Waarom Abbas de terreuraanslagen niet zal veroordelen

door Khaled Abu Toameh - 12 november 2014

Het "vredesproces" van Minister Kerry zette in feite de Israëli's en Palestijnen op een nieuwe ramkoers.

Geen enkele Palestijnse Autoriteit official heeft de golf van terreuraanslagen op Israël veroordeeld. Ook zij zijn bang veroordeeld te worden door hun volk als ze het aan de kaak stellen, deze "heroïsche operaties" zoals met een auto in rammen op een drie maanden oude baby.

Kerry en andere westerse leiders willen maar niet begrijpen dat Abbas niet bevoegd is om concessies te doen voor een vrede met Israël. Voor Abbas is het handiger om te worden bekritiseerd door de VS en Israël dan door zijn eigen volk te worden opgezegd. Met het negeren van deze feiten probeerde Kerry om Abbas onder druk te zetten en concessies te laten doen die de president van de Palestijnse Autoriteit zou veranderen in een "verrader" in de ogen van zijn eigen volk. Abbas weet dat de mensen die hij heeft geradicaliseerd, zich tegen hem zouden keren als hij zich durfde uitspreken tegen het doden van Joden.

De recente golf van terreuraanslagen in Jeruzalem, Tel Aviv en de Westelijke Jordaanoever kwam niet als een verrassing voor degenen die zijn aangesloten op de lopende campagne van het aanzetten van Palestijnen tegen Israël.

Deze campagne is onmiddellijk geëscaleerd na het laatste mislukte "vredesproces" van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, tussen Israël en de Palestijnen. Kerry's "vredesproces" zette in feite de Israëli's en Palestijnen op een nieuwe ramkoers, die tot een hoogtepunt kwam met de recente terreuraanslagen op Israëliërs.

Kerry blijft ontkennen dat Palestijnse Autoriteit [PA] president Mahmoud Abbas niet het mandaat van zijn volk heeft om te onderhandelen, laat staan te tekenen, welke overeenkomst dan ook met Israël. Abbas zit nu in het tiende jaar van zijn vier-jarige termijn in functie.

Evenmin heeft Kerry willen luisteren naar het advies van degenen die hem en de zijnen hebben gewaarschuwd dat Abbas niet in staat zou zijn om welke overeenkomst dan ook met Israël op dit terrein uit te voeren. Abbas kan niet eens zijn privé-huis bezoeken in de door Hamas gecontroleerde Gazastrook. En hij controleert minder dan 40% van de Westelijke Jordaanoever. Waar precies had Kerry verwacht dat Abbas welke overeenkomst met Israël uit zou voeren? In het centrum van Ramallah of Nablus?

Wat Kerry en de andere westerse leiders maar niet willen begrijpen, is dat Abbas niet bevoegd is om concessies te doen voor een vrede met Israël, en hij heeft zelfs herhaaldelijk zijn volk beloofd dat hij geen concessies zal doen omwille van de vrede met Israël.

In een toespraak in Ramallah op 11 november, dat was de markering van de tiende herdenkingsdag van de dood van zijn voorganger, Yasser Arafat, verklaarde Abbas: "Hij die maar één korrel van de bodem van Palestina en Jeruzalem overgeeft, is niet een van ons."

Deze verklaring alleen al zou genoeg moeten zijn voor Kerry en de Westerse leiders om te beseffen dat het onmogelijk zal zijn om Abbas te vragen concessies te doen. Net als Arafat is Abbas een gijzelaar van zijn eigen retoriek geworden. Hoe kan van Abbas worden verwacht een deal die niet 100% van zijn eisen bevat, te accepteren - in dit geval is dat al het territorium dat veroverd is door Israël in 1967?

Abbas zelf weet, dat als hij terugkomt met 97% of 98% van zijn eisen, zijn volk ofwel hem in het gezicht zal spugen, of hem doden, na hem te hebben beschuldigd van een "defaitistisch afstand doen van de Palestijnse rechten."

Dit is precies de reden waarom Abbas ervoor koos om weg te lopen uit Kerry's negen maanden durend "vredesproces". Hij realiseerde zich dat Israël hem niet 100% van zijn eisen zou gaan bieden, en toen gaf Abbas er de afgelopen zomer de voorkeur aan om de vredesbesprekingen te verlaten.

Voor Abbas is het handiger om te worden bekritiseerd door de VS en Israël dan te worden opgezegd door zijn eigen volk vanwege het bereiken van een slechte deal met Israël.

Met het negeren van deze feiten probeerde Kerry om Abbas onder druk te zetten, om concessies te doen die de president van de Palestijnse Autoriteit zouden veranderen in een "verrader" in de ogen van zijn volk.

In plaats van eerlijk zijn volk te vertellen dat vrede pijnlijke concessies vereist, ook van de kant van de Palestijnen, en niet alleen van Israël, heeft Abbas ervoor gekozen - al sinds de ineenstorting van Kerry's "vredesproces" - om de Palestijnen op te zetten tegen Israël.

Abbas houdt sindsdien Israël verantwoordelijk voor de ineenstorting van Kerry's inspanning. Abbas heeft zowel de media gebruikt, als door vurige retoriek, om zijn volk te vertellen dat er geen vredespartner is in Israël. Hij vertelde zijn volk ook dat het enige doel van Israël is om het land in beslag te nemen en een "etnische zuivering" en "genocide" uit te voeren tegen de Palestijnen.

Abbas vertelde recent dat die Joodse kolonisten en extremisten de Al-Aqsa moskee in Jeruzalem "vervuilden" en moeten worden gezien in de context van een prikkel tot een enorme campagne, die escaleerde in de nasleep van het faillissement van Kerry's "vredesproces".

Gedurende de afgelopen maanden hebben Abbas, Hamas en de Islamitische Jihad de Palestijnen geradicaliseerd tot op het punt waar het is uitgegroeid tot iets lachwekkend om zelfs maar te praten over een vredesproces met Israël.

Abbas is zich ervan bewust dat zijn volk hem zal veroordelen als hij ooit terugkeert naar de onderhandelingstafel met Israël. Dat is de reden waarom hij nu heeft gekozen voor een andere strategie: te proberen om een oplossing op te leggen met de hulp van de Verenigde Naties en de internationale gemeenschap.

Abbas wil dat de internationale gemeenschap en de VN-Veiligheidsraad hem geven wat Israël hem niet kan en niet zal aanbieden aan de onderhandelingstafel.

Het aanzetten in een campagne tegen Israël doet denken aan de sfeer die onmiddellijk uitbarstte na de mislukte Camp David-top in de zomer van 2000. Die heerste ook in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, nadat Yasser Arafat wegliep van de tafel toen hij zich realiseerde dat Israël hem niet alles aanbood wat hij vroeg, namelijk een volledige terugtrekking tot de pre-1967 lijnen.

Bij zijn terugkeer uit Camp David ontketende Arafat ook een golf van ophitsing tegen Israël; uiteindelijk leidde dit tot het aanzetten en uitbreken van de tweede intifada in september 2000.

Nu is Abbas in de voetsporen van Arafat getreden door het intensiveren van zijn retorische aanvallen op Israël. Deze keer hebben Hamas en andere terreurgroepen zich aangesloten bij Abbas met het aanzetten tot een campagne, door openlijk de Palestijnen op te roepen om auto's en messen te gebruiken om Joden te doden bij het "verdedigen" van de Al-Aqsa Moskee.

Abbas' weigering om de recente terreuraanslagen op Israël te veroordelen kan worden toegeschreven aan twee motieven: angst voor zijn volk, en de overtuiging dat het geweld tegen Israël hen zal dwingen om vergaande concessies te doen. Door te weigeren om de aanvallen aan te klagen, en zelfs de daders als helden en martelaren te prijzen (zoals hij deed in het geval van Mu'taz Hijazi, de Oost-Jeruzalem man die de Joodse activist Rabbi Yehuda Glick heeft neergeschoten en gewond), geeft Abbas zijn stilzwijgende goedkeuring aan het geweld.

In feite heeft geen enkele Palestijnse Autoriteit official de golf van terreuraanslagen tegen Israël veroordeeld. Ook zij zijn bang om te worden veroordeeld door hun volk voor het aan de kaak stellen van de "heroïsche operaties", zoals het vermoorden van een 26-jarige vrouw, of het met een auto inrammen op een drie maanden oude baby.

Abbas hoopt dat de aanslagen in het Israëlisch-Palestijnse conflict op de top van de agenda van de wereld zal blijven houden, nu op dit moment alle ogen gericht zijn op de dreiging van de Islamitische Staat terreurgroep in Syrië en Irak. Hij weet ook heel goed dat de mensen die hij heeft geradicaliseerd zich tegen hem zouden keren als hij het zou durven zich tegen het doden van Joden uit te spreken.

Bron: Why Abbas Will Not Condemn Terror Attacks