Jerusalem Post.
Lees ook het artikel Iran en VS verantwoordelijk voor chaos in het Midden-Oosten van Missing Peace
Bron: carolinglick | Understanding the Israeli-Egyptian-Saudi alliance