Laatste botsing van de Titanen - Deel 5: Bovennatuurlijke politiek van Babel tot Babylon

13 september 2018 - door Derek Gilbert

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 6

Hammurabi de Grote, die regeerde van 1792 tot 1750 voor Christus, wordt vooral herinnerd door zijn wetboek, een van de oudste die men heeft ontdekt. Het was uitgehouwen in een basalten pilaar in de vorm van een reusachtige wijsvinger, en had betrekking op een verscheidenheid aan juridische kwesties, van familiezaken tot straffen voor medische wanpraktijken en slechte woningbouw.[i]

Echter, zijn vermogen om een rijk samen te stellen uit een stad zonder enige natuurlijke strategische voordelen was waarschijnlijk zijn meest opmerkelijke eigenschap. Tijdens zijn tweeënveertigjarige carrière slaagde Hammurabi erin de Amoritische koningen te onderwerpen die het voormalige Sumerische vaderland in het zuiden regeerden, evenals het Akkadische vaderland waarvan hij deel uitmaakte, en het land langs de Eufraatrivier tot aan Mari, vlakbij de grens van het hedendaagse Irak en Syrië. En hij richtte zich niet speciaal op bondgenoten om dit te doen, zoals toen hij de Mari vernietigde, een zure wending in de gebeurtenissen voor Hammurabi's ex-vriend, de Mariotekoning Zimri-Lim.

De opkomst van Hammurabi's Babylon voltooide een overgang van de Sumerische stadstaten in het derde millennium voor Christus naar wat wij als koninkrijken beschouwen. Een van de aspecten van de Sumerische cultuur die ook veranderde met de opkomst van Babylon was de machtsstructuur van de goden. Je ziet, de steden Sumerus en Akkad hadden elk een beschermgod of godin. Vreemd genoeg hadden de belangrijkste religieuze steden niet altijd de meeste politieke invloed. Als een goed voorbeeld: De belangrijkste god van het Sumerische pantheon was, Enlil.

Enlil was de beschermgod van Nippur, die nooit over Sumeri heerste, maar wel samen met Eridu een van de twee belangrijkste religieuze plaatsen in de regio was. Niemand weet waarom Nippur, ongeveer honderd kilometer ten zuidoosten van het moderne Bagdad, werd gesticht op die plaats. Het begon als een verzameling rieten hutten in een moeras langs de rivier de Eufraat. Na verloop van tijd werden afval, puin en aarde opgestapeld om de stad boven het omringende moeras op te tillen. Je zou denken dat de "koning van hemel en aarde" en "vader van de goden" een beter stuk onroerend had kunnen vinden.

Maar terwijl Nippur nooit de politiek van Mesopotamië domineerde, was de controle over de stad belangrijk. Enlil was alleen onderworpen aan Anu, de hemelgod, en hij was de enige god die zelfs Anu kon bereiken. Enlil was een soort agent van Anu, en, het belangrijkste, alleen Enlil kon "koningschap" overbrengen aan menselijke heersers. Dus, zoals het oude gezegde luidt, was het bezit van Nippur negen tienden van de wet. Je kunt je de verleiding voorstellen voor een ambitieuze heerser in het oude Sumerië om de controle krijgen over Nippur; dat zou het bewijs zijn dat Enlil wilde, dat hij koning zou worden.

De tempel van Enlil was de E-kur ("Huis van de Berg"), een merkwaardige titel voor een tempel in het midden van een moeras. Enlil zelf werd "Grote Berg" genoemd. Dit is des te interessanter als we bedenken dat bergen altijd al beschouwd werden als het huis van de goden en dat er in het zuidoosten van Irak geen bergen zijn. Daarom probeerde Nimrod Babel te bouwen als "de verblijfplaats van de goden" - het was een kunstmatige "berg van samenkomst"[ii] Zelfs in het vlakke, moerassige Sumerië leefden de goden op de bergen, zelfs als ze gemaakt moesten worden van gestapelde modderstenen.

De dagen van Enlil op de top van de virtuele berg waren echter geteld toen de Amoritische dynastie van Hammurabi Babylon veranderde van een derderangs dorp in een politieke kracht. Als een ouder wordende filmster die naar personages wordt gedegradeerd wanneer een getalenteerde jonge nieuwkomer in Hollywood aankomt, werd Enlil bij de koning van Mesopotamische goden geleidelijk vervangen door de stadsgod van Babylon, Marduk.

We weten niet veel over Marduk voor zijn opkomst aan de top. De meeste teksten over hem komen uit de neobabylonische periode, tijdens het Chaldeeuwse rijk dat ontstond in de zevende eeuw voor Christus. Dat was het Babylonië van Nebukadnessar, waar de meesten van ons aan denken als we de naam horen. We weten wel dat een heilig ritueel, het akitufestival, voor Marduk werd uitgevoerd in zijn tempel in Babylon op de lente-zonnewende, op de 1e van Nisan. Het was een nieuwjaarsfeest, waarin de scheppingsmythe opnieuw werd opgevoerd om zo de glorie van Marduk, die de kwade chaos-draak Tiamat versloeg, in herinnering te brengen. Toen geloofde men dat de god met zijn metgezel, Sarpanitu, zou afdalen naar een cultusbed in de tempel, waar ze ritueel de liefdesdaad zouden uitvoeren om het land voor het komende jaar te zegenen.

Het is een vruchtbaarheidszaak die in de afgelopen 2600 jaar iets in vertaling heeft verloren.

Maar ook al was Marduk officieel de top-hond in Babylon, het symbool van occulte goddeloosheid dat wordt toegepast op de geprofeteerde één-wereldreligie van de Antichrist, de andere goden in het pantheon waren net zo belangrijk als Marduk voor de Amorieten, zo niet meer.

Ze zijn ook belangrijk voor jou en mijzelf - en voor onze toekomst.

---

[i] Roux, G. (1992). Ancient Iraq: Third Edition.(London: Penguin Books). https://erenow.com/ancient/ancient-iraq-third-edition/13.html, retrieved 11/19/17.

[ii] Gilbert, D. (2017). “Babel, the Abyss, and the Gate of the Gods.” The Great Inception. http://thegreatinception.com/2017/02/12/the-great-inception-part-3-babel-the-abyss-and-the-gate-of-the-gods/, retrieved 11/19/17.

Bron: Last Clash of the Titans Part 5: Supernatural Politics from Babel to Babylon » SkyWatchTV