De aanmoedigers: Jihadistische agenten met invloed
door Douglas Murray | 2 juli 2014
Aangezien er mensen zijn die massamoord plegen, is een factor van bijzonder belang: dat er om hen heen personen zijn, of een kring van personen, die hen aanmoedigen tot deze massamoord.De jonge mannen die Groot-Brittannië verlaten om te gaan vechten in Syrië gaan niet in weerwil van de leringen van bepaalde religieuze leiders, maar juist vanwege hen.
Wanneer christenen, Joden of zelfs andere moslims en nog anderen over de hele wereld, het doel zijn van islamisten, hopen wij zelfs dat deze drang niets heeft te maken heeft met de teksten of boeken of preken en de aanmoedigingen in het milieu waar de daders vandaan komen
Vandaag worden we in Amerika, Groot-Brittannië en de meeste andere westerse landen nog steeds bestuurd door politici en bureaucraten die weigeren om de belangrijkste vorm van fanatisme die ons bedreigt te identificeren. We worden beheerst door de elites die aarzelen om te zeggen - als ze het ooit zouden zeggen - wat de dreiging is van onze huidige tijd: de radicale islam. Zoals de laatste groep van jihadisten, ISIS, die een bruggenhoofd heeft in Syrië en Irak en zijn vlag plant op de grens van Jordanië en Turkije. In de mix van politieke correctheid die deze weigering met zich meebrengt, horen we over de dreiging van "extremisme" en "radicalisme" in het algemeen. In deze tijd is er zelfs sprake van "gewelddadig extremisme" in het bijzonder, alsof gewelddadig extremisme zoiets is als een evenement zoals het weer, dat invloed kan hebben op het lijden van bijna iedereen, op elk gewenst moment.
Natuurlijk is het in sommige opzichten begrijpelijk dat dit voorwendsel er moet komen. Terecht moet niemand beweren dat het zich richt op alle moslims; dus is er een nervositeit over de afzonderlijke vermelding van wat er anders is - namelijk: geweld - in één prominente ideologie op dit moment. Soms lijkt deze nervositeit en de daaruit voortvloeiende vervlakking van schuld, een rechtvaardiging te hebben. Dat deed het een paar jaar geleden, toen Anders Breivik in Noorwegen volgens sommige bleek te hebben aangetoond, dat om het even wie, kan worden overgehaald om autobommen in het centrum van een stad neer te zetten of onschuldige mensen neer te maaien in een jeugdkamp. Deze verschrikking is misschien meer dan enige andere recente gebeurtenis een excuus voor degenen die deze belangrijkste vraag wensen te voorkomen. Onze landen waren op dat moment gevuld met claims tegen iedereen die zich ooit kritisch had uitgelaten over de radicale islam, en op een bepaalde manier aan Breivik verbonden, en aan een niet-islamitische gruweldaad had bijgedragen. Deze claims kwamen vaak voor bij dezelfde mensen die ook weigerden een bredere kring te beschuldigen van invloed te zijn voor de wandaden van de Jihad-strijders. Hoe dan ook, het vreemdste hier is dat men er niet in slaagt om de twee belangrijkste verschillen tussen de massa-moordenaars op te merken, zoals Breivik of Timothy McVeigh en de rest van ons - en het verschil tussen hen en dat soort islamisten die net drie Israëlische tieners hebben gedood en alle landen over de hele wereld bedreigen.
Allereerst, wat mensen onderscheidt van geweld tegen iedereen zijn niet hun ideeën of motivaties, maar de daad van geweld zelf. Het is niet de ideologie die de meeste massamoordenaars onderscheidt. Het is uiteindelijk het plegen van massamoord. Niet het welbespraakt te zijn, maar er zijn mensen die het gevoel hebben dat ze iedere dag iemand moeten doden. Wat onderscheidt is de persoon die daadwerkelijk iemand doodt, die het heeft gedaan. Moordenaars op de Hogescholen hebben hetzelfde onderscheid. De adviezen, de smaken en de wanhoop van dergelijke massamoordenaars zijn niet altijd gemakkelijk te onderscheiden met die van de andere tieners die ongelukkig en woedend zijn. Wat zelfs middelbare school schutters onderscheidt van hun tijdgenoten zijn niet hun ideeën, maar dat ze uiteindelijk schieten, als ze hun klasgenoten doden. Zo is het ook met politiek extremisme. Het is eigenlijk het gebruik van de kanonnen en de bommen wat hen van andere mensen gaat onderscheiden.
Het tweede onderscheid, en op zijn minst even belangrijk, en wat we eveneens indringend lijken negeren, is dat terwijl er mensen zijn die massamoord plegen, er één factor vooral speelt: dat om hen heen er personen zijn, of een kring van personen, die de massamoord bij hen aanmoedigen.
Er zijn zeker mensen uit allerlei achtergronden en met alle soorten van overtuigingen die daden van geweld kunnen verrichten. Dit werd aangetoond door Breivik, McVeigh en talloze anderen. Maar voor zover ik weet, zijn de "beïnvloeders" of "inspirators" van Breivik nooit mensen geweest die ervoor hebben gepleit om autobommen te plaatsen op openbare plaatsen of het neerschieten van jonge politieke activisten op een eiland.
Yusuf al-Qaradawi, de spirituele leider van de Moslimbroederschap, onderschrijft zelfmoordaanslagen als ze zijn gericht tegen "bezetters". (Bron van de foto: MemriTV)
Dit is een onderscheid dat iets uitmaakt. Vanuit de Palestijnse gebieden, over het gehele uiteenvallende Midden-Oosten, tot aan bepaalde moskeeën en madrassa's in het westen, zijn het juist deze leringen die afkomstig zijn uit de marge van de islamitische wereld. De jonge mannen die Groot-Brittannië verlaten om te gaan vechten in Syrië, gaan niet in weerwil van de leringen van bepaalde religieuze leiders, maar juist vanwege deze leringen. Op dezelfde manier richten terroristen op de Westelijke Jordaanoever zich tegen Joden voor moord en ontvoering, niet in weerwil van de roerselen van de prekers van Hamas, maar juist vanwege hen en de cultuur waarvan ze deel uitmaken.
We zijn zo druk met het vermijden van het probleem van onze tijd, de radicale islam, dat wij bereid zijn om de mensen te negeren die oproepen tot geweld en moord. En aan de andere kant we doen alsof zij nooit hebben opgeroepen tot geweld of moord, en eigenlijk gepleit hebben voor het geheel. Als een moslim ergens wordt aangevallen, staan de westelijke media te popelen om de schuld toe te schrijven aan iedereen die ooit iets heeft geanalyseerd of zelfs maar opgemerkt over de radicale islam. De schuld geven aan de persoon die het vuur heeft opgemerkt, in plaats van het aanpakken van de brand waarop wordt gewezen. Wanneer dit vuur nog brandt, wanneer christenen, Joden, andere moslims, secularisten en anderen over de hele wereld het doel zijn van de islamisten, blíjven wij die intentie hebben en hopen dat deze drang niets heeft te maken met de teksten of boeken of preken en het aanmoedigingen van het milieu waar de daders vandaan komen. En dit alles ondanks de omstandigheid dat wij in het westen vaak degenen zijn ten behoeve van de financiering en het legitimeren van deze mensen, en soms - zoals met de Palestijnse Autoriteit - zelfs in het overhandigen aan hen van de middelen om op ons te richten.
Deze opzettelijke poging om te negeren van wat zich voor onze ogen afspeelt, door de schuld te leggen waar die niet is, bij ontstentenis daarvan, en het negeren van wat waar is, dit zijn geen demonstraties van volledig gezonde samenlevingen. Integendeel, ze zijn voorbeelden van samenlevingen die lijden aan een ziekte. En als we geen weg daardoor heen zien, dan is deze ziekte wat zal blijken te zijn voor onze historici in de toekomst, dat deze terminaal was.